ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 8

บทที่ 8 บาดเจ็บ

โรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงในห้องพักครู

อวี้ฮ่าวหรานตอนนี้ได้มาถึงห้องพักครูของโรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเขาก็ได้เห็นว่าขณะนี้มีเด็กตัวอ้วนที่สูงแค่เอวของเขากำลังจ้องมองลูกสาวของเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง

ในขณะเดียวกันห่างไปไม่มากนักคุณครูสาวใส่แหวนก็กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มองคู่กรณีทั้งสองด้วยสายตาเหนื่อยใจ

“ถวนถวน ทีหลังหนูอย่าทะเลาะกับเพื่อนแบบนี้อีกนะมันไม่ดีเลยรู้ไหม…” คุณครูสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

จากนั้นเธอหันไปทางเด็กผู้ชาย และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ส่วนเธอก็อีกคนหลิวหลู ทีหลังเธอห้ามรังแกถวนถวนอีกเข้าใจไหม? นับจากนี้ไปเธอห้ามหัวเราะเยาะถวนถวนอีกเด็ดขาด!”

อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด จากนั้นเขาก็รีบเดินไปหาถวนถวนทันที และสำรวจร่างกายลูกสาวของเขาอย่างละเอียด ซึ่งเขาก็เห็นว่าที่แขนของถวนถวนนั้นมีรอยถลอกเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่รอยถลอกเล็กน้อย แต่สำหรับอวี้ฮ่าวหรานมันคือเรื่องใหญ่ เพราะคนที่เจ็บคือลูกสาวของเขา!

อวี้ฮ่าวหรานมองไปที่คุณครูสาว และเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชาทันที “คุณคงเป็นครูที่ดูแลลูกสาวผมใช่ไหม ผมคืออวี้ฮ่าวหรานเป็นพ่อของถวนถวน ไหนคุณลองเล่ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”

ครูหวางรู้สึกคำพูดทุกอย่างมันจุกอยู่ที่คอ เพราะชายตรงหน้าของเธอตอนนี้ให้ความรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก สัญชาตญาณทุกส่วนของเธอมันร่ำร้องอย่างรุนแรงว่าคำตอบที่เธอกำลังจะพูดออกไปเธอต้องคิดมันให้ดี ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องมีปัญหาแน่นอน

อย่างไรก็ตามเธอก็รู้สึกแปลกใจไปด้วยในเวลาเดียวกัน เพราะปกติแล้วเวลาถวนถวนมีปัญหาคนที่มาคือน้าของเธอ แต่ในวันนี้มันกลับเป็นพ่อของเธอซะงั้น ไม่ใช่ว่าพ่อของถวนถวนหายตัวไปนานหลายปีแล้วเหรอ?

ครูหวางสูดหายใจเข้าลึกเพื่อรวบรวมความกล้า จากนั้นเธอยิ้มและพูดว่า “เอ่อ…คือแบบนี้นะคะคุณพ่อของถวนถวน…เด็กสองคนนี้ทะเลาะกันเพราะ…และนั่นเป็นสาเหตุทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นค่ะ”

หลังจากเล่าเหตุการณ์จบ ครูหวางก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนให้กับอวี้ฮ่าวหราน

ในทางกลับกันอวี้ฮ่าวหรานกลับยังไม่เชื่อคำพูดของครูหวาง เพราะมันอาจจะเป็นมุกเอาตัวรอดหรืออะไรบางอย่างที่เธอตั้งใจอยากให้เรื่องมันจบลงหรือเล็กลงกว่าที่ควรจะเป็น

อวี้ฮ่าวหรานลงไปนั่งยอง ๆ ตรงหน้าลูกสาวของเขา จากนั้นเขาก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ลูกพ่อ ไหนบอกพ่อมาตามตรงสิว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นยังไง แต่อย่าโกหกพ่อนะ ถ้าเด็กคนไหนโกหกจมูกจะยืดออกมาหนูรู้หรือเปล่า?”

“คุณพ่อ…คุณพ่อ…หนู..หนู…ไม่เป็นไร พวกเรา..กลับบ้านกันเลยได้ไหม..” ถวนถวนเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้สองแขนเล็ก ๆ โอบรอบคออวี้ฮ่าวหราน และซุกหน้าเล็ก ๆ ของเธอไปที่แผ่นอกที่เธอสัมผัสได้ว่ามันอบอุ่นและปลอดภัย

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กเมื่อได้ยินคำพูดของถวนถวนที่ยังคงเข้มแข็งอยู่ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติ

ทำไมหน้าอกของเขามันถึงเปียก!?

ลูกสาวของเทพผู้นี้ร้องไห้!?

“ถวนถวนไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว ลูกจำได้ไหมว่าเมื่อเช้าพ่อให้สัญญาว่าพ่อจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ลูกเสียใจอีก ลูกจำได้ไหม?”

เมื่อพูดจบอวี้ฮ่าวหรานสูดหายใจลึกเพื่อพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้ความโกรธที่มันอัดอั้นอยู่ในใจระเบิดออกมา ซึ่งมันจะทำให้ถวนถวนต้องหวาดกลัวแน่นอน

จากนั้นเมื่อเขาข่มอารมณ์ได้แล้ว เขาหันขวับไปที่ครูหวางทันที และถามขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “ครูหวาง คุณอธิบายมาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของอวี้ฮ่าวหราน ครูหวางอยากจะหลบสายตาหนี แต่ด้วยเหตุอะไรไม่รู้เหมือนกันเธอกลับไม่สามารถหลบสายตาของเขาได้เลย เธอตอบกลับอย่างกระอักกระอ่วนว่า “คะ คือ…คุณพ่อของถวนถวน อันที่จริงมันเป็นแค่เรื่องเด็กทะเลาะกันเท่านั้น แล้วหลิวหลูก็เผลอไปข่วนแขนของถวนถวน แต่เมื่อกี้ฉันพาถวนถวนไปที่โรงพยาบาลมาแล้วและคุณหมอก็บอกว่าเธอไม่เป็นอะไร…”