ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 519

บทที่ 519 ข้อมูลผิดปกติ

บทที่ 519 ข้อมูลผิดปกติ

“ป…ประธานอวี้เหรอครับ?”

เสียงดังมาจากปลายสาย

“คุณเคยดูแลบริษัทชิ้นส่วนเครื่องจักรมาก่อน คุณพอจะคุ้นเคยกับมันบ้างไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานไม่พูดพร่ำทำเพลงและตรงเข้าประเด็นทันที

ตอนนี้อีกฝ่ายเป็นหมากที่ใช้งานได้

หลี่อิงไห่ตะลึงงันเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามคำถามนี้ แต่ก็ยังตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ครับ ผมทำงานนั้นมามากกว่าสิบปี และคุ้นเคยกับเทคโนโลยีด้านนี้มาก มีอะไรเหรอครับ?”

“เยี่ยม ช่วยมาที่เครือฮ่าวหรานตอนนี้เลย”

อวี้ฮ่าวหรานออกคำสั่งแล้ววางสายทันที

แม้เขาจะไม่เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี แต่ก็ยังมีคนอื่น ๆ ที่คุ้นเคยกับเทคโนโลยีอยู่เสมอ

วันนี้ต่างไปจากวันอื่น ๆ หลังจากที่รับสายโทรศัพท์ หลี่อิงไห่ก็ขับรถไปที่เครือฮ่าวหรานทันที

“ประธานอวี้ ถ้าเป็นปัญหาเกี่ยวกับชิ้นส่วนเครื่องจักร ผมรู้แล้วละ”

ทันทีที่มาถึงออฟฟิศเขาก็รีบกล่าว

ด้วยบริษัทอสังหาริมทรัพย์ซิงปัง เขาถึงได้ตำแหน่งในตระกูลหลี่คืนมา จึงใส่ใจในคำพูดของอีกฝ่ายอย่างถึงที่สุด

“โอเค ไปที่ฝ่ายช่างเทคนิคกันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยิน และไม่ลังเลที่จะพาอีกฝ่ายไปยังฝ่ายช่างเทคนิค

ถึงแม้ในตอนนี้ ชิ้นส่วนที่ผลิตออกมาแต่ละครั้งจะทำให้ขาดทุนเล็กน้อย มันอาจจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่มาก แต่แน่นอนว่าถ้าปล่อยปัญหานี้ไป มันก็จะขยายใหญ่ขึ้นและสถานการณ์จะเข้าสู่ขั้นวิกฤตในไม่ช้า

ในออฟฟิศ ฝ่ายช่างเทคนิค

“หัวหน้าเสิ่น ผมคิดว่าพารามิเตอร์มีปัญหาจริง ๆ นะ ผมไม่ได้พูดมั่วซั่ว”

“ฮ่า ๆ แค่นายบอกว่ามีปัญหาก็แปลว่าต้องมีปัญหาเหรอ? จะบอกว่าพนักงานเก่ากับฉันตาบอดหรือไง?”

ขณะที่มองดูชายหนุ่มตรงหน้า ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าเสิ่นก็หัวเราะเยาะ และกล่าวด้วยความดูถูก

“แต่…” ชายหนุ่มอยากจะแย้งต่อ แต่ก็ถูกขัดไว้เสียก่อน

“ไม่มีแต่ทั้งนั้น เสี่ยวโจว ฉันรู้ว่าคุณอวี้เป็นคนจ้างนายมา จนถึงตอนนี้นายก็ยังไม่ได้มีผลงานอะไรมาก รีบแสดงฝีมือจะดีกว่านะ”

หัวหน้าเสิ่นชำเลืองมองอย่างเหยียดหยาม

“ฉันจะบอกนายอีกครั้งว่าไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น พวกพนักงานเก่าก็ยืนยันแล้ว เอาแบบนี้ไหมล่ะ? ฉันจะให้นายพักร้อนหนึ่งเดือน กลับไปพักให้หายเหนื่อยบ้างเป็นไง?”

“แต่หัวหน้าครับ! มัน… มันมีปัญหาจริง ๆ นะครับ”

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขารู้สึกว่ามีปัญหาอยู่จริง ๆ

“ทำไมล่ะ? จะไม่เชื่อฟังคำสั่งหรือไง? คิดว่าฉันไม่กล้าไล่แกออกเหรอ?”

หัวหน้าวัยกลางคนขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่ในตอนนั้นเอง ผู้คนในออฟฟิศก็เริ่มร่นถอยออกไป อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้ามาเป็นคนแรก

“เอาข้อมูลพารามิเตอร์ใหม่ของเดือนที่แล้วมาเดี๋ยวนี้”

เขากล่าวทันทีโดยไม่สนใจใบหน้าตกตะลึงของคนอื่น ๆ

“ประธานอวี้…คุณ…มีเวลาว่างด้วยเหรอครับ?”

หัวหน้าเสิ่นกำจัดความหยิ่งยโสออกไปจนหมดสิ้น เมื่อเห็นผู้มาเยี่ยมเยือน

“ไม่ได้ยินเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อ้อ…โอเค โอเค ผมจะไปจัดการให้…”

หัวหน้าเสิ่นตะลึงงันเล็กน้อย และรีบออกไปทันที

“เดี๋ยวก่อน เขามีเรื่องอะไรเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานหันไปมองชายหนุ่มข้างกายเขา เขาจำได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือ คนที่เข้ามาพร้อมกับเฉิงชิวอวี้

ตอนที่เข้ามาเมื่อครู่นี้ เขาได้ยินคำไล่ออกราง ๆ

“เอ่อ…นั่น…เขาไม่ทำตามระบบและมีทัศนคติแย่มากครับ ผมแค่ตักเตือนเขาไป”

หัวหน้าเสิ่นสั่นสะท้านเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น และรีบออกหน้าทันที

แต่หลี่อิงไห่ก็ขมวดคิ้วขณะที่ตรวจสอบข้อมูล

“เป็น…เป็นไปได้ยังไง”

เขามองข้อมูลที่ซับซ้อนบนหน้าจอด้วยความไม่เชื่อสายตา

“มีอะไรเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไป

“นี่มันมากกว่าแค่ปัญหาแล้ว! เรื่องใหญ่แล้ว!”

หลี่อิงไห่ตกตะลึง หลังจากที่ตรวจสอบเพียงเล็กน้อยเขาก็พบจุดที่ไม่สมเหตุสมผลมากมาย

“นี่…นี่…แล้วก็นี่ ผิดปกติทั้งหมดเลย! ปกติไม่ควรจะมีข้อผิดพลาดแบบนี้”

เขารีบชี้ปัญหาให้เห็น ทันทีที่ผลออกมา บทสนทนาโดยรอบก็หยุดชะงักลงในทันใด

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

หัวหน้าเสิ่นตัวสั่นเทิ้มยิ่งกว่าเก่า

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้ยังไงกัน ฉันให้ลุงเจียงกับคนอื่น ๆ ไปตรวจสอบแล้ว และข้อมูลทั้งหมดก็ปกติดี”

เขาตะลึงจนอ้าปากค้างและคิดอะไรไม่ออก

เขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้

เขารู้จักคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์ ชายคนนี้คือผู้ก่อตั้งบริษัทเครื่องจักรอิงเหมา เขารู้จักเครื่องจักรเป็นอย่างดี แถมยังมีชื่อเสียงโด่งดังในอุตสาหกรรมนี้อีก

ชายคนนี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหก

“ผมคิดว่ามันมีปัญหามาตั้งนานแล้ว แต่พวกเขาก็ปฏิเสธที่จะยอมรับกันหมด”

ตอนนั้นเอง สีหน้าของชายหนุ่มเสี่ยวโจวก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด

จะมีอะไรน่าดีใจไปกว่าการมีคนเข้าใจเรื่องนี้อีก?

“อีกอย่าง มีเอกสารบางส่วนที่ผิดปกติแต่ผมไม่ได้เอาออกมาด้วย”

เขานึกบางสิ่งได้และพูดต่อ

“ไปเอามาสิ”

คราวนี้อวี้ฮ่าวหรานตั้งใจมาก และในที่สุดเขาก็ค้นพบต้นตอของปัญหาเสียที