ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 502

บทที่ 502 การต่อสู้อันยิ่งใหญ่

บทที่ 502 การต่อสู้อันยิ่งใหญ่

เวลาค่ำคืนมาถึงในไม่ช้า อวี้ฮ่าวหรานรอรับสายโทรศัพท์อยู่หลายชั่วโมง

“พวกเขา…คงไม่โทรมาแล้วล่ะ…”

หวังเหยียนที่อยู่ข้างกายเขากล่าวอย่างหวาดระแวง

วิธีการนี้พิลึกพิลั่นเกินไป

“ถ้าพวกเขาไม่มา พวกเราก็จะไปหาเอง!”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าวราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ประตูซื่อจงซ่อนเร้นนั้นไม่อาจหาพบได้ง่าย ๆ แต่กลุ่มคนธรรมดานั้นหาพบได้ง่ายเหลือเกิน

“ผับ บาร์ บ่อนใต้ดิน มีที่ให้ไปตามหาพวกเขาเสมอ”

“ก็จริง”

หวังเหยียนพยักหน้า ตัวเขาเองก็เป็นรองหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์เวหาและรู้จักพวกมันเป็นอย่างดี

“ไปบาร์กันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าวลุกขึ้นยืน หลังจากที่ผ่านมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่โทรมาแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น!

มาแล้ว!

ทั้งสองตาลุกวาวทันที

“ฮึ่ม ไม่คิดเลยว่าจะโทรติดจริง ๆ ”

เมื่อสายถูกเชื่อมต่อ น้ำเสียงทุ้มคมเข้มและแหบแห้งก็ดังมาจากอีกฝั่ง

“ถ้าแกกล้าก็มาที่บาร์แดงดั้งเดิมสักพักสิ แก๊งต้าจินของเราจะรอแกอยู่!”

“ไม่มีปัญหา ฉันจะรีบไป!”

อวี้ฮ่าวหรานตอบตกลงทันที อีกฝ่ายวางสายไปด้วยความพึงพอใจ

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น…

ทันทีที่ลงจากรถ หวังเหยียนก็สัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไปทันที

“บาร์นี้ปิดแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจ

“ฮะ ๆ ถ้ามันปิดก็แปลว่าการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่กำลังรอคอยพวกเราอยู่ยังไงล่ะ”

หลังจากที่หัวเราะลั่น เขาก็ตรงเข้าไปเปิดประตู ก่อนจะเจอกับคนมากมายที่หันมามองราวกับพวกเขาเป็นผี

ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไป ประตูก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว

“ฮึ่ม! กล้าหาญจริง ๆ จะตายกันอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”

“จิ๊ ๆ ไม่รู้ว่าโง่หรือบ้ากันแน่”

“…”

ขณะที่ทั้งสองมุ่งหน้าเข้าไป คนอื่น ๆ ต่างก็ก่นด่ากันอย่างเกรี้ยวกราด

ในไม่ช้าหลังจากที่ผ่านทางเดินมืดมิด ทางด้านหน้าก็ขยายใหญ่ขึ้น

ดูเหมือนว่าห้องรับรองของบาร์จะถูกเปลี่ยนเป็นลานประลองส่วนตัว

ตอนนี้มีคนสองคนอยู่บนลานประลองโดยมีเลือดอยู่บนใบหน้าและมือทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่มีฝ่ายไหนกล้าหยุด

“ฮ่า ๆ คนทรยศสองคนนี้ยังมีแรงเหลืออีก”

ด้านนอกเวทีมีชายวัยกลางคนอายุราวห้าสิบปีนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

มุมปากของเขามีซิการ์อยู่ และบนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นผู้มีตำแหน่งสูงศักดิ์

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ชายคนหนึ่งก็รีบเอ่ยขึ้นทันที

“เอาล่ะ ถ้าแกอยากตายละก็ได้ตายจริง ๆ แน่ พยายามหน่อยไม่ได้รึไง? สมควรแล้วละที่จะโดนแบบนี้”

รอบลานประลองมีพี่น้องในแก๊งมากมายห้อมล้อมอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

มองดูคร่าว ๆ แล้วมีคนอยู่ที่นี่อย่างน้อยหลายร้อยคนเลยทีเดียว!

อวี้ฮ่าวหรานยืนอยู่ที่ทางเข้าและเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามลานประลอง

“หัวหน้า เราพาพวกมันมาแล้ว!”

ตามหลังพวกเขามาคือหนึ่งในพี่น้องชาวแก๊งที่ตรงเข้ามารายงาน

ส่วนคนอื่น ๆ ที่เหลือคอยคุ้มกันทางเข้าระแวดระวังราวกับกลัวว่าพวกเขาจะหลบหนีไป

เมื่อพูดจบ ทุกคนในโถงก็หันไปมองทั้งสองที่ทางเข้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ฮะ ๆ แกใช่ไหมที่ทำร้ายคนในแก๊งต้าจินของฉันมากกว่ายี่สิบคน?”

ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บีบซิการ์จนหักครึ่งอย่างง่ายดาย สายตาของเขาโหดเหี้ยมยิ่งนัก

“พาพวกมันมา”

ด้วยคำสั่งเพียงครั้งเดียว ชายร่างกำยำมากกว่าสิบคนก็ตรงเข้าหาทั้งสองทันที

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”