ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 451

บทที่ 451 ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น

บทที่ 451 ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น

“ฟู่ว…เรียบร้อย”

อวี้ฮ่าวหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

พลังวิญญาณที่มีพลังทำลายล้างสูงส่งอาจส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อร่างกายมนุษย์ธรรมดา

แต่ในที่สุดขั้นตอนที่ยากที่สุดก็เสร็จสิ้น

ชายหนุ่มใช้พลังวิญญาณของตัวเองรักษาอวัยวะภายในของหลิวว่านฉิงให้อบอุ่นขึ้น แถมยังทำให้ร่างกายกลับสู่สภาวะปกติ

ถึงจะเป็นขั้นตอนที่ไม่อันตราย แต่มันก็กินเวลานานหลายชั่วโมง

หลังจากพลังวิญญาณคลื่นสุดท้ายถูกถอนออกจากร่างกายอีกฝ่าย อวี้ฮ่าวหรานก็เงยหน้ามองออกไปข้างนอกหน้าต่างแล้วพบว่าท้องฟ้ามืดลงแล้ว

เมื่อล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาดู ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว แถมยังมีสายที่ไม่ได้รับสองสายอีกด้วย

ซึ่งคนที่โทรเข้ามาคือหลี่หรง

“ฮัลโหล?”

“พี่เขย! พี่กับถวนถวนอยู่ที่ไหน? ฉันกลับมาถึงบ้านตั้งแต่ก่อนหกโมงแล้ว ทำไมตอนนี้พี่ยังไม่กลับอีก?”

หลังจากกดรับสาย น้ำเสียงกังวลของหลี่หรงก็ดังขึ้นทันที

“ไม่มีอะไรหรอก ที่บริษัทเกิดเรื่องเล็กน้อยน่ะ ฉันกำลังจัดการมันอยู่”

ถึงปัญหาทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขแล้ว แต่อวี้ฮ่าวหรานก็เลือกที่จะปกปิดมันเพื่อไม่ให้คนในครอบครัวเป็นห่วง

เพราะพิษที่อยู่ในร่างกายของถวนถวนอาจทำให้น้องสะใภ้ไม่สบายใจเป็นเวลาหลายวัน

“อืม แล้วพี่จะกลับกี่โมงล่ะ?”

“เอ่อ… ตอนนี้ฉันกำลังกินข้าวอยู่กับถวนถวนน่ะ ถ้ากินเสร็จแล้วเราจะกลับบ้านทันที เธอไม่ต้องรอหรอก”

อวี้ฮ่าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขายังมีหลายสิ่งที่ต้องทำ ดังนั้นจึงกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้

“โอเค อย่ากลับดึกล่ะ พรุ่งนี้ถวนถวนต้องไปโรงเรียน”

ทั้งคู่วางสาย

อวี้ฮ่าวหรานถอนหายใจขณะทอดสายตามองป่าต้นป็อปลาร์ข้างนอกหน้าต่าง

“ไม่รู้ว่าเมื่อไรฉันจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักที”

หลังกลับมาจากโลกเทวะ อวี้ฮ่าวหรานก็เบื่อหน่ายการต่อสู้และฆ่าฟัน ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับครอบครัวมากกว่า

แต่เห็นได้ชัดว่าความปรารถนาของเขาไม่มีวันเป็นจริง ตราบใดที่โลกใบนี้ยังมีการกดขี่และความอยุติธรรม

หลังจากผ่านเหตุการณ์มากมาย ในที่สุดอวี้ฮ่าวหรานก็เข้าใจว่าถ้าอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ก็ต้องทำให้ทุกคนเกรงกลัว!

“หนทางยังอีกยาวไกล”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นในความมืด ตอนนั้นเองหลิวว่านฉิงก็ฟื้นขึ้น

“แค่ก ๆ ฉัน…”

“คุณไม่เป็นไรแล้วครับ พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เราไปโรงพยาบาลกัน”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายฟื้นคืนสติ อวี้ฮ่าวหรานจึงปลอบประโลมเธอด้วยท่าทางอ่อนโยนทันที

ถึงพลังวิญญาณจะรักษากระดูกส่วนที่แตกหักให้สมานกันไม่ได้ แต่อวัยวะส่วนอื่น ๆ ที่มีเลือดออกภายในได้รับการรักษาจนหายเป็นปกติแล้ว

ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีปัญหาอะไร

“มืดมากเลย เปิดไฟหน่อยได้ไหมคะ?”

หลังจากสายตาของหลิวว่านฉิงปรับเข้ากับความมืดแล้ว แต่เธอก็มองไม่เห็นใบหน้าของชายตรงหน้าเลย

อวี้ฮ่าวหรานลืมตัวว่าเขามีสายตาที่เฉียบแหลมจึงสามารถมองเห็นในความมืดได้ชัดเจน แต่คนตรงหน้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น

ไม่นาน เขาก็เดินไปเปิดไฟในห้อง

ทันใดนั้นแสงสีขาวนวลก็ขับไล่ความมืดมิดออกไปข้างนอกหน้าต่าง

เมื่อเห็นอย่างนั้น หลิวว่านฉิงที่ตัวขาวซีดที่นั่งอยู่บนเตียงก็ยกมือขึ้นบังแสงที่แยงตา

“อ๊ะ…แสบตา”

หลังจากสายตาชินกับแสงสว่าง เธอจึงหันมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียง

“ขอบคุณนะคะ”

ถึงก่อนหน้านี้จะสลบไม่ได้สติ แต่เธอก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายทำอะไรลงไป

แม้บาดแผลหลายแห่งจะได้รับการรักษาแล้ว แต่กระดูกส่วนที่แตกหักยังไม่ได้รับการรักษา ดังนั้นร่างกายจึงยังคงเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

อวี้ฮ่าวหรานมองใบหน้าซีดเซียวของหลิวว่านฉิงขณะรู้สึกผิดในใจ

อีกฝ่ายต้องได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องลูกสาวเขา ดังนั้นตอนนี้เขาต้องเป็นฝ่ายขอบคุณเธอต่างหาก