ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 495

บทที่ 495 อากาศหนาว

บทที่ 495 อากาศหนาว

ตอนนี้นายน้อยชุ่ยเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว

คนอย่างเขาไม่โง่จนถูกหลอกหรอก!

“แก! แกโกงฉัน…แกทำได้ยังไง?!”

เขาเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางไม่เชื่อ ขณะดวงตาแดงก่ำ

“คืนเงินฉันมา! คืนหุ้นฉันมา! คืนมาให้หมด!”

เขาเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแรง

แต่ตอนนี้หลี่จิงเทียนที่อยู่ข้าง ๆ กระโจนเข้าไปขวางเอาไว้

“แกจะทำอะไร? แกมีสิทธิอะไรมาแตะต้องพี่เขยฉัน?”

เขาปัดมือของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเย้ยหยัน นายน้องชุ่ยตกตะลึง เขาไม่คิดว่าไอ้ขี้แพ้ก่อนหน้านี้จะกล้าเหิมเกริม!

“หลบไปซะ!”

เขาตวาดด้วยความโกรธจัด หลี่จิงเทียนรังเกียจคนประเภทนี้อย่างมาก

“เสียงหมาเห่าดังขนาดนี้เลยเหรอ หมาก็คือหมา ทำได้แต่เห่า ไม่กล้ากัดใครหรอกใช่ไหม?”

“แก!”

นายน้อยชุ่ยระเบิดอารมณ์ทันที!

ตอนนั้นเอง เขารู้สึกว่าชายตรงหน้าน่ารำคาญอย่างมาก!

“เป็นอะไรไป? ขี้แพ้ชวนตีเหรอ?”

หลี่จิงเทียนพูดด้วยท่าทีหยิ่งผยอง

วันนี้ไม่เหมือนกับวันอื่น ๆ เพราะเขามีคนคอยให้ท้ายแล้วยังไงล่ะ!

เมื่อเห็นอย่างนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าทายาทเศรษฐีคนนี้จะเปลี่ยนนิสัยโอ้อวดไม่ได้จริง ๆ

ยิ่งพูดอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้คนอื่นเกลียดเขามากกว่าเดิม

“พอแล้ว ฉันกลับก่อนนะ”

เมื่อเห็นว่าปัญหาทุกอย่างถูกแก้ไขแล้ว เขาจึงหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้อง

“ใครปล่อยแกไป! คืนหุ้นกับเงินฉันมาเดี๋ยวนี้!”

นายน้อยชุ่ยรู้สึกกังวลอย่ามากเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะจากไป เพราะนั่นคือสมบัติทั้งหมดที่เขามี!

ถ้ายอมให้อีกฝ่ายง่าย ๆ เขาจะไม่โดยชุ่ยเจิ้งไห่พ่อของเขาทุบตีจนตายเหรอ?!

ขณะเดียวกัน คนหนุ่มสาวในห้องก็เดินมาสมทบนายน้อยชุ่ยด้วยสีหน้ามืดมน!

ฉากนี้ทำให้หลี่จิงเทียนถอยหลังไปสองสามก้าว

“พวก…พวกนายต้องการอะไร?”

ตอนนั้นเอง เขาแสดงท่าทางขี้ขลาดออก

แต่อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจพวกเขาเลย

“ฮ่า ๆ ก็แค่พวกมดแมลง!”

หลังจากเยาะเย้ย เขาก็ยกเท้าขึ้นถีบโต๊ะเกมในห้องจนล้มลง

“ตึง!”

สิ้นเสียงดังสนั่น ควันและฝุ่นลอยคลุ้งในอากาศ! คนหนุ่มสาวหลายคนตกใจจนสะดุ้งโหยง

หลังจากได้สติ พวกเขาก็ตกใจสุดขีดเพราะโต๊ะทุกตัวในห้องพังหมดแล้ว!

ตอนนี้นายน้อยชุ่ยรู้แล้วว่าทำไมพ่อเขาถึงผู้ชายคนนี้นักหนา

แม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีอายุใกล้เคียงกับเขา แต่อีกฝ่ายแข็งแกร่งและฉลาดกว่ามาก

องี้ฮ่าวหรานเห็นว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางแล้ว เขาจึงหันหลังกลับแล้วเดินออกประตูไป

นอกไนต์คลับ เวลาห้าทุ่ม ลมเย็นพัดโชยมาเป็นระยะ

“ฮ่า ๆ พี่เขย คืนนี้เราชนะพวกมันขาดลอยเลยล่ะ!”

หลี่จิงเทียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

หลังจากทำตัวเกเร ตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและมีความสุขอย่างมาก

อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองอีกฝ่าย เขายังคงขยะแขยงผู้ชายคนนี้อยู่ดี

“เอาล่ะ นายจะไม่มาที่นี่อีกถ้าฉันไม่อนุญาต แล้วก็อย่าคบหากับคนพวกนั้นอีก”

เขาสั่งด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

คำพูดนั้นทำให้หลี่จิงเทียนมีสีหน้าขมขื่น