ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 503

บทที่ 503 ความขัดแย้ง

บทที่ 503 ความขัดแย้ง

เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์คับขันเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานกลับไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย เขาหันหน้าไปมองลานประลองอย่างใจเย็น

ตอนนี้มีคนจำนวนหนึ่งมาพาผู้ประลองก่อนหน้านี้ลงไปจากเวที และเริ่มทำความสะอาดคราบเลือด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำจนช่ำชองแล้ว

“ไปกันเถอะ หวังเหยียนผู้สูงส่ง เราจะไปทีละคน”

แม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็ยังพูดจาอย่างสบายใจ

“เยี่ยม!”

หวังเหยียนตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล

แล้วเขาก็กระโดดเข้าไปในลานประลอง

หัวหน้าจินประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพนั้น

“โอ้ คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าอยากให้เขาตายก่อน?”

เขาไม่สนใจเกี่ยวกับพละกำลังของทั้งสอง ในความคิดของเขาแล้วทั้งสองเป็นแค่เด็กหนุ่มสองคนเท่านั้น จะแข็งแกร่งได้สักแค่ไหนกันเชียว?

อวี้ฮ่าวหรานอดขำไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย

“ฮะ ๆ แล้วแกมั่นใจมาจากไหนว่าเราจะตาย?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น สีหน้าของหัวหน้าจินก็ดูเยือกเย็นขึ้นมาในทันใด

“ฮึ่ม! ถ้างั้นก็ไปตายซะ! อาเวย ขึ้นไปฆ่ามัน!”

เมื่อได้รับคำสั่ง ชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีข้างกายเขา นามว่าเต๋อลิ่งก็กระโดดตามเข้าไปในลานประลอง

อวี้ฮ่าวหรานเงยหน้ามอง กำลังภายในของอีกฝ่ายอยู่ในระดับกลาง และในแง่ของพลังทั่วไปแล้ว เขาเป็นคนที่มีร่างกายแข็งแรงมากทีเดียว

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าจินพร้อมโจมตีเขาทุกเมื่อ!

น่าเสียดายที่กำลังภายในของหวังเหยียนไปถึงขั้นสูงสุดแล้ว!

อาเวยคนนั้นเองก็มั่นใจมาก เขาหัวเราะเยาะทันทีที่ขึ้นไปบนเวทีประลอง

“ฮิฮิ เด็กน้อย จำฉันไว้ให้ดีระหว่างที่อัดแกจนตาย ฉัน อาเวยคือผู้ส่งแกไปตาย!”

ร่างกายของเขาทรงพลังมาก ท่อนแขนของเขาเทียบได้กับต้นขาของหวังเหยียนด้วยซ้ำ

แต่โชคไม่ดีนักที่ในสายตาของหวังเหยียน เขาไม่มีพิษภัยแม้แต่น้อย

ตั้งแต่กำลังภายในอยู่ในขั้นระดับสูง เขาก็สามารถสังหารศัตรูได้อย่างง่ายดาย

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย กำลังภายในอันน่าสะพรึงกลัวถูกรวบรวมไปที่ฝ่ามือ!

“เข้ามาเลย!”

เขามองอีกฝ่ายด้วยความดูถูก

“ฮึ! ไม่รอดก็ตาย!”

เมื่อเห็นดังนั้น อาเวยก็หัวเราะและตัดสินใจที่จะทำให้อีกฝ่ายตายอย่างน่าสยดสยอง!

สมาชิกแก๊งโดยรอบเริ่มส่งเสียงเชียร์

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน!”

“พี่ใหญ่เวย! ฆ่ามัน!”

“…”

ลานประลองนี้ไม่มีกฎและเริ่มต้นขึ้นทันที อาเวยยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นด้วยกำลังภายในและเตะออกไปเต็มแรง!

เขามั่นใจว่าเตะเข้าไปที่กระดูกซี่โครงของอีกฝ่ายราว 7-8 ซี่

มันก็แค่เด็กหนุ่มที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงและสมควรตาย

แต่ในตอนนั้นเอง เขาพลันมองเห็นความดูถูกเหยียดหยามอยู่ในสายตาของคู่ต่อสู้ และสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไปอยู่ในใจ

“ฮึ! อวดดี!”

หวังเหยียนพ่นลมหายใจ เขายกมือขึ้นและรวบรวมกำลังภายในเพื่อต่อยออกไป!

ตู้ม!

เมื่อกำลังภายในของทั้งสองสัมผัสกันก็เกิดเป็นกระแสลมกระโชกออกไปโดยรอบ

แต่ทั้งสองฝ่ายก็เท่าเทียมกันได้เพียงครู่เดียว ก่อนที่อาเวยจะกระเด็นลอยออกไป!

วงแหวนต่อสู้ถูกทำลายทันที อาเวยร่วงลงบนพื้นและกระอักเลือดออกมากองใหญ่

“อ๊าก! เท้าฉัน! เท้าฉัน!”

เท้าของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส!

แค่กำลังภายในระดับกลางไม่อาจต้านทานการระเบิดกำลังภายในระดับสูงสุดได้

บนเวทีประลอง หวังเหยียนยืนประสานมืออยู่ด้วยใบหน้านิ่งเฉยราวกับว่าที่เขาทำไปเป็นแค่เรื่องทั่วไปเท่านั้น

แต่มันทำให้ทุกคนโดยรอบตะลึงงัน

“เป็นไปไม่ได้…พี่ใหญ่เวย…พี่ใหญ่เวยแพ้เหรอ?!”

“ไอ้หนุ่มนั่นเก่งขนาดนี้ได้ยังไง?”

“พี่ใหญ่เวยแพ้ราบคาบงั้นเหรอ?? คนบนเวทีนั่นเอาแรงมาจากไหนกัน?”

“…”