ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 483

บทที่ 483 หวีหยก

บทที่ 483 หวีหยก

หลังจากซูหว่านเอ๋อโทรมาชวน อวี้ฮ่าวหรานก็จำได้ว่าตัวเองยุ่งกับงานที่บริษัทจนไม่มีเวลาว่างไปที่งานประมูลวัตถุโบราณหลายวันแล้ว

เมื่อวางสาย เขาก็ลุกยืนขึ้นทันที

“แค่นี้แหละ วันนี้พวกคุณกลับไปก่อน แล้วอย่าลืมทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดล่ะ”

ด้วยความเชื่อใจที่มีต่อลูกน้อง เขาจึงสามารถออกไปทำธุระที่อื่นได้ทุกเมื่อ

ธุระสำคัญที่ต้องจัดการถูกส่งต่อให้หวังจุนแล้ว

แน่นอนว่าเงินเดือนอีกฝ่ายก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเช่นกัน

หลังจากลงมาถึงชั้นล่าง อวี้ฮ่าวหรานก็โทรหาซูหว่านเอ๋ออีกครั้ง

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวผมไปรับ”

“เอ่อ…คุณว่างแล้วเหรอคะ?”

ซูหว่านเอ๋อประหลาดใจเล็กน้อย

“งานเริ่มสิบโมงใช่ไหม? ผมใกล้ถึงแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองนาฬิกาข้อมือและพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงแล้ว

“ค่ะ ฉันกำลังเตรียมตัวอยู่ที่บ้านค่ะ”

“ครับ ผมจะไปบ้านคุณเดี๋ยวนี้แหละ”

…

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

คฤหาสน์ตระกูลซู

“ว่าไงหลานชาย! เจอกันอีกแล้ว!”

ซูกว่างไห่ที่อยู่ข้างนอกคฤหาสน์ทักทายเขา ทันทีที่รถสปอร์ตหยุดลง อีกฝ่ายก็ทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น

อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่ากระอักกระอ่วนมากกว่าตอนเจอกันครั้งแรกซะอีก

เขารู้สึกไม่สบายใจกับการกระทำอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“ซูหว่านเอ๋อล่ะครับ? ผมมารับเธอ”

อวี้ฮ่าวหรานคร้านเดินกว่าจะพูดคุยกับอีกฝ่ายจึงถามตรงประเด็น

“ฉันอยู่นี่ค่ะ”

ซูหว่านเอ๋อเดินออกมาจากสวนด้านหลังคฤหาสน์ เธอสวมชุดสีขาว ซึ่งดูสง่างามราวกับหงส์

เธอถือดอกกุหลาบสีแดงในมือ ขณะที่หน้าผากมีเม็ดเหงื่อสองสามเม็ด

“ฮ่า ๆ ยัยหนูร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กน่ะ เธอเลยต้องเรียนการทำสวนเพื่อเสริมสร้างภูมิคุ้มกัน”

ซูกว่างไห่ที่อยู่ข้าง ๆ อธิบาย

“ครับ ไปกันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานชำเลืองมองอีกฝ่ายและพบว่าใบหน้าเธอยังมีร่องรอยความอ่อนเพลียอยู่ ดูเหมือนว่าร่างกายเธอยังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์

นั่นเป็นเพราะร่างกายเธออ่อนแอยังไงล่ะ ถ้าเป็นคนที่มีสุขภาพแข็งแรง คนเหล่านั้นคงหายป่วยภายในสองวันโดยไม่ต้องกินยามากมายด้วยซ้ำ

ทั้งสองขึ้นไปบนรถ…

ซูกว่างไห่มองรถสปอร์ตเคลื่อนตัวออกไปด้วยสีหน้าพึงพอใจ

“ถ้ายัยหนูได้แต่งงานคนผู้ชายแบบนี้ก็ดีน่ะสิ เธอจะได้ไม่เกิดมาไร้ค่า”

เวลาเก้านาฬิกาสี่สิบนาที ณ ทางเข้างานประมูล

“โอ้! ประธานอวี้มาถึงแล้วเหรอครับ! พวกเรารอคุณที่นี่นานแล้ว”

เมื่อมาถึงหน้างานประมูล ผู้บริหารระดับสูงที่เป็นผู้จัดงานทักทายพวกเขา

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา อวี้ฮ่าวหรานจึงเรียกโจวเฟยหู่ให้มาด้วย

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถูก

ไม่นานทั้งสองคนก็ถูกพาไปที่ห้องวีไอพีหมายเลขสี่

“ผมเก็บของเก่าชิ้นนี้ไว้ให้คุณโดยเฉพาะเลยครับ”

ผู้บริหารคนนั้นประจบประแจง

“อืม คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ”

งานประมูลใกล้เริ่มขึ้นแล้ว อวี้ฮ่าวหรานจึงโบกมือให้อีกฝ่ายกลับไป

หลังจากคนนอกออกไปจนหมดแล้ว ดวงตาดำขลับของซูหว่านเอ๋อก็จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“คุณมาที่ห้องวีไอพีทุกครั้งเลยเหรอคะ?”

“ใช่ครับ”

“ฉันเพิ่งมีโอกาสเข้ามาในห้องวีไอพีครั้งแรกเลยค่ะ”

ซูหว่านเอ๋อถอนหายใจพลางมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย

“ฮ่า ๆ ผมจะสั่งพวกเขาเอาไว้แล้วกัน ถ้าคุณมาเมื่อไหร่ พวกเขาจะได้พาคุณมาห้องวีไอพีทุกครั้ง”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเบา ๆ

“ย…อย่ารบกวนเลยค่ะ นั่งข้างนอก…ก็ดีเหมือนกัน”