ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 97

บทที่ 97 เด็กน้อยทำอาหาร

หลังจากร่ำลากันเรียบร้อยอย่างเป็นกันเอง อวี้ฮ่าวหรานขับรถกลับคอนโดทันที

ในทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานเปิดประตูห้อง เจ้าลูกหมาพันธุ์ชเนาเซอร์ก็รีบวิ่งกรูมาต้อนรับเขาด้วยอาการเริงร่าสุดขีด

หางที่เต็มไปด้วยขนปุกปุยของมันแกว่งไม่หยุดหย่อนราวกับเป็นก้านปัดน้ำฝนกระจกหน้ารถที่เปิดด้วยความเร็วสูงสุด

เมื่อเห็นความน่ารักของเจ้าลูกหมาตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวาน อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาอุ้มเล่น

“พ่อจ๋า!”

ไม่ถึง 10 วินาทีหลังจากที่เจ้าลูกกวาดวิ่งมาต้อนรับ ถวนถวนก็วิ่งตามมากอดขาของอวี้ฮ่าวหรานเช่นกัน

“พ่อจ๋า หนูอยากให้พ่ออุ้มหนูเหมือนกัน!”

เมื่อเห็นลูกกวาดโดนอุ้มอยู่ ถวนถวนก็เกิดความอิจฉาอยากถูกอุ้มบ้าง

“ได้เลย ไหนดูสิว่าทั้งคู่ใครจะทรงตัวบนแขนพ่อได้ดีกว่ากัน!” อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเบา ๆ

“ถวนถวนดีกว่าอยู่แล้ว เย้!”

จากนั้นคู่พ่อลูกกับลูกหมา 1 ตัวก็เล่นกันอยู่พักใหญ่จนหลี่หรงกลับมาถึงห้อง

เมื่อเห็นภาพที่ทั้งคนทั้งหมาต่างเล่นกันอยู่สนุกสนาน หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มมีความสุขออกมา

เธอจำได้ว่าตั้งแต่หลี่เม่ยหายตัวไป เธอก็แทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มของถวนถวนแบบนี้อีกเลย

ดีจริง ๆ ที่พี่เขยของเธอกลับมา

“พี่เขย คืนนี้พี่อยากกินอะไร?”

หลังจากเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องของตัวเองและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย หลี่หรงก็เตรียมตัวเข้าไปทำอาหารค่ำในครัวเนื่องจากวันนี้พี่เลี้ยงหนิงก็ยังคงไม่กลับมา

“เธอทำอะไรมาก็ได้พี่กินได้หมดนั่นแหละ”

“พ่อจ๋า! วันนี้ถวนถวนไม่อยากกินอาหารฝีมือแม่หรงแล้ว ถวนถวนอยากทำอาหารเองบ้าง!”

เมื่อได้ยินคำตอบของอวี้ฮ่าวหราน ถวนถวนลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามั่นใจ

“ถวนถวน ลูกยังเด็ก เอาไว้ลูกโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนแล้วค่อยทำอาหารให้พ่อกับแม่หรงกินนะ”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นโน้มน้าวลูกสาวของเขาทันที เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าลูกสาวของเขาไปเอาความคิดทำอาหารเองมาจากไหน

“ไม่เอา! วันนี้หนูอยากทำอาหารเอง! หนูไม่อยากรอจนโตมันนานเกินไป!”

เมื่อได้ยินคำพูดโน้มน้าวของอวี้ฮ่าวหราน ถวนถวนยิ่งพูดเสียงแข็งอยากจะทำอาหารให้ได้มากกว่าเดิม เธอเริ่มกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความไม่พอใจ

“ถวนถวน ตัวของลูกเล็กแค่นี้ลูกจะทำอาหารได้ยังไง?”

หลี่หรงเดินเข้ามาอุ้มถวนถวนที่กำลังดื้อและเอ่ยขึ้นเสริม

ถวนถวนตัวเล็กนิดเดียว อย่าว่าแต่ทำอาหารเลยแค่ยกตะหลิวยังลำบาก

“ไม่เอา! หนูจะทำอาหาร! หนูอยากทำอาหารให้พ่อกินบ้าง!”

ถวนถวนยังคงพูดขึ้นด้วยสีหน้าดื้อดึงไม่ยอมง่าย ๆ

อวี้ฮ่าวหรานเมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็ถอนหายใจด้วยความจนใจ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาจึงเอ่ยขึ้นว่า “ก็ได้ ๆ ในเมื่อลูกอยากทำอาหารงั้นเดี๋ยวเราลงไปซื้ออุปกรณ์ทำอาหารเล็ก ๆ มาให้ลูกใช้ก็แล้วกัน”

“เย้! พ่อดีที่สุด! ถวนถวนรักพ่อจังเล้ย!”

เมื่อได้รับอนุญาต ถวนถวนเขย่าตัวไปมาในอ้อมแขนของหลี่หรงด้วยความดีใจ

“นี่พี่จะตามใจลูกมากเกินไปแล้วนะ!”

หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะตำหนิอวี้ฮ่าวหราน เพราะกลัวว่าเขาจะตามใจถวนถวนจนเสียคน

ไม่นานต่อมา อวี้ฮ่าวหรานก็อุ้มถวนถวนลงไปที่ร้านห้างขนาดเล็กที่อยู่ใต้คอนโด

อวี้ฮ่าวหรานเลือกซื้อเตาสนามและหม้ออันขนาดเท่าฝ่ามือและตะหลิวอันเล็ก ๆ อย่างละอันซึ่งเหมาะกับถวนถวนมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จากนั้นเขาก็พาถวนถวนกลับขึ้นไปบนห้อง

หลี่หรงล้างและหั่นผักเตรียมเอาไว้รอเรียบร้อยแล้ว และยืนยิ้มรอดูว่าถวนถวนจะทำอาหารยังไง