ถ้ารักเธอเป็นความลับ นิยาย บท 5

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เถาซูพูดถามกัวไค ภายในใจเถาซูตอนนี้เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ สีหน้าเธอตื่นตระหนกเหมือนว่าเธอได้ไปทำความผิดมา

กัวไคค่อยค่อยเดินเข้าไปหาเถาซูพร้อมจ้องมองอย่างสงสัย

“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ ? ” กัวไม่ตอบคำถามเธอแต่กลับถามกลับไป

เถาซูมองสำรวจการแต่งตัวของกัวไคในตอนนี้ ทำให้ตัวเธอเกิดความรู้สึกกลัวขึ้นในตัวเขาอย่างบอกไม่ถูก

“ ที่เธอไม่ยอมกลับห้องทั้งคืน ก็เพราะมาเปิดห้องในสถานที่แบบนี้น่ะเหรอ? ”

เมื่อเถาซูไม่ตอบ กัวไคก็เริ่มมีน้ำโหถามเธอกลับอย่างดูแคลน

“ฉันกับคุณเลิกกันแล้ว มันไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ ”

เถาซูดพูดตอกกลับกัวไคอย่างโมโหและหันหลังรีบเดินลงบันไดไป

เถาซูที่เดินลงบันไดมาครุ่นคิดเรื่องที่เจอกัวไคมันจะบังเอิญเกินไปไหมที่เขาจะมาปรากฏตัวอยู่ที่ชั้น 8 หรือว่าไอ้โรคจิตห้อง 819 จะเป็นเขางั้นเหรอ? แต่เธอเป็นแฟนของเขานะทำไมเขาต้องทำตัวโรคจิตแบบนั้นกัน? ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวเขาขึ้นมา

เถาซูรีบเร่งเดินออกจากโรงแรม ขณะที่กำลังโบกแท็กซี่ กัวไคที่เดินตามมาก็ฉุดแขนของเธอไว้

จากแรงดึงของกัวไคทำให้กระดุมเสื้อตรงอกของเธอหลุดกระเด็นเผยให้เห็นรอยแดงที่ปรากฏบนผิวขาวนวลของเธอซึ่งใครเห็นก็น่าจะเดาได้ไม่ยากว่าเกิดจากอะไร

“นางสารเลว นี่เธอกล้ามีชู้ลับหลังฉันอย่างงั้นเหรอ ห๊า ! ”

จากสิ่งที่เห็นทำให้กัวไคโมโหสุดขีด และตบไปยังใบหน้าของเถาซู

ผู้คนที่เดินไปมาต่างหยุดเพื่อดูเหตุการณ์ตรงหน้าแต่กลับไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเธอสักคน

“ไอ้บ้า คุณเป็นบ้าอะไร ฉันกับคุณน่ะ เราเลิกกันไปแล้ว ! ” เถาซูตอนนี้เธอทั้งเจ็บทั้งโมโห

“ถ้าฉันยังไม่ตกลง คุณก็ยังเป็นผู้หญิงของฉันและยังคงเป็นคู่หมั้นของฉัน ! ” กัวไคพูดอย่างโมโหและฉุดกระชากลากถูเถาซูไปทางรถตัวเองที่จอดเอาไว้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อย ! ถ้าคุณยังไม่ปล่อยฉันจะป่าวประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับน้องสาวให้ทุกคนได้รับรู้ ”

ตอนนี้ข้อมือของเถาซูปวดและระบมไปหมดจากการถูกฉุดกระชาก

“ฉันออกตามหาเธอทั้งคืน แต่เธอกลับตอบแทนฉันด้วยสิ่งนี้อย่างงั้นเหรอ ห๊า ? ” กัวไคผลักเถาซูไปยังที่นั่งเบาะหลังคนขับด้วยอารมณ์

โมโหสุดขีด

“ถ้าคุณยอมพาฉันออกจากตรงนี้ ฉันจะบอกความจริงเกี่ยวกับเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อน ” เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมรัดเข็มขัดนิรภัย

“เถาซู คุณนี่ทำให้ผมทึ่งในตัวคุณจริงจริง ” หลี่เจ๋อเฉิงพูดจาถากถางเถาซูแต่ก็ยอมขึ้นรถ

หลังจากเถาซูและหลี่เจ๋อเฉิงขับรถออกไป กัวไคก็ยังคงด่าไล่หลังอย่างไม่ลดละ

หลังจากทั้งสองนั่งรถออกมาผ่านไฟจราจรมาสองด่าน และเมื่อเถาซูสังเกตว่ากัวไคไม่ได้ตามมา เธอจึงเพิ่งจะหายใจได้คล่องขึ้น

“ขอบคุณ ” เธอพูดขอบคุณหลี่เจ๋อเฉิงอย่างจริงใจ

“เอาล่ะ บอกความจริงมา ” หลี่เจ๋อเฉิงชะลอรถให้ช้าลงและพูดขึ้น

“ในตอนนั้น ปู่ของคุณมาหาฉัน ” เธอพูดพร้อมกัดริมฝีปากเมื่อจะต้องพูดถึงเรื่องนั้น

หลี่เจ๋อเฉิงเมื่อได้ยินก็รีบแตะเบรกและจอดรถที่ข้างทางพร้อมหันไปพูดกับเถาซู

“นี่น่ะเหรอคือเหตุผลที่คุณหนีงานแต่ง ? ”