ทาสรัก นิยาย บท 15

EP14

นิวาพูดอะไรไม่ออก คนตรงหน้าเธอตอนนี้เหมือนปีศาจกำลังสิ่งร่าง คิดไปเองว่าเธอเป็นคนทำให้เรื่องมันเกิดขึ้นทั้งที่บอกออกไปแล้วว่าไม่เกี่ยวเขาก็ไม่ยอมเชื่อ จับตัวเธอมาเพื่อประชดด้วยวิธีแบบนี้…

“คุณทำแบบนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกปล่อยนิกลับไปเถอะ แล้วอยากจะเอาคืนยังไงก็ทำแต่ไม่ใช่วิธีนี้ได้มั้ย…” น้ำเสียงสั่นเครือพูดออกไป เธอมองขอร้องอ้อนวอนคนตรงหน้า หากมัวแต่อธิบายยังไงคนที่ไม่ฟังอะไรอารมณ์ร้อนแบบทิศเหนือก็ไม่มีวันเชื่อ…

“ทำไม…ฉันพอใจจะเอาคืนวิธีนี้หรือว่าหวงตัว?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม สายตาเย้ยหยันไล่มองเรือนร่างเธอแล้วเหยียดยิ้มนึกสมเพชออกมา “โดนฉันเอาจนยับเยินขนาดนี้…ทำเป็นเล่นตัว”

“มันร่างกายของนิต่อให้มันยับเยินขนาดไหนนิก็มีสิทธิ์เลือก”

“ตัวเลือกเยอะว่างั้น?” คำพูดของนิวากระตุกต่อมโมโหของทิศเหนือได้เป็นอย่างดี ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท ในสมองกำลังคิดว่านิวาแอบไปคุยกับใครมากกว่าหนึ่งคน

“นิก็ต้องหาผู้ชายดีๆ เข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว ตอนนี้อาจจะยังไม่เจอในอนาคตสักวันนิก็ต้องเจอคนคนนั้น คุณเหนือไม่ต้องห่วงว่านิจะเลิกชอบคุณไม่ได้…”

ใบหน้านวลเริ่มเบ้เข้าหากันด้วยความเจ็บ ปลายคางถูกมือหนาออกแรงบีบ ในใจชายหนุ่มร้อนรนขึ้นมาจนเก็บอาการไม่อยู่ ทั้งที่นิวาตั้งใจพูดให้เขาเข้าใจและยอมปล่อยกลับกลายเป็นสาดน้ำมันราดกองไฟให้ลุกโชนมากกว่าเดิมอย่างไม่รู้ตัว…

“ฉันก็อยากรู้เหมือนว่าใครมันจะกล้าเอาเธอทำเมีย ก่อนจะถึงวันนั้นคงโบ๋หมด…” ร่างกายร้อนวูบวาบในสิ่งที่ได้ยิน ทิศเหนือดูถูกเธอโดยไม่สนใจเลยว่าคนที่ได้ฟังจะรู้สึกไม่ดีขนาดไหน ก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นแล้วจับข้อมือชายหนุ่มออกเพราะทนความเจ็บไม่ไหว แต่ทิศเหนือกลับสะบัดมือบางออกแล้วรวบข้อมือเอาไว้แน่น

“นิมั่นใจค่ะ…ว่าผู้ชายคนนั้นของนิเขาจะไม่รังเกียจที่นิเป็นแบบนี้”

“ที่เคยมีลูกมีผัวมาแล้วหน่ะหรอ…?” นิวาเบือนหน้าหลบสายตาน่ากลัวนั้น บาดแผลที่อยู่ข้างในเรื่องนั้นมันยังคงทำให้เธออ่อนไหวได้ทุกครั้งยามคิดถึงมัน…

“แล้วที่นิต้องฆ่าลูกมันเป็นเพราะใคร…เป็นเพราะคุณเองไม่ใช่หรอที่บังคับให้นิต้องทำแบบนี้…” นิวาเม้มริมฝีปากแน่น พร้อมกับกำมือเข้าหากันอย่างเหลืออด ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองท้อง เธอก็เฝ้ารอวันที่ลูกน้อยจะเกิดถึงแม้จะไม่เพียบพร้อมทางฐานะแต่เธอก็ตั้งใจจะดูแลลูกให้ดีที่สุด…

ทุกอย่างมันกลับพังไม่มีชิ้นดีในวันที่บอกความจริงกับทิศเหนือเหนือ ผู้ชายที่มองไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของเธอ สถานะในบ้านคือแค่คนรับใช้ที่คอยถูกกลั่นแกล้งอยู่ตลอด นิวาได้แต่หวังว่าสักวันเขาจะหยุด แต่วันนั้นก็ไม่มาถึงสักที…

“ทั้งที่นิไม่เคยเรียกร้องอะไร คุณก็ใจร้ายทำกับนิได้ลงคอ…” เธอหยุดคำพูดเอาไว้เพียงเท่านั้น อาการจุกในอกทำให้หญิงสาต้องปิดเปลือกตาพยายามไม่คิดเรื่องนั้น “ผู้ชายแบบนี้หรอคะที่นิจะต้องทนให้ถูกทำร้ายไปตลอด”

“ทนมาแล้วตั้งสามปีก็ไม่เห็นตายนิ ทนแบบนี้ไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน…” ทิศเหนือจับใบหน้าเข้ามาหาตัวเองแล้วกระซิบบอก สิ่งนิวาที่ต้องการจะสื่อคือไม่วันนี้ก็วันหน้าที่เธอจะไปจากเขาและจะไม่มีวันหันหลังกลับมา

“…” ดวงตาคู่สวยเหม่อลอยคิดย้อนกลับไปในเหตุการณ์ในอดีต ถ้าวันนั้นที่เธอรู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตแล้วหนีออกมาอยู่คนเดียวลำพังกับลูกทุกอย่างมันคงดีกว่านี้ แต่มันติดตรงที่ว่ารักคำเดียว ความคิดโง่ๆ ที่คิดว่าทิศเหนือจะขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไปมันผุดขึ้นมาในความคิด จนยอมติดอยู่ตรงนั้นอยู่ที่เดิม…

…พอได้รู้คำตอบว่าเขาคงลืมเธอไปแล้วและคงเป็นไปไม่ได้กับสิ่งที่หวังตั้งแต่วันนั้นนิวาก็คิดอยู่ตลอดว่าจะไปจากที่นี้ แต่ติดตรงที่ว่าเธออยากตอบแทนบุญคุณของทั้งสองให้สมกับที่เลี้ยงดูมาซะก่อน…

“อย่าทำเหมือนนิไม่มีความรู้สึกได้มั้ย…”

“ความรู้สึกไร้ค่าของเธอทำไมฉันต้องสนใจ”

“คุณไม่รู้หรอก…ว่าการต้องทนอยู่กับอะไรที่เจ็บปวดมากๆ มันอึดอัดแค่ไหน นิถึงได้อยากไปจากคุณไปให้ไกลๆ จะได้ไม่เจอกันอีก” ความอัดอั้นทำให้เธอต้องพูดออกมาแบบนั้น น้ำเสียงสั่นเครือเจียนจะขาดใจ เพียงน้ำตามันยังไม่ไหลออกมาเท่านั้น…

“งั้นก็ทำตัวให้ชินสิ…เพราะฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปรักกับไอ้เหี้ยคนไหนแน่…” ทิศเหนือขบกรามแน่น จนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นตามลำคอก่อนที่ชายหนุ่มจะกระชากคนตัวเล็กลุกขึ้นจากพื้นแล้วตวัดชิดกับขอบโต๊ะ

เพล้ง! เขากวาดข้าวของลงจากโต๊ะจนมันตกกระจัดกระจายบนพื้น นิวามองด้วยความตกใจ ร่างกายถูกแนบชิดแน่น ก่อนที่มือหนาจะดันศีรษะทุยเข้ามาหาตัวเองแล้วบดขยี้ริมฝีปากจิ้มลิ้มด้วยความกรุ่นเคือง…

“อื้อ!!”

บนถนนเส้นใหญ่ที่ไร้รถยนต์สันจรผ่านไปมาข้างทางคือต้นไม้เรียงรายกันอยู่ไม่มีบ้านคนแม้แต่หลังเดียว มีหญิงสาวสภาพร่างกายมอมแมมเดินหันไปพร้อมกับหันมองซ้ายขวาด้วยความรู้สึกหวาดระแวง…

“นี้มันที่ไหนเนี่ย…” ยิหวาที่หนีออกมาจากบ้านตัวเปล่าตั้งแต่เมื่อเช้าเธอพึ่งกลับมาจากสวนสาธารณะหลังจากที่ไปแอบแฝงตัวอยู่ตรงนั้นมาทั้งวันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ตอนนี้เธอไร้ที่ไป ไร้เพื่อน บัตรเครดิตและรถยนต์ถูกผู้เป็นพ่อยึดไม่ต่างอะไรกับคนเร่ร่อน ยิหวาพยายามเลี่ยงการตามหาของกฤษฎาให้ได้มากที่สุด เดินไปไหนต่อไหนคนก็มองเพราะมีข่าวออกมาเสียๆ หายๆ ออกมากับทิศเหนือทั้งที่มีคู่หมั้นอยู่

แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของเธอไม่ใช่หรอว่าจะชอบใครรักใคร คนอื่นไม่รู้ว่าเธอโดนบังคับ และกฤษฎานั้นเลวขนาดไหน จึงมองเธอเป็นฝ่ายผิด เป็นผู้หญิงใจร่านที่มั่วผู้ชายไปวันๆ แต่ความจริงแล้วเธอยอมยกร่างกายแค่ให้กับคนที่ตัวเองรักเท่านั้น…

แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้จริงจังกับเธอและแค่ต้องการประชดประชันผู้เป็นพ่อของตัวเอง ยิหวาก็ยอมเพราะมันเป็นเรื่องเดียวที่เธอมีความสุขในชีวิต ได้อยู่ใกล้ๆ กับคนที่ตัวเองรักแค่เสี้ยววินาทีดีกว่ากลับบ้านที่เปรียบเสมือนขุมนรก…

ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาเหมือนตอนนี้มีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองและแอบตามตัวเองมาอยู่ ยิหวารอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะมีร่างของผู้ชายสภาพมึนเมาเดินมาขวางหน้าและกระตุกยิ้มมุมปาก…

“เดี๋ยวก่อนสิ…จะไปไหนจ๊ะคนสวย”

“มาทำอะไรสนุกๆ กับพวกพี่ก่อนดีกว่า” เสียงของผู้ชายอีกคนพูดแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง ยิหวาจึงหันกลับไปมองพลันจะวิ่งหนีผู้ชายคนที่สามและสี่ก็มาดักไว้ทุกทางจนเธอก้าวขาแทบไม่ออก…

“เห้ยพวกมึง…นิมันดารานี้หว่า” ชายคนที่สามพูดขึ้นเมื่อเพ่งมองใบหน้าเธอชัดๆ ก่อนที่พวกมันจะพร้อมกันหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ

“ดาราตกกระป๋องหรอว่ะ…ฮ่าฮ่า”

“ไอ้พวกบ้า!”

“แต่ถึงมันจะตกกระป๋องแต่หน้ากับหุ่นมันก็แม่งโคตรดี” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปหา ยิหวาจึงก้มหน้ากัดแขนสุดแรง ปลายรองเท้าส้นสูงกระทืบเข้าที่เป้า หญิงสาวพยายามวิ่งหนีเอาตัวรอดให้ถึงที่สุด

“จะหนีไปไหนจะคนสวย”

ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!

“โอ๊ย!” หมัดหนักๆ ถูกชกเข้าที่หน้าท้องจนร่างยิหวาทรุดลงกับพื้น มือเรียวจับหน้าท้องตัวเองเอาไว้ด้วยความทรมาน ความจุกทำให้เธอแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้ ภายในใจคิดว่าตัวเองคงโดนรุมโทรมและปิดท้ายด้วยการฆ่าแน่ๆ