ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 443

บทที่ 443 ความตื่นตะลึง

บทที่ 443 ความตื่นตะลึง

“ผมไม่ได้ทำจริง ๆ …”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นายน้อยจางก็ตกอยู่ในอาการหวาดกลัว เขาไม่เคยเห็นพ่อตนเองโกรธขนาดนี้ ไม่ทันที่จะได้แก้ตัวก็พลันนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้!

“แกไม่ได้ทำงั้นเหรอ? คนเขาพูดกันไปทั่วว่าแกไปหาเรื่องนายใหญ่ ถ้าแกอยากตายก็อย่าลากฉันไปเกี่ยวด้วย!”

ความเกรี้ยวกราดจากปลายสายดังก้องขึ้นลั่นห้อง

“ไสหัวไปซะ! ไม่ต้องกลับมาอีก! ฉันตัดขาดพ่อลูกกับแกตั้งแต่วันนี้!”

สิ้นเสียงตะคอก เสียงวางหูโทรศัพท์ดังลั่นขึ้น! นายน้อยจางสายตาเบิกกว้าง เขาติดอยู่กับความงุนงง

เขาแค่ไปโรงเรียนอนุบาล ได้ไปหาเรื่องนายใหญ่ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

ไม่นานจึงหันไปมองชายตรงหน้าด้วยสายตาหวาดกลัว

“แก…แกนี่เอง! แกใช่ไหม!”

เมื่อเห็นอย่างนี้ อวี้ฮ่าวหรานค่อย ๆ ลุกขึ้นและก้มมองฝ่ายตรงข้าม

“ใช่ ฉันเอง ฮ่า ๆ ไม่ใช่ผลที่แกคาดเอาไว้ใช่ไหมล่ะ?” เขาขำเย้ยหยัน

“เป็นไปได้ยังไง! แกทำได้ยังไง…”

นายน้อยจางทรุดลงกับพื้น เผยท่าทีสั่นกลัว

“มดยังไงก็เป็นมดวันยังค่ำ แกจะเห็นดวงอาทิตย์ดวงจันทร์บนฟ้าได้ยังไง!”

อวี้ฮ่าวหรานว่าเหยียด

มันเป็นคำที่ชายหนุ่มใช้บ่อยในโลกเทวะ หลังกลับคืนสู่โลกมนุษย์ เขาก็ไม่ได้หยิบมาใช้นานแล้ว

ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่มีใครคิดว่าประโยคนี้น่าขบขัน

ขณะที่นายน้อยจางทำได้เพียงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง ผู้อำนวยการโรงเรียนก็มีปฏิกิริยาในเวลานี้!

“หมายถึง…ตอนนี้คุณเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงเรียนเราเหรอครับ?”

น้ำเสียงเหลือเชื่อดังขึ้น ทั้งที่ได้ยินกับหูแต่ยังอดไม่อยากเชื่อไม่ได้!

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

อวี้ฮ่าวหรานท่าทีสงบลง เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“งั้น…ก็ยินดีต้อนรับครับ! เรายินดีให้คุณเยี่ยมชมได้เต็มที่เลย!”

ผู้อำนวยการจ้าวเปลี่ยนท่าที จากดูหมิ่นเป็นเปิดปากต้อนรับขับสู้เต็มที่!

“คุณมาเยี่ยมเป็นเกียรติกับโรงเรียนของเรามาก! เมื่อครู่ผมเสียสติไป ถึงได้ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ!”

ท่าทางสอพลอนั้น หากมีหางเกรงว่าคงจะกระดิกไปตามลม…

สวีรุ่ยรู้สึกงุนงงเหลือเกิน!

เธอเคยเห็นว่าผู้อำนวยการจ้าวเป็นคนสุขุม หากแต่ตอนนี้กลับทำตัวเป็นกิ้งก้าเปลี่ยนสี!

“ผมไม่พอใจผู้ชายคนนี้ พาเขาออกไปทีครับ!”

อวี้ฮ่าวหรานเคยเห็นวัชพืชเหล่านี้มาเยอะ เขาจึงไม่แยแสแม้แต่น้อย และชี้ไปทางนายน้อยจางที่กองอยู่กับพื้น

เห็นที ‘นายน้อยจาง’ คนนี้คงจะได้เปลี่ยนนามสกุลในไม่ช้า!

“ได้ครับ! ผมเองก็ไม่สบายใจกับเขามานานแล้ว ผมจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดี๋ยวนี้เลยครับ! ให้พาเขาออกไปข้างถนน!”

ผู้อำนวยการจ้าวท่าทีขึงขังเมื่อได้ยินคำเขา ชายหัวล้านหันไปมองนายน้อยจางด้วยแววตาไร้แววเกรงอกเกรงใจ

ฟังจากสายที่เพิ่งตัดไป ชายหนุ่มข้างเธอคงเป็นผู้มีอิทธิพลอย่างแน่นอน!

หากฝากเนื้อฝากตัวด้วย แม้ได้รับส่วนแบ่งเล็กน้อย แต่คงเพียงพอให้มีอยู่มีกินไปตลอดชีวิต!

ไม่นานพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนก็รีบมาพาตัวนายน้อยจางออกไป!

“แล้ว…ที่ผู้อำนวยการไล่ฉันออกเมื่อครู่ล่ะคะ?”

สวีรุ่ยถามขึ้นตะกุกตะกัก

“ไล่ออก? ไล่ออกอะไร? ฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ เสี่ยวสวี อย่าเอามาใส่ใจเลย เธอเป็นกำลังสำคัญของโรงเรียนเราเลยนะ!”

ผู้อำนวยการจางเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน สวีรุ่ยถึงกับพูดไม่ออก เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าคนเราสามารถทำตัวหน้าไม่อายได้เพียงนี้…

“เพราะอย่างนี้ฉันเลยยังเป็นแค่ครูเล็ก ๆ สินะ”

เมื่อเห็นแบบนี้ เธอก็อดถอนหายใจไม่ได้