ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 511

บทที่ 511 ตระกูลที่สิ้นหวัง

บทที่ 511 ตระกูลที่สิ้นหวัง

การเผชิญหน้ากันระหว่างอวี้ฮ่าวหรานและศัตรูใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น ชายวัยกลางคนจากตระกูลเฝิงไม่อาจเอาชนะได้ แขนของเขาอาบไปด้วยเลือดและกระเด็นถอยไปไกล!

เมื่อถึงพื้นเขาก็หมดสติทันที!

ทุกคนต่างก็หวาดผวาเพราะเขาเป็นหนึ่งในผู้ฝึกตนเพียงไม่กี่คนในตระกูลเฝิงที่เข้าสู่ขั้นก่อรากฐานระดับกลางได้สำเร็จ

ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!

แม้แต่หัวหน้าตระกูลเฝิงก็ได้แต่ขนหัวลุกซู่!

เขากำลังจะเข้าสู่ขั้นก่อรากฐานระดับสูง แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะพลังนั้นได้

พละกำลังของชายหนุ่มตรงหน้าน่าเหลือเชื่อจริง ๆ!

“ตระกูลเฝิงของฉันไปทำอะไรให้แก? ทำไมต้องมาฆ่ากันถึงหน้าประตูบ้านแบบนี้!”

เขาหยุดความคิดที่จะเผชิญหน้าและเอ่ยถามขึ้นแทน

อวี้ฮ่าวหรานหันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

“พวกมดปลวกถูกฆ่าตอนที่ต้องถูกฆ่า ยังจะต้องถามอะไรเพิ่มอีกเหรอ?”

ตระกูลเช่นนี้ควบคุมกองกำลังต่าง ๆ และสังหารกองกำลังฝ่ายตรงข้ามอย่างโหดเหี้ยมไปมากมาย พวกเขาชั่วร้ายอยู่แล้วย่อมไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องสุภาพด้วยแม้แต่น้อย

ต่างไปจากสำนักเมฆาครามที่แทบจะปลีกตัวออกจากโลก และไร้ซึ่งการเข่นฆ่า

“แก! คิดว่าตระกูลเฝิงของฉันมีคนแค่นี้หรือไง?!”

หัวหน้าตระกูลเฝิงเป็นคนโหดเหี้ยมมาตลอด เขาสังหารกองกำลังขนาดเล็กแ ละทำให้ผู้คนต้องร้องขอเมตตาไปนับไม่ถ้วน

“ไอ้เด็กอวดดี! ตายซะ!”

หลังจากนั้นเขาก็มองเห็นพลังจิตวิญญาณรอบกายได้อย่างชัดเจน

“ฮะ ๆ บุกเข้ามาโดยไม่คิดหน้าคิดหลังสินะ”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเยาะและรู้ถึงเจตนาของอีกฝ่ายในพริบตา

แต่ผู้อาวุโสตระกูลเฝิงในห้องโถงก็สร้างเขตพลังขึ้นและยืนขวางหน้าเขา!

“ป้องกันการเลื่อนขั้นของหัวหน้า!”

“รอหัวหน้าเลื่อนขั้นสำเร็จก่อนเถอะ ไอ้เด็กนี่จะไม่ได้แผลงฤทธิ์อีกแล้ว!”

“…”

หลังจากเสียงตะโกนดังลั่น ทุกคนก็ระเบิดพลังจิตวิญญาณออกมา!

พลังจิตวิญญาณนับไม่ถ้วนกลับกลายเป็นภูติกระบี่โบราณ และฟาดฟันไปยังอวี้ฮ่าวหรานในทันใด!

แต่เขาก็ยังคงใจเย็นและยกมือขึ้นมาทำลายมันโดยตรง!

ด้วยพลังของพระเจ้า เพียงแค่การโจมตีเดียวก็สามารถทำลายทุกสิ่งได้!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เมื่อพลังของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน เสียงสะเทือนเลือนลั่นก็ดังขึ้นในทันใด!

ด้วยการปะทะที่ทรงพลังนี้ แผ่นหินบนพื้นดินพลันแหลกสลายเป็นผุยผง โต๊ะและเก้าอี้โดยรอบกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที!

ฝุ่นและควันฟุ้งไปทั่วทุกหนแห่ง!

ทุกคนปล่อยการโจมตีที่ทรงพลังที่สุดออกมาแต่ก็ยังรู้สึกว่าพลังจิตวิญญาณเหล่านั้นอ่อนแอเกินไป

“มัน…มันควรจะตายแล้วใช่ไหม?”

“การโจมตีที่รุนแรงแบบนั้นเทียบได้กับขั้นก่อรากฐานระดับสูงเลยนะ ถึงไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บหนักแน่”

“ฮึ ยังไงตระกูลเฝิงก็ต้องมีไพ่ตายอยู่แล้ว!”

“…”

ผู้คนเริ่มพูดคุยกันและต่างก็เป็นกังวล

ชายหนุ่มที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ถูกพวกเขาขัดขวางเอาไว้

แต่ตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากกลุ่มควัน เสื้อผ้าของเขาไม่เสียหายแม้แต่น้อย และถึงอยู่ในควันมันก็ไม่เปื้อนฝุ่นแม้แต่น้อย!

“เป็นไปได้ยังไงกัน!!”

เมื่อเห็นภาพนี้คนในฝูงชนก็อดอุทานไม่ได้!

ใบหน้าปลื้มปีติของทุกคนแข็งทื่อทันที ต่างก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นดังนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“มีแค่นี้เหรอ? น่าเสียดายนะ…ยังอ่อนหัดไป!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ดูราวกับสายฟ้าและไปปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าทุกคนภายในชั่วพริบตา!

ผู้คนจำนวนหนึ่งถูกมวลพลังระเบิดเข้าใส่ทันทีโดยไม่มีเวลาให้ตั้งตัวด้วยซ้ำ!

ด้วยพลังจิตวิญญาณที่ทรงพลังนี้ ไม่มีใครรู้ได้ว่ามีกระดูกหักไปกี่ท่อนแล้วกันแน่!

และที่สำคัญคือไม่มีใครสู้เขาได้ทั้งนั้น!

“ไอ้เด็กอวดดี! ไปตายซะ!”

“แน่ใจเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วเหมือนกับตอนที่ได้รับข้อมูลจากสำนักเมฆาครามคราวก่อน

“มั่นใจสิ! ฉันมั่นใจมาก!”

หัวหน้าตระกูลเฝิงรีบพูดเพื่อเอาตัวรอด

“ได้ งั้นแกรอด”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แต่แล้วก็เงื้อมือขึ้นเพื่อกำจัดแหล่งพลังในร่างกายของเขา

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาตามแก้แค้น เพราะฉะนั้น ถ้าแกไม่ตายก็ต้องไม่มีประโยชน์อีกต่อ”

แล้วเขาก็เดินจากไป

เมื่อกลับไปยังห้องโถง อวี้ฮ่าวหรานก็ไล่ทุกคนที่ยังมีเรี่ยวแรงกลับไป หลังจากที่มองไปรอบ ๆ เขาก็ส่งไม้ต่อให้กับหวังเหยียน

“ทุกคนนอกจากหัวหน้าตระกูล เสร็จแล้วให้กลับมาที่นี่”

หลังจากที่พูดจบเขาก็หลังหัน เดินออกจากห้องโถงไป

ตอนนี้ไม่มีผู้ใดในตระกูลเฝิงต้านทานเขาได้อีกแล้ว

…

กว่าอวี้ฮ่าวหรานจะกลับไปถึงโรงแรมก็เลยเวลา 5 ทุ่มไปแล้ว

หลี่หรงยังคงนั่งดูทีวีกับคนอื่น ๆ อย่างอารมณ์ดี…

“ยังไม่นอนเหรอ?”

เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย

“ไม่ล่ะ ฉันจะนั่งรอ ฉันจะออกไปตั้งแต่ตี 2 เลย!”

หลี่หรงตอบด้วยความร่าเริง

ตอนนี้เด็กสาวมีพลังเหลือล้น

“คุณพ่อก็ไปด้วยสิ! ถวนถวนอยากให้คุณพ่อไปดูด้วย”

“โอเค! พ่อจะไม่นอนแล้วกัน”

อวี้ฮ่าวหรานนั่งลงบนโซฟาและโอบกอดลูกสาวไว้ในอ้อมแขนด้วยสีหน้าอ่อนโยน

สำหรับเขาแล้ว การนอนหลับไม่ใช่สิ่งจำเป็น แม้ว่ามันจะช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าได้บ้าง แต่หากเขาก็ไม่นอนก็จะไม่ส่งผลอะไรทั้งนั้น

จากนั้นไม่นานนัก หวังเหยียนก็กลับมาถึงโรงแรม พร้อมกับที่อวี้ฮ่าวหรานผลักประตูเปิดออกมา