ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 49

บทที่ 49 รวย

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลังจากพนักงานเก็บเงินเดินหายไปหลังร้าน ผู้จัดการร้าน ก็ยังไม่ออกมาแต่อาหารที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งกลับนำออกมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะเรียบร้อย

ภายใต้การนำของอวี้ฮ่าวหราน สวีรุ่ยก็เริ่มกินเช่นกันด้วยความมั่นใจที่เพิ่มมากขึ้น

เธอย้ำซ้ำ ๆ กับตัวเองว่าผู้ชายที่เธอมาด้วยน่าไว้ใจขนาดนี้ เธอยังจะกลัวอะไรอีก ตราบใดที่เธออยู่กับเขาเธอจะต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่ และสวีรุ่ยอิ่มจนกินอะไรต่อไม่ไหว แต่เธอกลับพบว่าตอนนี้อาหารบนโต๊ะยังเหลือเป็นจำนวนมาก มีแม้กระทั่งบางจานที่ยังไม่ถูกแตะเลยด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าคนสองคนจะไปกินอาหารจานยักษ์ที่มีเกือบยี่สิบจานหมดได้ยังไง ต้องรู้ว่าถึงแม้ว่าราคาอาหารร้านนี้จะแพงแต่ปริมาณที่ให้แต่ละจานก็คือจานเปลขนาดใหญ่ทั้งนั้น

อวี้ฮ่าวหราน เมื่อเห็นว่าฝั่งตรงข้ามอิ่มแล้วและกำลังมองอาหารที่เหลือบนโต๊ะด้วยสีหน้าเสียดายเขาก็เอ่ยขึ้นทันที “อาหารที่เหลือทั้งหมดนี้เดี๋ยวผมจะบอกให้ร้านห่อกลับให้หมด คุณเอากลับไปที่บ้านทั้งหมดได้เลยผมจำได้ว่าที่บ้านคุณมีตู้เย็นใหญ่พอสมควร มันควรจะเก็บอาหารพวกนี้หมดจริงไหม?”

“เอ๊? มันจะดีเหรอ? ที่ร้านนี้เขา…” สวีรุ่ย พูดขึ้นด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือให้พนักงานเสิร์ฟของร้านเดินมาหา

“ห่อกลับบ้านให้ที!”

หลังจากได้ยินคำพูดของ อวี้ฮ่าวหราน สาวเสิร์ฟคนเดิมแสดงสีหน้ารังเกียจมากยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับคิดในใจ

“นี่ยังกล้าสั่งห่อกลับบ้านอีกงั้นเหรอ! หึ ตอนนี้ผู้จัดการกำลังรออยู่แล้ว มาดูกันสิว่าแกจะมีจ่ายไหมถ้าแกไม่มีจ่ายก็เตรียมติดคุกหัวโต ได้เลยไอ้พวก 18 มงกุฎเอ๊ย!”

ตอนนี้ในสายตาของเธอยกระดับอวี้ฮ่าวหราน และหลี่หรงไปอีกขั้น จากที่เป็นคนจนไม่มีปัญญาจะจ่ายค่าอาหารร้านเธอกลายเป็นพวกหลอกกินฟรี

อวี้ฮ่าวหราน แสดงสีหน้าเย็นชาทันทีเมื่อเห็นแววตาของ สาวเสิร์ฟ ที่มองเขาอย่างรังเกียจแบบนี้เขาพอจะเดาออกว่าตอนนี้ฝั่งตรงข้ามกำลังคิดอะไรกับเขา เขาลุกขึ้นเดินตรงดิ่งไปหาสาวเสิร์ฟด้วยท่าทีคุกคาม

“ม…มีอะไรงั้นเหรอคุณลูกค้า?” สาวเสิร์ฟเอ่ยถามกลับด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ อวี้ฮ่าวหราน ก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าขึงขัง

“คิดเงิน! เธอจะให้ฉันกินฟรีรึไง?” อวี้ฮ่าวหราน ตอบกลับด้วยสีหน้าเย็นชา

“หา? อ…อ้อ..ค่ะ..ด..ได้!”

สาวเสิร์ฟเมื่อได้ยินเช่นนี้เธอก็รู้สึกตกตะลึงทันที เธอรีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์แล้วรีบวิ่งเอาบิลออกมายื่นให้ อวี้ฮ่าวหราน เธอไม่นึกว่าฝั่งตรงข้ามตั้งใจจะจ่ายเงินจริง ๆ แบบนี้!

“ค…คุณลูกค้า นี่บิลค่าอาหารทั้งหมด 64,000 หยวน รวมส่วนลดที่ทำให้คุณลูกค้าไม่พอใจแล้ว…”

ตัวเลขค่าอาหารขนาดนี้มันพอที่จะทำให้คนธรรมดาเป็นลมได้เลยทีเดียวแต่ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหราน กลับหยิบบัตรเครดิตที่เพิ่งทำใหม่ขึ้นมาและส่งไปให้สาวเสิร์ฟใช้มันรูดไปที่เครื่องรูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับเงินจำนวนนี้ไม่มีค่าอะไรให้ใส่ใจ

สาวเสิร์ฟรีบเอาบัตรมารูดทันทีซึ่งแน่นอนว่าระบบฟ้องว่าจ่ายผ่านไม่มีปัญหา และที่สำคัญเมื่อเธอสังเกตที่บัตรเครดิตของ อวี้ฮ่าวหราน เธอก็พบว่าบัตรเครดิตใบนี้มันจะถูกมอบให้เฉพาะผู้ที่มีเงินฝากในบัญชีเกิน 8 หลักเท่านั้น มันจึงทำให้เธอรู้แล้วว่าที่ผ่านมาเธอล่วงเกินคนผิด!

ตอนนี้สาวเสิร์ฟรู้สึกหวั่นใจเป็นอย่างมาก เธอกลัวว่า อวี้ฮ่าวหราน จะเอาเรื่องเธอจริง ๆ

ในเวลาเดียวกัน ผู้จัดการร้านที่เฝ้าดูเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ตลอดผ่านกล้องวงจรปิดหลังร้าน เมื่อเห็นว่า อวี้ฮ่าวหราน แท้จริงแล้วเป็นคนมีเงินเขาจึงรีบเดินออกมาจากหลังร้านทันทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เป็นอย่างไรบ้างครับคุณลูกค้า อาหารของเราเป็นที่น่าพึงพอใจหรือเปล่า? ทางร้านของเราขอขอบคุณจริง ๆ ที่คุณลูกค้าอุตส่าห์อุดหนุนเราถึงขนาดนี้ ว่าแต่คุณลูกค้ามีอะไรจะติชมร้านของเราเพิ่มเติมอีกหรือเปล่า ผมยินดีน้อมรับคำติชมทุกอย่างด้วยความยินดี”

อวี้ฮ่าวหราน ดึงบัตรเครดิตของตัวเองออกมาจากมือของสาวเสิร์ฟด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นเขาเอ่ยเสียงดัง “มี!”

“อาหารของร้านคุณรสชาติดีเยี่ยมจริง ๆ อันนี้ผมไม่มีข้อติ ต่อจากนี้ผมคงจะแนะนำเพื่อน ๆ ของผมให้มากินที่ร้านของคุณแต่มีข้อแม้ว่าคราวหน้าที่ผมมา ผมจะต้องไม่เจอเด็กเสิร์ฟคนนี้อีก!” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นก่อนที่จะชี้นิ้วไปที่สาวเสิร์ฟคนที่ดูถูกเขามาตลอด