ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 510

บทที่ 510 เสียสติก่อนตาย

บทที่ 510 เสียสติก่อนตาย

“แก…! ทำไมถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?”

“แข็งแกร่งเกินไป…แข็งแกร่งเกินไป! ตระกูลเฝิงของฉันไปหาเรื่องคนแบบไหนกันแน่??!”

“…”

ผู้คนจำนวนหนึ่งสัมผัสได้ถึงพลังจิตวิญญาณที่ปั่นป่วนและหวาดกลัวจนไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อสู้

การโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวทำให้แทบทั้งกองทัพราบเป็นหน้ากลอง

และทำให้ชายวัยกลางคนผู้ไร้ซึ่งพลังจิตวิญญาณแทบจะหมดสติไป แม้ว่าจะหลบอยู่หลังฝูงชนแล้วก็ตาม…

ขณะที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผวาดผวา

ใครจะคิดว่าชายหนุ่มที่เขาต้องการฆ่าจะมีพละกำลังขนาดนี้!

หากย้อนเวลากลับไปได้เขาอยากจะตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักครั้ง การจะจัดการกับสัตว์ประหลาดเช่นนี้นั้นไม่ต่างอะไรจากความตายทั้งเป็น!

ผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหลายต่างตกตะลึง!

ไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

“ตอนนี้แหละ ไปฆ่าเขาได้เลย!!”

อวี้ฮ่าวหรานพูดอีกครั้ง

หวังเหยียนตัวสั่นเทิ้มและไม่อยากจะเชื่อสายตา

“พี่…พี่อวี้แข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?”

ตั้งแต่หยวนหลงถูกปลิดชีวิต แทบทุกครั้งที่เขาโจมตีออกไป พละกำลังของชายหนุ่มทำให้เขาทึ่งได้เสมอ

ตอนนี้มีผู้ใช้กำลังภายในจำนวนมากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

ราวกับว่าพละกำลังของเขาไม่มีที่สิ้นสุด!

“ไปสิ นายไม่ต้องห่วงหรอก”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าว

ช่องว่างระหว่างพลังนั้นกว้างเกินไป และพูดอะไรไปก็คงเปล่าประโยชน์ทั้งนั้น

หวังเหยียนพยักหน้าก่อนจะหยิบกระบี่เล่มยาวมา และเดินไปยังเด็กหนุ่มช้า ๆ

“แกรู้ไหมว่าคนที่แกแทงคือน้องสาวของฉัน?”

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าโจทก์ ท่าทางของเขาก็เย็นชาขึ้นทันที

เมื่อเฝิงเส่าอวิ๋นเห็นว่าอีกฝ่ายทรงพลังขนาดไหน เขาก็รู้ทันทีว่าวันนี้คือวันตายของตน แต่เขาก็ไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย

“ฮ่า ๆ งั้นฉันก็ควรแทงหลายแผลหน่อยสินะ! ถ้ายังไม่พอ ฉันจะตัดแขนขาแกออก ควักลูกตาแกออกมาและปล่อยให้ทรมานจนตาย!”

เมื่อความตายคืบคลานเข้ามาใกล้ เขาก็เสียสติหนักยิ่งกว่าเก่า

ต่างไปจากคนอื่น ๆ เฝิงเส่าอวิ๋นเป็นคนหยิ่งทะนงยิ่งกว่าใคร เขาเกิดมาพร้อมกับสุดยอดพรสวรรค์และไม่เคยต้องก้มหัวให้ใครมาก่อน!

“ไอ้เปรต!”

หวังเหยียนตัวสั่นเครือ เขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะมีจิตใจชั่วร้ายเช่นนี้!

“ฮ่า ๆ คนของแกวันนี้ดูแข็งแกร่งดีนะ แน่นอนว่าฉันหนีไม่ได้หรอก! แค่เสียดายนิดหน่อยที่ตัวเองยังเด็กเกินกว่าจะหนีจากขยะอย่างแกได้!”

เฝิงเส่าอวิ๋นหัวเราะเยาะราวกับว่าไม่เกรงกลัวสิ่งใด

‘ฉับ!’

หวังเหยียนทนไม่ไหวอีกต่อไปและตัดขาทั้งสองข้างของเขาด้วยกระบี่ในที่สุด!

“ความตายใกล้ขนาดนี้แล้ว แกไม่รู้จักสำนึกผิดบาปบ้างหรือไง?”

เขาจินตนาการสภาพแวดล้อมที่เด็กบ้าบอแบบนี้โตขึ้นมาไม่ออกจริง ๆ

“เจ็บนะ! เจ็บ! ฮึ่ม! ฉันเก่งจนฆ่าคนได้ตั้งแต่ 10 ขวบ! แกเป็นใครถึงกล้ามาบอกให้ฉันสำนึกผิด!?”

เมื่อเห็นว่าขาของตนถูกฟันขาด เฝิงเส่าอวิ๋นก็บ้าคลั่งยิ่งขึ้นไปอีก

แม้แต่อวี้ฮ่าวหรานที่ยืนมองอยู่จากด้านหลังก็ต้องขมวดคิ้ว

ชายคนนี้สูญเสียความเป็นมนุษย์จนหมดสิ้นและกลายเป็นเครื่องจักรสังหารไปแล้ว

ดีแล้วที่เขาตาย…

หวังเหยียนถอนหายใจเบา ๆ มีความสิ้นหวังอยู่ในสีหน้าของเขา

“คนอย่างแกถึงจะฆ่าไปแล้วก็ยังเกลียดอยู่ดี แต่น่าเสียดายที่วันนี้ฉันจะให้พี่ชายเสียเวลาไม่ได้”

แล้วกระบี่ยาวก็ฟันลงมาอย่างรุนแรง!

‘ฉับ!’

ศีรษะของศัตรูหลุดออกจากบ่าทันที!

เฝิงชิงเฉิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เบิกตากว้าง

“กล้าดียังไง!!!”

ด้วยเสียงคำรามลั่นนั้น พลังจิตวิญญาณปั่นป่วนจนทั้งร่างกายของเขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

“ฉันฆ่ามันแล้วจะทำไม?”