ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 466

บทที่ 466 บริษัทอสังหาริมทรัพย์

บทที่ 466 บริษัทอสังหาริมทรัพย์

“คนพวกนั้นจะตื่นเต้นมาก ตอนนี้คนอื่นมักมาขอให้ตระกูลหลี่ของเราช่วยเหลือ ถ้าคนคนนั้นทำตัวดี ฮ่าวหรานจะยื่นมือเข้าไปช่วยแน่นอน”

“…”

เสียงกระซิบนินทาของคนในตระกูลตรงข้ามกับไม่กี่เดือนก่อนอย่างสิ้นเชิง ทุกคนต่างออกปากยกยอเขาเป็นเสียงเดียวกัน…

“พี่เขย พวกเขากำลังพูดถึงพี่น่ะ”

หลี่หรงพูดขณะเหลือบมองสมาชิกตระกูลที่ยืนอยู่ข้างทางเดิน

“ช่างพวกเขาเถอะ

อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ว่าร้ายและไม่ทำให้อึดอัด ชายหนุ่มก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนพวกนั้น

ทั้งสองเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลหลี่

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในลานบ้าน ทั้งสองก็ได้ยินเสียงหลี่จิงเทียนมาจากระยะไกล

“ฮ่า ๆ ฉันยอมตายดีกว่ายอมก้มหัวให้พวกมัน! ทุกคนรู้อะไรไหม? จู่ ๆ พี่เขยก็ตอบตกลงแข่ง! ไอ้พวกตระกูลเส้าไม่รู้ว่าเขาเก่งแค่ไหนเลยหัวเราะเยาะ ฮึ่ม ไอ้พวกโง่ แกประเมินพี่เขยฉันต่ำเกินไปแล้ว!”

“สุดท้ายแล้วผลเป็นยังไง? เกิดอะไรขึ้น?”

“หลี่จิงเทียนอย่ามัวแต่ชักช้า รีบเล่าเร็วเข้า”

“…”

คนหนุ่มสาวและเด็ก ๆ หลายคนยืนล้อมรอบหลี่จิงเทียนต่างถามด้วยความสงสัย

หลี่จิงเทียนภูมิใจในเรื่องนี้มาก

“ในที่สุดการแข่งขันก็เริ่มขึ้น! พี่เขยไม่สนใจแข่งกับพวกมันด้วยซ้ำ แต่พวกมันมั่นใจมากว่าจะเอาชนะพี่เขยได้ พวกนายรู้ไหมหลังจากปล่อยตัว รถทุกคันก็แล่นออกไปทันที แต่พี่เขยฉันยังอยู่ที่เส้นปล่อยตัว เขารอให้พวกนั้นนำหน้าไปก่อน”

เขาเล่าการแข่งขันในวันนั้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นอย่างมาก เขาจดจำการแข่งขันในวันนั้นไปจนตาย

“ไม่กี่นาที? เขาตามทันด้วยเหรอ?”

“ใช่แล้ว หลี่จิงเทียนนายไม่ได้โม้ใช่ไหม ฉันเคยไปสนามที่นั่น พวกเขาแข่งกันไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ แล้วเขาจะให้คู่แข่งล่วงหน้าไปก่อนได้ยังไง?”

“พวกนายไม่เชื่อเหรอ? ฮ่า ๆ เด็กน้อยเอ๋ย ฉันเล่าความจริงทั้งนั้น เชื่อฉันเถอะ!”

หลี่จิงเทียนหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

“หลี่จิงเทียน ถ้าพี่ไม่เล่า พวกเราจะไปแล้วนะ!”

เด็กหญิงอายุสิบหกหรือสิบเจ็ดปีเบิกตากว้างขณะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจบทสนทนาของคนกลุ่มนั้นสักเท่าไหร่

“พี่เขยดูพี่รองสิ เขาภูมิใจอะไรนักหนา? ทำกับว่าตัวเองเป็นคนแข่งชนะยังงั้นแหละ”

หลี่หรงกระแนะกระแหนพี่ชาย

พี่ชายคนรองชอบโอ้อวดให้เด็ก ๆ ในตระกูลฟังเสมอ

“ฮ่า ๆ ปล่อยเขาไปเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นทั้งสองจึงเดินเข้าไปในห้องรับแขกของคฤหาสน์

ขณะเดียวกัน หลี่จิงเทียนก็สังเกตเห็นพี่เขยจากหางตา

“เอ๊ะ! พี่เขย! พี่มาเร็วจังเลย”

เมื่อเห็นทั้งสองคนมาถึง เขาก็หยุดเล่าแล้วรีบวิ่งไปทักทายพี่เขยและน้องสาวทันที

“อืม”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า หลี่หรงก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้

“พี่รอง! พี่เก่งจริง ๆ วันนั้นฉันก็อยู่ด้วยนี่นา ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าพี่ยอมตายดีกว่ายอมก้มหัวให้พวกมันล่ะ?”

“ฮี่ฮี่…ฉัน ฉันแค่พูดเล่นน่ะ”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเผชิญหน้ากับน้องสาว เขาก็มักจะถูกอีกฝ่ายพูดเสียดสีทุกครั้ง

“อวี้ฮ่าวหราน! คุณคืออวี้ฮ่าวหรานจริง ๆ ด้วย! หล่อชะมัด! ไม่เหมือนที่พ่อเล่าเลยสักนิด”