ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 512

บทที่ 512 สัญญาของหลี่หรง

บทที่ 512 สัญญาของหลี่หรง

“ขอบคุณ”

บนดาดฟ้าในตอนนี้ คำพูดนับพันหมื่นกลับกลายเป็นคำเพียงสองพยางค์

พรึ่บ!

ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูด หวังเหยียนก็คุกเข่าลงตรงหน้าก่อนแล้ว

“พี่อวี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉัน…หวังเหยียนยินดีที่จะติดตามรับใช้พี่ไปตลอดชีวิต!”

การแก้แค้นสำเร็จลุล่วงแล้ว และจนถึงตอนนี้ตัวเขาก็ยังคงสั่นเทาเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ลุกขึ้นเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าวอย่างใจเย็น ขณะที่มองดูภูเขาไกลออกไป

“พูดถึงเรื่องนั้น นายคือผู้ติดตามคนแรกของฉันที่นี่ ฉันจะพยายามพัฒนาและดูแลนายให้ดี”

เทือกเขาฮ่าวเยว่ทำให้เขาหวนนึกถึงอดีตในโลกเทพเจ้า

ตนเข้มงวดในการรับผู้ติดตามเป็นอย่างมาก สมัยก่อนมีเทพเจ้ามากมายอยากติดตามเขา แต่ตอนนั้นเขาตกลงรับมาเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

อวี้ฮ่าวหรานเข้าใจดีว่าพละกำลังนั้นสามารถบ่มเพาะได้ แต่ความซื่อสัตย์นั้นยากกว่ามาก

หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานก็บอกให้เขากลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน

เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนักหลังจากที่ต่อสู้มากว่า 2 วัน

เวลาล่วงเลยมาตีสองกว่าแล้ว

“ตื่นได้แล้ว…”

หลังจากที่อวี้ฮ่าวหรานครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน เขาก็พบว่าเด็กสาวทั้งสองผล็อยหลับไปแล้ว

“อือ…กี่โมงแล้วเหรอ?”

หลี่หรงยังคงงัวเงีย แต่ในไม่ช้าก็นึกได้ว่ามีสิ่งที่ต้องทำ

“ตี 2 ครึ่งแล้ว”

“เอ๊ะ! เร็วจัง! ฉันแค่พักสายตานิดเดียวเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็อารมณ์เสียทันที

“จะไปสายไม่ได้นะ”

อวี้ฮ่าวหรานตรวจสอบให้มั่นใจว่าพวกตนอยู่ห่างไปจากจุดชมวิวราว 1 ชั่วโมง

ในไม่ช้าทั้งสามคนก็ออกไปจากโรงแรม

สายลมยามค่ำคืนทำให้รู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย และมันทำให้หลี่หรงกอดอกแน่น

“ตอนกลางคืนหนาวมากเลย”

เธอตัวสั่นเล็กน้อยขณะที่สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แก้ม

โชคดีที่มีพื้นที่ให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงอยู่ใกล้โรงแรม ทั้งสามจึงได้ขึ้นรถโดยสารอย่างรวดเร็ว

“ขอบอกเลยว่าคุ้มจริง ๆ ที่ได้มา! ถ้าไปทันยังไงก็คุ้มแน่ แล้วถ้าวันนี้อากาศเป็นใจจะได้เห็นแสงพระพุทธเจ้าด้วยละ…”

แม้แต่ตอนกลางค่ำกลางคืนคนขับรถแท็กซี่ก็ยังพูดไม่หยุด แต่มันก็ช่วยกำจัดความเหนื่อยล้าของหลี่หรงได้เป็นอย่างดี

“คุณเล่าให้ฟังอีกสิ”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอสนใจเรื่องเหล่านี้อย่างถึงที่สุด

อวี้ฮ่าวหรานสัมผัสได้ราง ๆ ว่ามีบางสิ่งไม่ปกติ แค่เพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้นทำไมเธอถึงต้องจริงจังจนลากสังขารที่เหนื่อยล้ามาด้วย

แต่รถแท็กซี่ก็มาถึงจุดหมายในไม่ช้า

ดูเหมือนว่าจะทันเวลาพอดี มีผู้คนมากมายออกันอยู่ที่ทางเข้าจุดชมวิวที่ตีนเขา

อากาศดูไม่ดีเท่าไรนัก เมฆค่อนข้างหนาและดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตก

แต่มันก็ทำอะไรหลี่หรงไม่ได้แม้แต่น้อย

“พี่เขย ฉันได้ยินมาว่าอากาศแบบนี้จะเห็นแสงพระพุทธเจ้าจากก้อนเมฆได้ง่ายกว่าละ”

เธอดูมีความสุขมาก

อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้พูดอะไร แต่เขารู้สึกว่ามีความคุ้นเคยบางอย่างกับภูเขาตรงหน้า

ยังไงก็ผ่านมามากกว่า 300 ปีแล้ว มันเลือนรางเกินไป

สีหน้าของหลี่หรงตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ตลอดทางขึ้นภูเขา

“พี่เขย อีกนิดเดียวเราจะได้เห็นแล้ว”