ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 484

บทที่ 484 หนึ่งร้อยล้าน

บทที่ 484 หนึ่งร้อยล้าน

‘ห้องวีไอพีหมายเลขสี่ ยี่สิบห้าล้าน’

ก่อนที่พิธีกรจะเคาะสิ้นสุดการประมูล เขาก็เห็นข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“ห้องวีไอพีหมายเลขสี่ประมูลยี่สิบห้าล้าน!”

หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงขานราคาด้วยความไม่เชื่อ

ทันทีที่พิธีกรขานราคา ทุกคนในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง

ตอนนี้พิธีกรยังไม่ประกาศสิ้นสุดการประมูล ดังนั้นทุกคนจึงสามารถเสนอราคาได้

“อะไรกัน? เขาเสนอราคาเพิ่มหกล้านในครั้งเดียว?”

“หวีอันนี้ราคาสูงสุดแค่สิบห้าล้าน แต่ตอนนี้กลับขายได้ถึงยี่สิบห้าล้าน? เขาบ้าไปแล้วเหรอ?”

“…”

หลังจากที่ทุกคนได้สติ พวกเขาทุกคนก็หันมองไปที่ห้องวีไอพีหมายเลขสี่ด้วยความไม่เชื่อ

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องวีไอพีหมายเลขสี่ก็ตกตะลึงเช่นกัน

“คุณ…คุณเสนอราคายี่สิบห้าล้านเหรอคะ?”

ซูหว่านเอ๋อมองตัวเลขบนหน้าจอขนาดใหญ่ด้วยความประหลาดใจ แล้วหันมองผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาไม่เชื่อ

“มันไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปนะคะ”

“ไม่เป็นไร ถ้าผมบอกว่าไม่เสียเปล่าก็ไม่เสียเปล่า”

อวี้ฮ่าวหรานตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เงินยี่สิบล้านกว่า ๆ เป็นเพียงเงินจำนวนน้อยนิดสำหรับเขา

“ถือว่ามันเป็นของขวัญแล้วกัน คุณยังไม่หายดี อีกอย่างผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับคุณ”

ขณะพูด เขาหันมองหญิงสาวที่มีดวงตากลมโตพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

ซูหว่านเอ๋อกำหมัดด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“ฉัน…ไม่อยากได้ของขวัญราคาแพงแบบนี้ คราวหน้าฉันซื้อเองได้ค่ะ”

หลังจากโตขึ้นก็แทบไม่มีใครให้ของขวัญเธอเลย แทบไม่มีใครที่เธอสามารถเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก

“ผมจ่ายเงินแล้ว ถ้าคุณไม่ต้องการก็เอาไปทิ้งเถอะ”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นใบหน้าเหยเกของอีกฝ่าย มุมปากของเขาก็ยกขึ้นด้วยความตลก

“อ๊ะ! ไม่ค่ะ ฉัน…ฉันจะรับมันไว้ แต่…ฉันจะคืนเงินให้คุณทีหลัง…”

ซูหว่านเอ๋อสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอชอบหวีเล่มนั้นอย่างมากจึงหาทางประนีประนอม

เธอแทบไม่เคยได้รับของขวัญโดยที่ผู้ให้ไม่หวังสิ่งตอบแทนเลย

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

“มีเพื่อนเคยให้ของขวัญคุณไหมครับ?”

เมื่อเห็นท่าทางสับสนของอีกฝ่าย เขาจึงถามโดยไม่ตั้งใจ

“อย่างเช่นของขวัญวันเกิด ของขวัญวันครบรอบ? หรือว่าของขวัญจากเพื่อร่วมชั้นล่ะคะ?”

ซูหว่านเอ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนส่ายศีรษะ

“ไม่เคยค่ะ ร่างกายฉันอ่อนแอตั้งแต่เด็กแล้วจึงต้องเรียนหนังสือที่บ้าน ฉันเลยไม่มีเพื่อนค่ะ”

“จริงเหรอครับ…”

อวี้ฮ่าวหรานไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

ตอนนี้ชายหนุ่มจำความรู้สึกประทับใจตอนที่มีต่อเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนคนอื่น ๆ สมัยเรียนได้เลือนรางมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่หลี่เม่ยซื้อของขวัญให้เขาตอนอยู่มหาวิทยาลัย

ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้นายหน้าตัวอ้วนถึงไม่ชอบเธอตอนที่เจอกันครั้งแรก

ไม่มีคนรู้จักและไม่มีทักษะในการเจรจา

ซูหว่านเอ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เธอรู้สึกแย่อย่างมาก

“ถ้าอย่างนั้น…ฉันรับของไว้ก่อนแล้วค่อยจ่ายเงินคุณทีหลังนะคะ”

“ไม่มีปัญหาครับ”

อวี้ฮ่าวหรานตอบอย่างรวดเร็ว

พิธีกรนับถอยหลังสิบวินาทีแล้ว ในที่สุดหวีหยกก็ได้เจ้าของคนใหม่

ห้องประมูลหมายเลขสาม

“มันเป็นใคร? บ้าไปแล้วเหรอ? ทุ่มเงินยี่สิบห้าล้านซื้อหวีหัก ๆ แบบนั้นเนี่ยนะ?”

นายน้อยตัวอ้วนเคยมีสีหน้ามีความสุข แต่ตอนนี้เขากลับโมโหอย่างมาก

“ตึง!”