ถ้ารักเธอเป็นความลับ นิยาย บท 4

เมื่อเข้ามาภายในห้องห้องกลับว่างเปล่า มีเพียงเสียงน้ำไหลกระทบพื้นจากห้องน้ำ

เธอหันไปจ้องมองยังกระจกห้องน้ำที่สามารถมองเห็นได้รางรางว่ามีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในนั้น

เถาซูเอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์จากตู้เก็บไวน์มาหนึ่งขวด พร้อมรวบรวมความกล้า ผลักประตูห้องน้ำ

เข้าไปแต่เพราะควันจากน้ำอุ่นทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของคนข้างใน แต่ลักษณะโครงหน้าของชายคนนี้กลับทำให้เธอรู้สึกคุ้นตาเป็นอย่างมาก

เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้เมื่อมองเห็นว่าเขาคนนั้นคือใคร เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เพราะคนที่กำลังเปลือยกายอาบน้ำอยู่ เขาคือ หลี่เจ๋อเฉิง

“ทำไมเป็นคุณ ?”

เถาซูถามขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

หลี่เจ๋อเฉิงมีใบหน้าบึ้งตึง หยิบผ้าเช็ดตัวผูกรอบเอวล่ำส่ำโดยไม่ได้พูดอะไร

เถาซูคิดอะไรไม่ออกได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ และพูดขึ้นอย่างลนลาน

“น่ะ น่ะ นายคือไอ้โรคจิตนั่น ? ”

เธอพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่เขาด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งรู้ว่าแฟนเก่าของเธอจะกลายเป็นชายโรคจิตที่คอยคุกคามเธอ ความรู้สึกของเธอตอนนี้คือกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ออกไป” หลี่เจ๋อเฉิงพูดพร้อมลากเธอไปส่งที่ประตู

“ทำไมนายถึงส่งข้อความพวกนั้นมาให้ฉัน ” ตอนนี้เธอรู้สึกมึนงงไปหมด เธอต้องการคำอธิบาย

“ออกไป” หลี่เจ๋อเฉิงพูดไล่อีกครั้ง เขาขมวดคิ้วเพราะได้กลิ่นเหล้าจากตัวของเถาซู

“หลี่เจ๋อเฉิง เราเลิกกันได้ 5 ปีแล้ว นายยังไม่คิดที่จะเลิกก่อกวนฉันอีกเหรอไง”

จู่จู่ภาพในอดีตที่ทั้งสองที่เคยมีด้วยกันก็แว็บขึ้นมาในหัวของเถาซู

หลี่เจ๋อเฉิงเหลือบสายตามองเถาซูแต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร

“ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ติดต่อกันอีกไม่ใช่เหรอไง แล้วทำไมยังมาปรากฏตัวให้ฉันเห็นอีก ทำไมต้องแอบติดตามชีวิตฉัน ทำไมต้องส่งข้อความคุกคามนั่นมาให้ฉัน ”

น้ำเสียงของเธอยิ่งพูดก็ยิ่งรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยอารมณ์โกรธ

“ผู้หญิงบ้า” หลี่เจ๋อเฉิงพูดขึ้นพร้อมใบหน้างุนงงกับสิ่งที่เถาซูพูดไป

“ถ้ายังชอบฉันอยู่ ทำไมไม่กล้าพูดกันตรงตรง”

เธอพูดพร้อมขยับเข้าไปใกล้หลี่เจ๋อเฉิง ภายในตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ทำให้ตอนนี้เธอไม่สามารถที่จะหักห้ามใจตัวเองได้

“เถาซู นี่เธอตั้งสติหน่อย ” หลี่เจ๋อเฉิงตัวแข็งทื่อจากการกระทำของเถาซู และแสดงสีหน้าไม่เข้าใจ

เถาซูรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากหลังจากเห็นข้อความ หนังตาของเธอเริ่มกระตุก เริ่มขบคิดกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้

“แด๊ดดี้รอหนูอยู่ห้อง 819 จนถึงเช้า แต่หนูกลับผิดคำพูดซะได้ ”

เถาซูรีบร้อนมองดูป้ายเลขห้องบนประตูปรากฏว่ามันคือ 918 ตอนนี้เธอรู้สึกอยากเอาหน้ามุดดินหนีจริงจริง

หลี่เจ๋อเฉิงไม่ใช่ไอ้โรคจิตนั่น เมื่อคืนเป็นเธอเองที่เข้าผิดห้องแถมยังมีอะไรด้วยผิดคนอีก มิน่าล่ะเมื่อคืนเขาถึงมีสีหน้างงงวยและเอาแต่ไล่เธอออกจากห้อง

โอ๊ยยเธอตายแน่หลังจากนนี้เธอจะเผชิญหน้ากับเขายังไงดีแค่คิดเธอก็เครียด

เถาซูที่กำลังจัดการกับความคิดตัวเองไม่ได้ จู่จู่ก็มีสายโทรเข้าจากหลี่เจ๋อเฉิง แต่ตอนนี้เธอไม่มีความกล้าพอที่จะรับสายจริงจริง

เธอรีบกดตัดสายทิ้งและรีบแต่งตัว ไม่ว่าจะยังไงสิ่งแรกคือควรรีบหนีออกจากห้องนี้ก่อนค่อยคิดแก้ปัญหาทีหลังละกันนะ

เถาซูเปิดประตูออกไปก็มองเห็นว่าลิฟต์ยังไม่มีทีท่าว่าจะมาซักที จึงตัดสินใจใช้บันไดหนีไฟ เพียงลงไปถึงชั้น 8 เธอก็สังเกตุเห็นกัวไค

กัวไคที่กำลังจะเดินผ่านกลับรู้สึกคุ้นหน้าเธอจึงหยุดเดินและหันไปยังเถาซู

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ภายในใจเถาซูเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ สีหน้าเธอตื่นตระหนกเหมือนว่าเธอได้ไปทำความผิดมา