ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 7

บทที่ 7 มดแมลง

ตระกูลอู๋นั้นมีอิทธิพลมากกว่าตระกูลหลี่ของเธอเป็นอย่างมาก และที่สำคัญไปกว่านั้น อู๋เส้าฮัวคือนายน้อยของตระกูลอู๋ ซึ่งในอนาคตเขาคือผู้นำคนต่อไปของตระกูลอู๋นั่นเอง

เมื่อเทียบสถานะของเธอกับพี่เขยของเธอตอนนี้กับอู๋เส้าฮัว ฝั่งตรงข้ามนั้นคือคนที่พวกเขาไม่สามารถไปยั่วยุได้!

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานในตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่เขาก็รู้ดีว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้เขาไม่สามารถฆ่าคนได้อย่างเปิดเผยในโลกปัจจุบันที่มีกฎหมายรองรับ

เขาสูดหายใจเข้าลึกก่อนที่จะจ้องเขม็งไปที่อู๋เส้าฮัวอีกครู่หนึ่ง และลากหลี่หรงจากไป

เมื่อโดนสายตาของอวี้ฮ่าวหรานจ้องมองเมื่อครู่ อู๋เส้าฮัวขาสั่นไม่หยุดโดยไม่มีเหตุผล หากเขาไม่ได้อยู่ในที่สาธารณะป่านนี้เขาอาจจะขาอ่อนนั่งลงไปกับพื้นแล้วก็ได้

อย่างไรก็ตามมันใช้เวลาไม่นานเลยที่เขาจะดึงสติกลับมาได้ ซึ่งเมื่อเขาคืนสติมาได้แล้วความเดือดดาลมันก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

สายตาเมื่อกี้ของไอ้เวรนั่นมันคืออะไรกัน ทำไมมันถึงได้น่ากลัวขนาดนั้นกันวะ? ไม่หรอก ไม่น่าเป็นไปได้ ขยะอย่างไอ้เวรนั่นมันจะมีอะไรให้คนอย่างฉันกลัวได้ยังไง? ทุกอย่างมันน่าจะเป็นภาพหลอนแน่ ๆ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ไอ้เวรนั่นมันจะพาผู้หญิงไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะเหรอ!?

“เฮ้ยไอ้ขยะ! แกจะเดินหนีหางจุกตูดไปแบบนี้งั้นเหรอ?” อู๋เส้าฮัวตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยสีหน้าดูถูก

แต่แล้วเมื่อเขาเห็นว่าคำพูดของตัวเองหยุดฝีเท้าของฝั่งตรงข้ามได้เขาก็รู้สึกประหม่านิดหน่อย แต่เมื่อเขาเห็นว่าฝั่งตรงข้ามเพียงแค่หยุดแต่ไม่ได้หันหน้ามามองเขา เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าฝั่งตรงข้ามน่าจะไม่กล้าสบตาเขาเพราะหวาดกลัวตัวเอง สิ่งนี้ยิ่งทำให้เขาได้ใจมากขึ้นและยืดอกตะโกนต่อไป

“ไอ้ขยะที่เอาแต่เดินหนีเอ๊ย แกมันไม่คู่ควรกับหลี่เม่ยเลยสักนิด คนอย่างแกไม่เพียงแต่จะทำให้หลี่เม่ยหลงผิดไปเลือกแกแทนที่จะเลือกผู้ชายที่แสนวิเศษอย่างฉัน แต่ท้ายที่สุดแกกลับเป็นต้นเหตุทำให้เธอตายไปอีกต่างหาก แกนี่มันไม่สมควรอยู่บนโลกนี้เลยจริง ๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลี่หรงเริ่มทนไม่ไหว มันคงไม่เป็นไรหากฝั่งตรงข้ามพุ่งเป้ามาที่เธอคนเดียว แต่ตอนนี้อู๋เส้าฮัวกลับพาดพิงไปถึงพี่สาวที่เธอเคารพ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกยอมไม่ได้

“อู๋เส้าฮัว นายต้องการอะไรกันแน่?”

“ฉันต้องการอะไรน่ะเหรอ? ฉันต้องการให้ไอ้ขยะที่อยู่ข้าง ๆ เธอคุกเข่าขอขมาฉันในข้อหาที่มันบังอาจแย่งหลี่เม่ยไปจากฉัน และทำให้หลี่เม่ยตาย!” เมื่อพูดจบอู๋เส้าฮัวรู้สึกพึงพอใจในตัวเองเป็นอย่างมากที่ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้เจอกับอวี้ฮ่าวหราน และได้มีโอกาสเหยียบย่ำขยะผู้นี้

เขาคิดอยู่ในใจว่าเมื่อไหร่ที่อวี้ฮ่าวหรานคุกเข่าลงเขาจะถ่มน้ำลายใส่เพื่อตอกย้ำว่าเขาอยู่เหนือกว่า และแก้แค้นที่เมื่อครู่อวี้ฮ่าวหรานทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว

ในเวลาเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานที่ในตอนแรกคิดจะจากไปตามคำพูดของหลี่หรงก็ทนไม่ไหว เขาหันกลับมามองที่อู๋เส้าฮัวด้วยสายตาเย็นชา

“มดแมลงอย่างแกกล้าดียังไงถึงได้มาส่งเสียงดังต่อหน้าเทพผู้นี้!?”

ห๊ะ?

ไอ้ขยะนี่มันพูดอะไรของมัน? ทำไมมันถึงใช้คำพูดเหมือนในหนังกำลังภายในย้อนยุคแบบนี้กันนะ?

อู๋เส้าฮัวรู้สึกงุนงง “แกพูดว่าไงนะ พูดใหม่อีกทีสิ? นี่แกกลัวจนพูดจาไม่เหมือนมนุษย์มนาไปแล้วงั้นเหรอไอ้ขยะ?”

ไม่ใช่เพียงแค่อู๋เส้าฮัวที่รู้สึกงุนงง แต่หลี่หรงก็รู้สึกงุนงงเหมือนกัน เธอมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาเวทนา และอยากจะปลอบอวี้ฮ่าวหรานที่ตอนนี้กลัวจนสมองเพี้ยนพูดจาเหมือนตัวละครในหนังจีนกำลังภายในไปซะแล้ว