ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 51

บทที่ 51 องค์กรอสรพิษ

หลังจากสังหารบรรดานักฆ่าไปจนหมดเหลือเอาไว้แต่คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม อวี้ฮ่าวหรานพลันเหวี่ยงหมัดอัดสวนไปที่มีดของหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าที่ยังเหลืออยู่แบบตรง ๆ

“เคร้ง!”

เสียงหมัดและมีดปะทะกันดังก้อง แต่เสียงปะทะนี้ทำให้หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าใจหายวาบ

ทำไมเสียงปะทะมันถึงเป็นแบบนี้ หมัดของไอ้หมอนี่มันทำจากเหล็กหรือไงกัน?

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเดาได้แล้วว่าแท้จริงแล้ว ร่างของอวี้ฮ่าวหรานนั้นแข็งแกร่งไม่ต่างอะไรจากแร่ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้!

แรงปะทะทำให้ร่างของหัวหน้ากลุ่มนักฆ่ากระเด็นถอยไปไกลหลายเมตร ซึ่งอวี้ฮ่าวหรานก็รีบพุ่งตามไปในทันทีหวังจะคว้าคอฝั่งตรงข้ามให้ได้ แต่แล้วภาพที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีก จู่ ๆ ร่างของหัวหน้ากลุ่มนักฆ่ากลับบิดงอได้อย่างพิสดารหลบมือของอวี้ฮ่าวหรานได้อีกครั้ง

อวี้ฮ่าวหรานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนใจความสามารถพิเศษของคนธรรมดา ผู้นี้

แต่มันก็เท่านั้น สำหรับเขามันไม่ต่างอะไรกับการแสดงปาหี่!

อวี้ฮ่าวหรานโคจรพลังวิญญาณของตัวเองไปทั่วร่างเพิ่มพูนความเร็ว และความแข็งแกร่งของเขาอย่างฉับพลันให้มากกว่าเดิมเป็น 2 เท่า!

ส่งผลให้ตอนนี้ความเร็วของเขาตอนนี้กลายเป็นเหนือกว่าหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าไปหลายช่วงตัว เขาไล่ทันฝั่งตรงข้ามที่กำลังหนีได้ ภายในพริบตา!

เมื่อเข้าไปถึงระยะประชิด อวี้ฮ่าวหรานออกหมัดอีกรอบด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าฟาด รอบนี้หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าหลบไม่ทันอีกต่อไป เขาโดนหมัดอัดเข้าไปเต็ม ๆ หน้าอกอย่างจังจนร่างกระแทกพื้น อย่างรุนแรงพร้อมกับกระอักเลือดออกมาคำโต “อั่ก!!”

ความเสียหายที่ได้รับจากการโดนหมัดของอวี้ฮ่าวหรานเข้าไปเต็ม ๆ ทำให้หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าบาดเจ็บสาหัสทันที หน้าอกของเขายุบ เข้าไปเป็นหลุม กระดูกซี่โครงของเขาหักแทบหมด

เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งที่แท้จริง ท่าร่างใด ๆ ของเขา ก็กลายเป็นเรื่องตลก!

“นี่แกทำได้ยังไง แกทำได้ยังไง!”

หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าพยายามจะยันตัวขึ้นแต่เขาก็ทำไม่ได้เนื่องจากอาการบาดเจ็บของเขามันสาหัสเกินไป ตอนนี้สีหน้าของเขามีแต่ความหวาดกลัวและสิ้นหวังไม่หลงเหลือความมั่นใจแบบในตอนแรกอีกต่อไป

“เหอะ ๆ ก็แค่แมลง!”

อวี้ฮ่าวหรานนั่งลงยอง ๆ ที่ด้านข้างร่างของหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าจากนั้นเขาตบปากฝั่งตรงข้ามอย่างรุนแรงไปหนึ่งที ส่งผลให้ยาแคปซูลเม็ดเล็กกระเด็นออกจากปากหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าจากแรงตบ

อวี้ฮ่าวหรานไม่ลืมว่าครั้งก่อนนักฆ่าพวกนี้นั้นซ่อนยาพิษเอาไว้ฆ่าตัวตายอยู่ในปาก ดังนั้นเขาจึงตัดหนทางหนีความทรมานของ คนพวกนี้เอาไว้ก่อน

“นี่ แก แกรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นใคร!”

มีแต่นักฆ่าในองค์กรอสรพิษของเขาเท่านั้นที่รู้ความลับเกี่ยวกับยาพิษนี้ ดังนั้นเขาจึงเข้าใจทันทีว่าอวี้ฮ่าวหรานรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร

“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว ให้ฉันถามแกฝั่งเดียวก็พอ! แกเป็นนักฆ่าจากไอ้องค์กรที่มีรอยสักเป็นรูปงูใช่ไหม? องค์กรแกชื่ออะไร?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามขึ้นด้วยแววตาเย็นชา เขาต้องการที่จะรู้ข้อมูลองค์กรนี้ให้ได้มากที่สุดเพื่อที่จะเอาไปสืบต่อและถอนรากถอนโคนองค์กรนี้ซะ

ใครก็ตามที่มันกล้าทำร้ายครอบครัวเขามันพวกนั้นจะต้องตายทั้งหมด!

“กร๊อบ!!” อวี้ฮ่าวหรานหักแขนฝั่งตรงข้ามทันทีเมื่อเห็นว่าไม่ตอบอะไรกลับ

“อ๊ากก แกฆ่าฉันสิ แน่จริงแกฆ่าฉันเลยสิวะไอ้เปรตเอ๊ย!”

เขาโดนหักแขนจนกระดูกทะลุออกจากหนัง ความเจ็บปวดระดับนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะทนทานมันได้

แต่แล้วหลังจากโดนหักแขนและขาไปอีกอย่างละข้าง ในที่สุดหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าก็ยอมบอกด้วยสีหน้าเจ็บปวดเกินจะจินตนาการ

“ช…ใช่..พวกเราคือองค์กรนักที่ชื่อว่าอสรพิษ พวกเราทุกคน ต่างสักสัญลักษณ์ขององค์กรเอาไว้ที่แขนทุกคน ครั้งนี้พวกเรา ได้รับมอบหมายมาจากเบื้องบนให้…ให้จัดการกับแก…พวกเราได้รับอนุญาตให้ใช้ทุกวิถีทาง…”

หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าเผยข้อมูลคร่าว ๆ ซึ่งไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรมากนักนอกจากชื่อองค์กร ดังนั้นอวี้ฮ่าวหรานจึงยังคงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ

“มีอะไรอีกพูดมาให้หมด! ใครเป็นคนออกคำสั่งแก? ใครใช้ให้แกมาฆ่าฉัน?”

เมื่อพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานหักขาอีกข้างของหัวหน้ากลุ่มนักฆ่า เพื่อกดดัน

“อ๊ากก…ฉ…ฉัน…เรื่องนั้นฉันไม่รู้! ตัวตนระดับสูงขององค์กรไม่เคยเปิดเผยตัวตนกับฉัน ฉันแค่รับคำสั่งผ่านคนกลางมาก็เท่านั้น! ฆ่าฉัน ฆ่าฉันสักทีไอ้สารเลว!”

หัวหน้ากลุ่มร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บปวดระดับนี้ เขายอมตายดีกว่าต้องทานทนมัน