ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 71

“นี่พวกนายกล้าดียังไงถึงได้มาหาเรื่องคนอื่นเขาตอนกลางวันแสก ๆ แบบนี้ ถ้าพวกนายทำอะไรพวกฉันจริง ๆ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!” หลี่หรง ตะโกนขึ้นด้วยสีหน้ากังวล

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าพี่เขยของเธอเก่งสุด ๆ แต่วันนี้เป็นวันดีที่พวกเขาพา ถวนถวนออกมาเที่ยวเล่น ฉะนั้นถ้าให้เลือกได้เธอก็อยากลองใช้คำพูดขู่คนพวกนี้ออกไปก่อนโดยที่จะได้ไม่ต้องลงไม้ลงมือกันให้รุนแรงเละเทะต่อหน้า ถวนถวน

ในทางกลับกันพวกนักเลงระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นทันทีเมื่อได้ยินคำขู่ของ หลี่หรง

“ฮ่าฮ่าฮ่า สาวน้อยถ้าเธออยากโทรแจ้งตำรวจล่ะก็ เอาเลย! โทรเลย! แต่ฉันมั่นใจว่าก่อนที่ตำรวจจะมาถึง ไอ้ผู้ชายของเธอมันคงพิการไปก่อนแล้วแน่นอน!”

อู่ปิง เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ยพร้อมกับส่งสัญญาณให้คนของเขาบุกเข้าไปยำ อวี้ฮ่าวหราน ทันที

“เฮ้อ…ฉันก็นึกว่าวันนี้จะไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้วแท้ๆ…” หลี่หรง ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัว เธอไม่ได้แสดงสีหน้าหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ว่าจะถูกล้อมรอบโดยนักเลงสิบกว่าคน

ถึงแม้ว่า หลี่หรง จะยินดีเป็นอย่างมากที่เดี๋ยวนี้พี่เขยของเธอกลายเป็นคนเก่งกาจ แต่เธอก็รู้สึกละอาใจในเวลาเดียวกันเพราะมันเหมือนว่าความเก่งกาจที่พี่เขยของเธอมีเพิ่มขึ้นมานั้นมันเป็นคำสาปกลาย ๆ ทำให้เขากลายเป็นเหมือนแม่เหล็กดูดปัญหาได้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

“เหอะ! พวกมดแมลงนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ”

ในเวลาเดียวกัน อวี้ฮ่าวหราน ก็เริ่มรู้สึกรำคาญเขายื่น ถวนถวน ให้ หลี่หรง อุ้มก่อนที่จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยจากจุดที่เขายืนอยู่!

บรรดาพวกนักเลงที่กำลังวิ่งเข้าไปหา อวี้ฮ่าวหราน หยุดชะงักทันทีเมื่อจู่ ๆ ก็เห็นว่าเป้าหมายของตัวเองหายไป!

มันหายไปไหน?

“กร๊อบ!!”

“อ๊าก!!”

แต่แล้วในขณะที่ทุกคนกำลังงุนงง เสียงกระดูกหักและเสียงร้องโหยหวนก็ดังลั่นขึ้นไม่ไกลจากพวกเขา

มันคือหนึ่งในพวกเขาเองที่ในตอนนี้นอนลงไปดิ้นกับพื้นในสภาพที่แขนขวาถูกหักจนแทบจะเป็นเลขแปด และที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ อวี้ฮ่าวหราน กำลังยืนจ้องพวกเขาด้วยสายตาอำมหิตราวกับเสือกำลังมองลูกแกะเหนือร่างของสหายพวกเขาที่กำลังนอนดิ้นอยู่

สายตาเช่นนี้ของ อวี้ฮ่าวหราน ทำให้บรรดาพวกนักเลงจนลุกไปทั่วทั้งตัว

“ก…แก..แกไปโผล่ตรงนั้นได้ยังไง!”

“ตาฝาด เมื่อกี้ฉันต้องตาฝาดไปแน่ ๆ จริงๆแล้วแกยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้วใช่ไหม!?”

บรรดานักเลงต่างไม่อยากจะเชื่อตัวเองที่จู่ ๆ เห็นว่า อวี้ฮ่าวหราน ไปโผล่อีกที่หนึ่งได้ราวกับมีเวทมนตร์หายตัว

สิ่งนี้มันเกินความเข้าใจของพวกเขามากเกินไปจนพวกเขาคิดว่าตัวเองเห็นภาพหลอน

แต่แล้วภาพหลอนนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!

“กร๊อบ!!”

“อ๊าก!”

อวี้ฮ่าวหราน หายตัวไปปรากฏที่ข้างหลังนักเลงอีกคนหนึ่งภายในพริบตาเหมือนเดิมและหักแขนฝั่งตรงข้างจนบิดเบี้ยวพร้อมกับเหวี่ยงร่างให้กระเด็นออกไปราวกับโยนขยะชิ้นหนึ่ง

เมื่อเห็นเช่นนี้พวกนังเลงทุกคนเข้าใจแล้วว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดแน่นอนเมื่อครู่ ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง!

ชายที่พวกเขาเผชิญอยู่มันไม่ใช่คนแล้ว!

มันต้องเป็นปีศาจจากนรกแน่นอน ไม่งั้นมันคงไม่โหดเหี้ยมแบบนี้!

แบบนี้พวกเขาสู้ไม่ได้แน่นอน!

ต้องหนี!

ใช่ต้องหนี!

“พ..พวกเรา..ถ..ถอยก่อน!!”