ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 48

บทที่ 48 ภัตตาคารหรู

สวีรุ่ยรีบจ่ายเงินและวิ่งมาที่รถของอวี้ฮ่าวหรานทันทีด้วยสีหน้าเป็นกังวล

ก่อนหน้านี้หลี่หรงโทรไปลาป่วยให้กับถวนถวนและแจ้งเหตุผลกับโรงเรียนว่าถวนถวนไม่สบายเพื่อไม่ให้ทางโรงเรียนเป็นห่วงแต่สวีรุ่ยนั้นเอ็นดูถวนถวนมากเป็นพิเศษดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อาการป่วยของเด็กน้อยว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลจริง ๆ ของสวีรุ่ยซึ่งมีน้อยคนมากที่จะเป็นห่วงถวนถวน จริงๆแบบเดียวกับเขาดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเชิญเธอขึ้นรถของเขาเพื่อที่เขาจะได้แสดงน้ำใจขับรถพาเธอไปเลี้ยงข้าวและส่งเธอกลับบ้าน

“ครูสวีบังเอิญว่าผมกำลังจะไปหามื้อค่ำทานพอดีคุณขึ้นรถมาก่อนเดี๋ยวผมจะพาคุณไปเลี้ยงข้าวตอบแทนที่คุณช่วยดูแลลูกของผมที่โรงเรียนและเราจะได้คุยเรื่องของ ถวนถวนไปด้วยเลย”

สวีรุ่ยซึ่งกำลังเป็นห่วงถวนถวนอยู่แล้วแถมอวี้ฮ่าวหรานก็เป็นคนที่เธอหวั่นไหวด้วยดังนั้นเมื่อได้ยินคำเชิญแบบนี้เธอจึงตอบตกลงและขึ้นรถของเขาทันที

หลังจากนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถตรงดิ่งไปที่ภัตตาคารสุดหรูที่เขาเคยเห็นแถว ๆ นี้

เมื่อขับรถไปถึงอวี้ฮ่าวหรานก็เห็นว่ารถที่จอดในที่จอดรถของที่นี่มีแต่รถราคาแพง ๆ ทั้งนั้นซึ่งบ่งบอกได้ว่าอาหารที่นี่ราคาไม่ถูกแน่นอน

อย่างไรก็ตามอวี้ฮ่าวหรานนั้นไม่ได้สนใจเลยตอนนี้ในบัญชีของเขามีเงินอยู่สิบกว่าล้านแถมการหาเงินของเขาในตอนนี้มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ดังนั้นเขาจึงไม่ยี่หระอะไรกับการต้องกินมื้อแพง ๆ แม้แต่น้อยและยิ่งโดยเฉพาะการได้เลี้ยงข้าวคนที่เป็นห่วงเป็นใยถวนถวน ด้วยความจริงใจอย่าง สวีรุ่ย แล้วมันถือว่าเหมาะสมที่สุด

“เอ่อ…คุณอวี้…ที่นี่มันแพงเกินไปไหม?”

สวีรุ่ย รู้สึกกังวลทันทีเมื่อเห็นภัตตาคารที่ดูหรูหราเกินฐานะเธอแบบนี้

เธอเป็นแค่ครูโรงเรียนอนุบาลเท่านั้น รายได้ของเธอไม่ได้เยอะอะไรมากมายเลย ต่อให้ตอนนี้เธอจะไม่ต้องใช้หนี้แทนพ่อของเธอเธอก็ยังต้องกินอยู่อย่างประหยัด ดังนั้นภัตตาคารแบบนี้มันจึงเป็นสถานที่ ที่เธอคิดว่าเธอไม่เหมาะจะเข้าไปนั่ง

“ไม่ต้องห่วงครูสวีมื้อนี้ผมเลี้ยงเองทั้งหมด ผมขอตอบแทนที่คุณดูแลลูกสาวของผมดีมาโดยตลอด ทั้งโรงเรียนอนุบาลเท่าที่ผมเห็นก็มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่ ถวนถวน เอ่ยถึงดังนั้นคุณอย่าคิดมากเลยผมอยากตอบแทนคุณจริง ๆ ”

ถึงแม้ว่าจะพูดไปแบบนี้ อวี้ฮ่าวหราน ก็ยังเห็นสีหน้าไม่สบายใจของสวีรุ่ย อยู่ดีดังนั้นเขาจึงเดินนำหน้าเข้าไปที่ประตูของภัตตาคารเพื่อเป็นการบังคับเธออ้อม ๆ ให้เดินตามมา

แต่แล้วในขณะที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังจะเดินผ่านประตูเข้าไป พนักงานเสิร์ฟของร้านที่อยู่หน้าร้าน จู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นหยุดพวกเขาไว้ “ขอโทษนะคะพวกคุณทั้งสอง ทางร้านของเราไม่มีบริการห้องน้ำฟรีสำหรับผู้ที่ไม่ได้เป็นลูกค้าของทางร้าน แต่ถ้าหากคุณจะทานอาหารของที่นี่พวกเรามีกฎว่าบิลขั้นต่ำแต่ละโต๊ะจะต้องไม่ต่ำกว่า 15,000 หยวน”

สาเหตุที่ พนักงานเสิร์ฟเอ่ยขึ้นแบบนี้เพราะว่าเธอเห็นเสื้อผ้าของ อวี้ฮ่าวหราน และ สวีรุ่ย มันดูเป็นของราคาถูกอย่างมาก ซึ่งมันทำให้เธอคิดไปเองว่าสองคนนี้คงเป็นพวกขาจรที่มาแวะเวียนเข้ามา ซึ่งไม่รู้ว่าร้านของเธอแพงแค่ไหนและเมื่อเปิดดูเมนูที่วางอยู่หน้าร้านก็จะหนีไปทุกรายเพราะรู้ตัวว่าไม่มีปัญญาจ่ายแน่นอน ดังนั้นเธอจึงพูดไล่พวกเขาแบบอ้อม ๆ ไปทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาของเธอและร้าน

น่ารำคาญจริง ๆ ทำไมคนพวกนี้ถึงมากันได้ตลอดเวลาแบบนี้กันนะ!

เห็น ๆ อยู่ว่าร้านนี้ดูหรูหรากว่าที่อื่น ๆ แต่ก็ยังพากันมาอีกทั้ง ๆ ที่ไม่มีเงิน ชิ!

หลังจากทำงานมาหลายปี เธอจึงพอจะดูกลุ่มลูกค้าออกว่าพวกไหนที่มาแล้วกินส่วนพวกไหนที่มาแล้วทำให้เธอเสียเวลา

แต่ก่อนที่สาวเสิร์ฟจะทันได้พูดอะไรต่ออวี้ฮ่าวหรานถามสวนขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนว่า “แปลก? นี่ร้านนี้ต้อนรับลูกค้าแบบนี้งั้นเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตั้งแต่เขากลับมามันถึงมีแต่คนชอบดูถูกเขาแบบนี้

แม้แต่เด็กเสิร์ฟร้านอาหารก็ไม่เว้นงั้นเหรอ? นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับข้าผู้นี้ที่เคยเป็นจักรพรรดิเทพมา3หมื่นปี!

“หืม? นี่…คุณ แน่ใจเหรอ? ต..แต่ราคาบิลขั้นต่ำ…อ..เอ่อ ขออภัยด้วยค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะคุณลูกค้า!” เด็กเสิร์ฟ พูดจาตะกุกตะกักเธอไม่คิดว่าอวี้ฮ่าวหรานจะตั้งใจเข้ามากินอาหารในร้านของเธอจริง ๆ แบบนี้

“ใช่ฉันแน่ใจว่าจะกินที่นี่ ถ้าฉันไม่แน่ใจฉันจะมาทำไม! ฉันขอสั่งจานที่แพงที่สุดในร้านทั้งหมดมาที่โต๊ะฉัน!”

อวี้ฮ่าวหราน พูดขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิดโดยที่เขาแทบไม่มองหน้าสาวเสิร์ฟเลย

สาวเสิร์ฟรีบพาอวี้ฮ่าวหรานและสวีรุ่ยไปนั่งรอที่โต๊ะทันทีจากนั้นเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อสั่งอาหาร