ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 92

บทที่ 92 คุ้นหู

ถวนถวนมองไปที่ลูกหมาพันธุ์ชเนาเซอร์ด้วยสายตารักใคร่จริงจัง ในเมื่อเธอได้รับอนุญาตจากพ่อของเธอแล้ว เธอจึงมุ่งมั่นว่าจะเอาลูกหมาตัวนี้ให้ได้

“โอเค งั้นพ่อจะซื้อมันเดี๋ยวนี้!”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า เขาเองก็พึงพอใจกับลูกหมาที่น่ารักตัวนี้เช่นกัน

“ฮ่าฮ่า สาวน้อย หนูนี่ช่างมีสายตาที่เฉียบแหลมจริง ๆ ลูกหมาตัวนี้มีลักษณะที่ดีและ…”

หลังจากฟังคำเยินยอและอธิบายเกี่ยวกับหมาพันธุ์ชเนาเซอร์ไปได้สักพัก อวี้ฮ่าวหรานก็จ่ายเงินค่าลูกหมาและพาทั้งถวนถวนและลูกหมากลับคอนโด

ในระหว่างทางกลับบ้าน ถวนถวนหัวเราะมีความสุขไปตลอดทาง เด็กน้อยอุ้มลูกหมาตัวนั้นไม่ยอมปล่อยมันลงเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ถวนถวน ถ้าลูกชอบมันมากถ้างั้นลูกก็ตั้งชื่อให้มันสิ” อวี้ฮ่าวหรานยิ้มและเอ่ยขึ้น

“ชื่อ?” ถวนถวนอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งด้วยแววตาเป็นประกาย

“พ่อจ๋า ถ้างั้นหนูจะตั้งชื่อให้มันว่า ลูกกวาด!”

“อืม เป็นชื่อที่ดี” อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะ

“ฮี่ฮี่ เจ้าลูกกวาด เจ้าลูกกวาด ถวนถวนจะพาแกกลับบ้านนะ!”

ถวนถวนตะโกนเรียกชื่อลูกหมาเสียงดังลั่นรถด้วยสีหน้าร่าเริง เธอเอาหน้าซุกไซร้มันอย่างทะนุถนอม

แต่แล้วในขณะที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวย เหตุการณ์ไม่คาดฝันกลับบังเกิดขึ้น

‘โครม!!’

จู่ ๆ รถ BMW ฝ่าไฟแดงตรงสี่แยกที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังขับรถผ่านพอดี และรถ BMW คันนั้นพุ่งเข้าชนส่วนหน้ารถของอวี้ฮ่าวหรานเต็ม ๆ ซึ่งนับว่าโชคดีที่มันไม่ได้กระทบกระเทือนกับห้องโดยสารมากนัก

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วจ้องไปที่รถฝั่งตรงข้ามทันทีด้วยความโกรธเคือง เพราะฝั่งตรงข้ามฝ่าไฟแดงมาชนรถของเขาซึ่งลูกของเขากำลังนั่งอยู่ในรถ!

บนโลกนี้ใครเจ็บใครตายก็ได้แต่ต้องไม่ใช่คนในครอบครัวของเขา!

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร คนขับรถ BMW กลับทำสิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากได้สติ คนขับรถ BMW เปิดประตูรถของตัวเองออกมาอย่างรุนแรง เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนอายุราว 30 กว่า ๆ ซึ่งแต่งตัววับ ๆ แวม ๆ แถมยังแต่งหน้าหนาเตอะ

เมื่อลงมาจากรถได้ เธอรีบเดินมาตบฝากระโปรงรถของอวี้ฮ่าวหรานด้วยความฉุนเฉียวทันที

“ไอ้บ้าเอ๊ย! นี่แกขับรถภาษาบ้าอะไรถึงขับมาชนรถของฉันแบบนี้! แกรู้ไหมว่ารถของฉันราคาเท่าไหร่ นี่ BMW series7 ตัวใหม่ล่าสุดเชียวนะ! แกรับผิดชอบไหวงั้นเหรอ?”

คำพูดของหญิงวัยกลางคนมันรุนแรงแถมยังไร้เหตุผลจนบรรดาผู้คนที่กำลังมุงดูเหตุการณ์อยู่ขมวดคิ้ว

อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจด้วยหงุดหงิด จากนั้นเขาหันไปดูลูกสาวของเขาซึ่งกำลังร้องไห้เพราะความตกใจกลัวอยู่ข้าง ๆ

“ฮือ… พ่อจ๋า…. ฮือ…”

“ไหนเป็นยังไงบ้าง ลูกเจ็บตรงไหนบอกพ่อมา”

เมื่อเห็นลูกสาวร้องไห้ อวี้ฮ่าวหรานจึงใช้เนตรเทวะตรวจสอบร่างกายของถวนถวนทันที ซึ่งเขาก็พบว่าเธอไม่มีอาการบาดเจ็บอะไรนอกจากรอยฟกช้ำเล็กน้อยจากการโดนเข็มขัดนิรภัยของที่นั่งเด็กรัด

“พ่อจ๋า หนูไม่เจ็บ แต่ลูกกวาดมันร้องใหญ่เลย มันกำลังเจ็บอยู่แน่ ๆ!” ถวนถวนร้องไห้พร้อมกับประคองลูกหมาเอาไว้ในอ้อมแขน “เมื่อกี้หนูอุ้มมันอยู่ ล.. แล้ว.. มันถูกตัวหนูทับ… ฮือ…”

อวี้ฮ่าวหรานพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถวนถวนถึงบาดเจ็บแค่เล็กน้อย ที่แท้นอกจากเข็มขัดนิรภัยจากคาร์ซีทแล้ว ยังมีตัวของลูกหมารองรับแรงกระแทกอีกนั่นเอง!

เจ้าลูกหมาสร้างผลงานช่วยลูกสาวของเขาเอาไว้สินะ?

อวี้ฮ่าวหรานใช้เนตรเทวะส่องดูลูกหมาเป็นอันดับต่อไปซึ่งเขาก็เห็นว่ามันมีอาการบาดเจ็บแค่ที่เดียวซึ่งก็คือกระดูกขาหลังขวาของมันแตก

แต่ด้วยเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของลูกหมา มันทำให้ถวนถวนร้องไห้โฮออกมาด้วยความสงสาร ซึ่งอวี้ฮ่าวหรานก็ปลอบลูกสาวของเขาพลางลูบหัวไปด้วย “ไม่เป็นไร ๆ โอ๋ ๆ พ่อดูแล้วเจ้าลูกกวาดมันไม่เป็นอะไรมาก เอาไว้หลังจากนี้เดี๋ยวจะช่วยรักษามันให้นะอย่าร้องนะลูกพ่อ…”

ที่ด้านนอกรถ ผู้หญิงคู่กรณีก็ยังคงตะโกนโหวกเหวกต่อไปไม่มีท่าทีจะสงบลงเลย