ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 53

บทที่ 53 ปรมาจารย์ทั้ง 4

หลังจากอวี้ฮ่าวหรานโดนมีดฟันไปหลายครั้ง สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เขาปล่อยหมัดและแข้งสวนออกไปยังเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่รอบ ๆ ในระยะประชิด!

“ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก!”

“กร๊อบ กร๊อบ กร๊อบ!”

“อ๊าก!!”

เสียงหมัดและแข้งหักกระดูกเหล่าบอดี้การ์ดรอบ ๆ ดังขึ้น อย่างต่อเนื่องตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสยดสยองดังระงมขึ้นในห้องโถงอย่างไม่ขาดสาย

บรรดาบอดี้การ์ดต่างตัวลอยละลิ่วกันไปทีละคนสองคนและกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง

ขณะนี้ อวี้ฮ่าวหรานเป็นเหมือนเสือที่อยู่ท่ามกลางฝูงแกะ และ กำลังไล่ขย้ำเหล่าแกะที่น่าสงสัยเหล่านี้อย่างเมามัน

“ป..ปีศาจ ช่วยด้วย! อั่ก!”

“ย…อย่า..เข้ามานะ…อั่ก!”

แค่เพียงเวลาไม่ถึง 2 นาที บรรดาบอดี้การ์ดทั้งหมดหลายสิบคน ก็นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นในสภาพที่ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือว่าตาย ตอนนี้ ในห้องโถงเหลือแค่เพียงอู๋หมิ่นเท่านั้นที่ยังสบายดีอยู่ เพราะอวี้ฮ่าวหรานยังไม่ได้แตะต้องเขา

มันคือการฆ่าล้างแค่เพียงฝั่งเดียว!

“เหอะ นี่แกคิดจริง ๆ เหรอว่าพวกปลายแถวนี้จะทำอะไรฉันได้?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นกับอู๋หมิ่นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย สภาพของเขา ไม่เหมือนคนที่เพิ่งผ่านการต่อสู้มาแม้แต่น้อย เขาไม่มีแม้แต่อาการหายใจแรง อย่างเดียวที่เห็นว่าผิดปกติก็คือเสื้อที่ขาดยับเยินก็แค่นั้น

น่าประหลาดใจที่ทางด้านของอู๋หมิ่น เมื่อเห็นเช่นนี้ว่าบอดี้การ์ดของเขาถูกกำจัดไปหมดเรียบร้อย แต่เขาก็ยังคงสีหน้าสงบอยู่ได้

“แกนี่แข็งแกร่งดีจริง ๆ ตระกูลฉัน ฉัน เส้าฮัว มองแกผิดไป ฉายาลูกเขยขยะมันไม่เหมาะกับแกจริง ๆ อันนี้ฉันยอมรับ นับว่าเป็น โชคดีของหลี่ชงซาน จริง ๆ ที่มีลูกเขยอย่างแก”

“แต่มันก็แค่นั้นแหละ ไม่ว่าแกจะเก่งสักแค่ไหนแต่มันก็อย่างที่ฉันพูดไป ไม่ว่าจะยังไงวันนี้แกต้องตายที่นี่!”

ถึงแม้อู๋หมิ่นจะเห็นแล้วว่าอวี้ฮ่าวหรานนั้นแข็งแกร่ง แต่ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็ยังคงมีความมั่นใจ ซึ่งนั่นเป็นเพราะบอดี้การ์ดเหล่านี้ไม่ใช่ไพ่ตายของเขา!

“เอาล่ะตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าแท้จริงแล้วโลกใบนี้มันกว้างใหญ่เพียงใด และคำว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงมันเป็นยังไง!”

เมื่อพูดจบ อู๋หมิ่นปรบมือเบา ๆ และจากนั้นชายสี่คนที่สวมชุด ลายมังกรและเสือก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากหลังม่านตรงมุมห้องโถง ผู้นำกลุ่มซึ่งเป็นชายวัยกลางคนร่างผอมสูง มองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาดูถูก

“คุณอู๋ คุณจ่ายเงินให้พวกผมซะแพงแค่เพราะให้มาจัดการ ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้น่ะเหรอ?”

อู๋หมิ่นยิ้มอย่างขมขื่นให้กับชายวัยกลางคนและตอบกลับ ด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ปรมาจารย์เลิ่ง คุณก็เห็นแล้วว่าไอ้เด็กนี่มันล้ม บอดี้การ์ดของผมได้แบบง่าย ๆ ดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกต้องขอรบกวนให้คุณจัดการมันให้ผมที”

เห็นได้ชัดว่าคนที่ถูกเรียกว่าปรมาจารย์เลิ่งผู้นี้ เป็นคนที่อู๋หมิ่น ไม่กล้าล่วงเกินด้วยจากท่าทีการพูดที่สุดภาพของเขา

“เหอะ ๆ ไอ้เด็กนี่มันน่าจะเคยฝึกฝนกำลังภายในมาบ้างนิดหน่อย มันไม่แปลกหรอกที่คนของคุณจะสู้ไม่ได้”

ปรมาจารย์เลิ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองสำรวจไปที่อวี้ฮ่าวหราน ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาดูถูก และเมื่อเขาพบว่าฝั่งตรงข้าม เป็นแค่เพียงชายหนุ่มอายุ 20 ต้น ๆ เท่านั้น เขาก็บังเกิดความริษยาในใจ ในตอนที่เขาอายุ 20 ต้น ๆ เขายังแกร่งไม่ถึงครึ่งของไอ้หนุ่มนี่เลย ไอ้เด็กนี่มันฝึกมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่มันรึไง?

“ไอ้หนุ่ม ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่เคยมีความบาดหมางกันมาก่อน แต่วันนี้ฉันจำเป็นต้องฆ่าแกที่นี่!”