ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 497

บทที่ 497 ออกเดินทาง

บทที่ 497 ออกเดินทาง

“น่าสนใจ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเบา ๆ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หวังเหยียนก็รู้สึกทึ่งกับชายตรงหน้าอย่างมาก

ในสายตาอีกฝ่าย เด็กชายผู้แข็งแกร่งและเย่อหยิ่งน่าสนใจงั้นเหรอ?

บรรลุขอบเขตพลังภายในขั้นสูงสุดในตอนอายุสิบสองปีน่าสนใจ?

คนมากมายฝึกตนตลอดหลายสิบปี แต่ก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าเด็กคนนั้น!

ตอนนี้ผ่านมาสี่ห้าปีแล้ว เด็กคนนั้นจะบรรลุขอบเขตไหนแล้วล่ะ?

และคนที่สามารถสอนลูกศิษย์ที่ประสบความสำเร็จอย่างนี้จะเก่งกาจขนาดไหนนะ?

หวังเหยียนอดประหลาดใจไม่ได้หลังจากคิดอย่างนั้น

นี่มันเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งที่โผล่พ้นน้ำเท่านั้น

“อีกอย่างคนที่เขาส่งมาฆ่าพวกเราล้วนบรรลุขอบเขตพลังภายในทุกคน แถมยังถูกฝึกมาอย่างดี ถึงผมจะบรรลุขอบเขตพลังภายในขั้นสูงสุดแล้ว แต่ก็กลัวว่าจะแพ้พวกมันอยู่ดี”

หวังเหยียนครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ

เขามั่นใจในตัวชายตรงหน้าอย่างมาก ไม่ว่าจะเจอศัตรูประเภทไหน เขาก็ไม่เคยหวั่นไหวแม้แต่น้อย และมักทำเหมือนคู่ต่อสู้อยู่คนละระดับกับเขาเสมอ

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าพลางลุกยืนขึ้นแล้วเดินจากไป

ก่อนออกจากห้อง เขากำชับหวังเหยียนโดยไม่หันกลับไปมองอีกฝ่ายว่า “เราจะเดินทางไปที่นั่นในอีกสองวัน แล้วอย่าลืมบอกโจวเฟยหู่ให้เลือกลูกน้องที่ไว้ใจได้ติดตามนายไปด้วยล่ะ”

เขาเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ

หวังเหยียนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้ดีที่สุด โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องออกแรงเลย

ขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

“ฮ่า ๆ น่าสนใจดีนี่ อะไรทำให้แกคิดว่าตัวเองสู้กับไอ้อวี้ฮ่าวหรานได้?”

ณ วิลล่าใกล้ทะเลสาบ ชุ่ยเจิ้งไห่นั่งบนโซฟาขณะมองลูกชายด้วยสายตาดูถูก

“ผม…ผม…”

นายน้อยชุ่ยลังเล เมื่อคืนนี้เขาแพ้อวี้ฮ่าวหรานราบคาบ แถมยังแพ้พนันจนเงิน รถยนต์ หรือแม้แต่หุ้นของบริษัทเล็ก ๆ สองแห่ง

เขาเดินเตร่อยู่ข้างนอกทั้งคืนกว่าจะกล้ากลับมาที่บ้าน

“มันเก่งไหม?”

ชุ่ยเจิ้งไห่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เก่งจนเราคาดไม่ถึงเลยครับพ่อ! ตอนแรกพวกเราตั้งใจจะเล่นงานมัน แต่พอเวลาผ่านไปพวกเราก็หมกมุ่นที่จะเอาชนะมันจนทุ่มของทั้งหมดที่มีลงเป็นเดิมพัน”

นายน้อยชุ่ยรีบตอบอย่างรวดเร็ว เขาอดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

“ในที่สุดพวกเราก็หมดตัว แต่พวกเราก็ยังอยากได้เงินที่เสียไปคืนมาบ้าง”

สิ่งนี้ทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก แต่โชคดีที่รู้ตัวทันเวลา ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องสูญเสียสิ่งที่มีไปมากกว่านี้

“ฮึ ไอ้สมองกลวงเอ๊ย”

หลี่เจิ้งไห่ดับบุหรี่ในมือก่อนแค่นเสียงเย็นชา ขณะที่คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“มันฉลาดมาก แม้แต่ฉันยังหาทางจัดการกับมันไม่ได้ แล้วแกเก่งมาจากไหนถึงคิดว่าตัวเองสู้มันได้? สุดท้ายก็ถูกมันเล่นงานจนไม่เหลืออะไร”

“พ่อ…ยกโทษให้ผมไม่ได้เหรอ? ผมจะไม่ได้ตั้งใจ!”

นายน้อยชุ่ยขอร้องขณะมือสั่นเทาไม่หยุด

ตั้งแต่เติบโตมา เขาก็ทำงานอย่างหนักเพื่อรวบรวมทรัพย์สินทั้งหลายมาเป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้เขาสูญเสียมันให้กับศัตรูแล้ว

“ผมไม่ได้ตั้งใจ พ่อไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสมเมื่อไร ผมจะเอาคืนให้สาสม”

ชุ่ยเจิ้งไห่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น

…

สองวันต่อมา

“ฉันได้ยินมานานแล้วว่าที่เมืองชิ่งชวนมีทั้งภูเขา แม่น้ำ แล้วก็น้ำพุร้อนด้วย

หลี่หรงเก็บสัมภาระที่เตรียมไว้ตลอดสองวันที่ผ่านมาใส่ในกระเป๋าเป้สะพายหลัง

“เย้! ในที่สุดพวกเราก็ได้ไปเที่ยวสักที! ถวนถวนรักน้าและพ่อที่สุดเลย!”

เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นอยู่บนโซฟาอย่างมีความสุข