ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 50

บทที่ 50 กับดัก

อาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะถูกนำไปห่ออย่างรวดเร็วเมื่อ อวี้ฮ่าวหราน จ่ายเงินเสร็จ

ในระหว่างที่อวี้ฮ่าวหรานและสวีรุ่ยออกจากร้าน สาวเสิร์ฟที่เพิ่งโดนไล่ออกก็เดินเข้ามาอ้อนวอนให้ อวี้ฮ่าวหราน เห็นใจไม่เอาเรื่องกับเธอ

การที่เธอเสียงานนี้ไปมันไม่ต่างอะไรกับฟ้าถล่มใส่เธอเลย

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหราน ไม่ได้สนใจอะไรสาวเสิร์ฟคนนั้น และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ผูกใจเจ็บแต่เขาก็คิดว่าทุกคนควรได้รับผลกรรมที่ตัวก่อไว้ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปอย่างไม่แยแส

หลังจากออกจากร้าน อวี้ฮ่าวหรานขับรถพาสวีรุ่ยไปส่งที่บ้าน ซึ่งในระหว่างทางอวี้ฮ่าวหรานก็อธิบายอาการของถวนถวน ตอนนี้ให้สวีรุ่ยฟัง

เมื่อได้ยินว่าเด็กน้อยไม่เป็นอะไรมาก สวีรุ่ย จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่แล้วหลังจากที่อวี้ฮ่าวหราน ส่งสวีรุ่ยเข้าบ้านเสร็จ เขาก็สัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้ามองเขาอยู่!

มันน่าจะเป็นไอ้พวกเดิมแน่ ๆ !

อวี้ฮ่าวหราน ไม่ต้องการให้รถของเขาพังอีกรอบ ดังนั้นเขาจึงยังไม่เดินไปขึ้นรถ เขาเดินเลียบฟุตบาทไปเรื่อยและเมื่อเห็นซอยเปลี่ยวเขาจึงเดินหักมุมเลี้ยวเข้าไปในทันทีอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าคนที่ตาม อวี้ฮ่าวหราน อยู่ก็รีบเดินเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวตามอวี้ฮ่าวหรานไปเช่นกันแต่ในทันทีที่เขาเดินเลี้ยวเข้าไปในซอย เขาก็พบว่า จู่ ๆ มือข้างหนึ่งก็พุ่งพรวดออกมาจับคอเขาเอาไว้!

แต่การจับครั้งนี้ไม่ราบรื่นเหมือนที่ผ่านมา ๆ เพราะชายปริศนากลับสามารถบิดตัวหลบได้ในองศาที่แปลกประหลาดซึ่งทำให้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

ชายปริศนาเมื่อหลบจากมือของ อวี้ฮ่าวหราน ได้แล้วเขาก็หันหลังและรีบวิ่งหนีไปด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์

อวี้ฮ่าวหราน ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ เขารีบวิ่งตามไปทันที ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเองในเวลานี้ อวี้ฮ่าวหราน มั่นใจว่าต่อให้ฝั่งตรงข้ามจะขุดหลุมพรางเขาเอาไว้ เขาก็สามารถจัดการกับคนพวกนี้ได้ง่าย ๆ เหมือนเดิม

หลังจากไล่ตามกันไปพักใหญ่ อวี้ฮ่าวหราน ก็รู้สึกว่าคนที่เขากำลังไล่ตามอยู่นั้นไม่ได้มีความคิดที่จะหนีจริง ๆ ดูเหมือนว่าฝั่งตรงข้ามจงใจล่อเขาไปที่ไหนสักที่ ซึ่งมันทำให้ อวี้ฮ่าวหราน ยิ่งรู้สึกเบิกบานและตัดสินใจไล่ตามไปเรื่อย ๆ ไม่ได้เร่งความเร็วฝีเท้าของเขาเพิ่มขึ้น

ดี! ล่อให้ฉันไปเจอกับพวกของแกเยอะ ๆ ฉันจะได้คิดบัญชีกับพวกแกแบบรวบยอดไปเลย!

ไม่นานต่อมา อวี้ฮ่าวหราน ก็ถูกล่อให้ไปถึงบริเวณโรงเรียนร้างที่ไม่มีคนอาศัยอยู่แล้ว ชายปริศนาคนนั้นหยุดยืนอยู่กลางสนามด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้า

“ฮ่าฮ่า แกนี่มันโง่จริง ๆ ที่ตามฉันมาถึงที่นี่!”

เมื่อชายปริศนาพูดจบ กลุ่มคนในชุดดำ 12 คนก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากที่ซ่อนล้อม อวี้ฮ่าวหราน เอาไว้ทุกทิศทาง ในมือของพวกเขาทุกคนต่างถือหน้าไม้ยักษ์ที่ใหญ่กว่าปกติ 2 เท่ามาด้วย

อวี้ฮ่าวหราน มองไปที่กลุ่มคนที่ล้อมเขาอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้มันไม่ต่างกับที่เขาคิดสักเท่าไหร่อยู่แล้ว

ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่แท้จริงหลุมพรางพวกนี้มันเป็นเรื่องไร้สาระ!

“ฮึ่ม! นึกว่าจะยากกว่านี้ ที่แท้ก็แค่ไอ้โง่คนหนึ่ง องค์กรคิดอะไรอยู่ถึงได้ส่งพวกเรามากันเยอะขนาดนี้?”

บรรดานักฆ่าต่างแสดงสีหน้าดูถูก อวี้ฮ่าวหราน พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าคนโง่ ๆ แบบนี้กล้ามาหาเรื่ององค์กรของพวกเขาได้ยังไง?

จากนั้นต่อมาพวกเขาก็เริ่มการโจมตีทันที!

พวกเขาทุกคนต่างยกหน้าไม้ยักษ์ที่ลูกศรของมันหนาถึง 2 นิ้ว ขึ้นมาเล็งใส่ อวี้ฮ่าวหราน และเหนี่ยวไกทันทีและพร้อมกันนั้นพื้นดินที่อวี้ฮ่าวหรานยืนอยู่ จู่ ๆ มันกลับอ่อนยวบดูดเท้าเขาลงไปทั้งเท้า!

มันเป็นการจัดวางพื้นที่สังหารที่สมบูรณ์แบบ!

ด้วยความรุนแรงของหน้าไม้ที่ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษและการตรึงร่างเหยื่ออย่างฉับพลันในวินาทีที่โจมตี มันไม่มีทางที่ใครจะรอดจากการโจมตีนี้ไปได้!

ไอ้โง่เอ๊ย!! เอ็งตายแน่!!

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหราน ยังคงแสดงสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเดิมถึงแม้ว่าจะเผชิญกับสถานการณ์เป็นตายแบบนี้

จะฆ่าเขาด้วยของแค่นี้เนี่ยนะ?