ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 467

บทที่ 467 ภายใต้เนตรเทวะ

บทที่ 467 ภายใต้เนตรเทวะ

“ฮ่าวหราน ไม่ได้เจอกันหลายวัน หลี่จิงเทียนลูกฉันก่อปัญหาบ้างไหม?”

หลี่ชงซานถามถึงความเป็นไปของหลี่จิงเทียนเป็นอย่างแรก สิ่งที่เขากังวลที่สุกคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะก่อปัญหาแล้วทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองใจ

“พ่อ พูดอะไรน่ะ ผมเชื่อฟังพี่เขย ไม่ทำให้เขาต้องปวดหัวแล้ว ครั้งล่าสุด…”

“แค่ก ๆ อย่าพูดแทรก!”

จู่ ๆ หลี่อิงไห่ก็โพล่งออกมาขัดบทสนทนา

หลี่จิงเทียนยังจำสีหน้าเยาะเย้ยของหลี่อิงไห่ตอนที่เห็นตัวเองทำผิดพลาดได้อย่างแม่นยำ!

“หลี่อิงไห่! อายังโกรธผมอยู่เหรอ? ผมบอกเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่เขย…”

“หุบปาก!”

หลี่จิงเทียนขมวดคิ้วพร้อมตวาดเสียงดังด้วยความโมโห

“เขาเป็นอารองของแก! แกกล้าดียังไงถึงเรียกชื่อจริงเขา?”

“แม่งเอ๊ย! อารอง! พ่อลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเคยหัวเราะเยาะพวกเรา?”

นอกจากพี่เขยของเขา หลี่จิงเทียนก็ไม่เคยเคารพคนอื่นเลย

“ตึก! ตึก!”

ขณะเดียวกันผู้อาวุโสลำดับสองของตระกูลหลี่ ซึ่งมีผมและหนวดเคราสีขาว อายุราว ๆ เจ็ดสิบปีก็ใช้ไม้เท้าเคาะพื้นอย่างแรง

“แก! ออกไปเดี๋ยวนี้!”

ผู้อาวุโสลำดับสองของตระกูลหลี่โกรธหลี่จิงเทียนมาก! เพราะเขาให้ความสำคัญกับลำดับอาวุโสอย่างมาก

“ได้ยินไหม! ไอ้หลานไม่รักดี! ออกไปซะ!”

หลี่ชงซานรู้สึกกังวลเล็กน้อย ต่อให้มีอคติกับหลี่อิงไห่ แต่เขาพูดออกมาในสถานการณ์นี้ได้ยังไง?

ไอ้ลูกโง่!

หลี่อิงไห่ยังคงนิ่งเงียบ ขณะมองหลานชายที่ลุกขึ้นยืนด้วยสายตาไม่พอใจ

เมื่อก่อนเขาเกลียดหลานชายคนนี้มาก! แต่ตอนนี้กลับรู้สึกมีความสุขกว่าเดิมเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าหลี่จิงเทียนยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาผุดลุกยืนขึ้นเพื่อโต้เถียงผู้อาวุโส แต่เมื่อมองไปที่อวี้ฮ่าวหราน สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป

อารมณ์โกรธที่เคยพลุ่งพล่านก็ค่อย ๆ เย็นลง

“ผม…ผมออกไปก็ได้”

เขาไม่กลัวฟ้าดิน แต่กลัวว่าพี่เขยจะมองตัวเองเป็นคนไม่ดี…จึงรีบวิ่งออกจากห้องรับแขกด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อเห็นอย่างนั้น ผู้อาวุโสลำดับสองแห่งตระกูลหลี่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะจึงหันมองหลี่ชงซานที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“ชงซาน แกสอนลูกยังไง เขาถึงก้าวร้าวอย่างนี้!”

“ครับ เป็นความผิดผมเองครับอารอง!”

หลี่ชงซานไม่กล้าแย้งอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เขาจึงทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับ

“ไม่เหมือนฮ่าวหรานลูกเขยตระกูลหลี่ของเราเลย”

ผู้อาวุโสลำดับสองหันมองอวี้ฮ่าวหรานที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะด้วยสายตาชื่นชม

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสลำดับสองให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายมากกว่าหลานชายผู้ไม่เอาอ่าว

แต่อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจเรื่องนี้สักนิดเดียว

เขาสนใจบทสนทนาของคนตระกูลหลี่ที่อยู่ข้างนอกเมื่อครู่มากกว่า

“ผมได้ยินคนข้างนอกพูดคุยกันว่ามีสมาชิกตระกูลหลี่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ด้วยเหรอครับ?”

เมื่อเขาพูดอย่างนั้น ภายในห้องโถงก็เงียบลงทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา สมาชิกตระกูลหลี่คนหนึ่งก็ลุกยืนขึ้น

“ฉันเอง ฉันเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินมาหมุนเวียนเลยทำให้บริษัทใกล้ล้มละลาย”

ชายวัยกลางคนรูปร่างผอมที่นั่งอยู่ข้างประตูเป็นคนตอบ ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่แก่สักเท่าไหร่

“ฉันอยากขอให้นายช่วย ฮ่าวหราน…ถ้านายตอบตกลง ฉันจะยกที่ดินผืนที่นายต้องการให้ หรือ…”