ทาสรัก นิยาย บท 23

EP22

“แล้วนิวาเขาได้ทำอย่างที่แกพูดไหม…!?” เกรียงไกรสวนกลับในทันใดให้ลูกชายตัวเองมีสติมากกว่านี้ แต่ทิศเหนือก็ไม่ยอมฟังเขาสะบัดมือของผู้เป็นพ่อออกด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ถ้าจะเข้าข้างมันมาก ทำไมไม่ยกให้เป็นลูกอีกคนเลยว่ะ!!”

ผลั๊วะ!

“ที่ฉันพูดฉันอยากเห็นแกมีเหตุมีผลมากกว่านี้ ไม่ใช่ให้แกมาก้าวร้าวกับฉันมากกว่าเดิม”

“พูดเหมือนตัวเองมีเหตุผลนักหนาที่บังคับให้หมั้นกับคนรับใช้ในบ้าน”

“ฉันทำเพื่อตัวแกและนิวา ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็นลูกฉันคงไม่ทำแบบนี้หรอก”

“ทำเพื่อลูกงั้นหรอตลกว่ะ ที่พ่อทำทั้งหมดเพื่อตัวเองและยัยนิต่างหาก พ่ออยากให้ยัยนั้นสมหวัง อยากให้มันมีความสุข เพราะพ่อรักมันมากกว่าผมยังไงล่ะ หรือไม่จริง!?”

“แกไปเอาความคิดบ้าๆแบบนี้มาจากไหน…”

เกรียงไกรถามออกไปอย่างไม่เข้าใจนัก ส่งผลให้นิวาที่กำลังเฝ้ามองสองพ่อลูกทะเลาะกันอยู่ข้างกายกับดนัยดวงตาสั่นระริก ทั้งหมดที่เขาพูดออกมาชายหนุ่มคิดไปเองทั้งนั้น นิวาไม่เคยบอกเรื่องที่เธอแอบชอบทิศเหนือให้เกรียงไกรรู้เพียงเล่าสิ่งที่เธอต้องเผชิญตลอดระยะเวลาสามปีเพื่อให้เกรียงไกรยอมรับข้อเสนอเพียงเท่านั้น…

และทุกอย่างที่เกรียงไกรทำเขาทำเพื่อลูกชายทั้งนั้น เกรียงไกรไม่อยากให้เขากลายเป็นคนเลวมากกว่านี้ อีกทั้งยังมีข่าวเสียหาย เป็นห่วงความปลอดภัยของทิศเหนือจากคู่หมั้นของยิหวา

เพราะเกรียงไกรเองก็ไม่ได้มีเวลามาคอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถึงแม้ชายหนุ่มจะเอาตัวรอดได้ก็ตามแต่หัวอกคนเป็นพ่อก็ปล่อยไว้ละเลยไม่ได้ และผลสุดท้ายที่จะตามมาจะส่งผลดีให้นิวาเด็กที่เขาเอ็นดูอีกด้วย…

“ก็เห็นๆอยู่ จำเป็นต้องมีใครบอก…” ทิศเหนือเลิกคิ้วถามเขากำหมัดแน่น เมื่อมองหน้านิวาแล้วนึกโกรธและเกลียดเธอในหลายๆเรื่องพร้อมกัน

“เลิกคิดแบบนั้นซะ…แล้วทำตัวให้มันดีกว่านี้แล้วแกจะเข้าใจทุกอย่าง”

“ก็เป็นแบบนี้ ใครจะทำไม ถ้ารับไม่ได้ก็ตัดพ่อลูกไปเลยดิ”

ร่างหนาเดินเข้าไปประจันหน้ากับเกรียงไกร สองพ่อลูกจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่ชายหนุ่มจะไม่ยอมทนฟังอะไรต่อเดินกระแทกเท้าชนร่างเล็กออกจากบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองด้วยความรู้สึกหลากหลายอย่าง…

“พรุ่งนี้ตอนสิบโมงมางานหมั้นของแกด้วย ถ้าฉันไม่เห็นแกโผล่หัวมา อย่าหาว่าฉันไม่เตือน…” เกรียงไกรเอ่ยตามแผ่นหลังกว้าง ในขณะที่ยืนหันหลังให้อยู่ ทิศเหนือที่ได้ยินแบบนั้นใบหน้าชาวาบทวาเขากลับทำหูทวนลมแล้วเดินไปที่รถตัวเองต่อ…

ลับร่างของทิศเหนือเกรียงไกรก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองลวกๆ ที่มาหาทิศเหนือที่บ้านเพราะต้องการบอกเรื่องงานหมั้นแต่ต้องกลับมาทะเลาะกันอีก ทั้งที่ตั้งใจจะมาคุยด้วยดีๆ…

“คุณไกรคับ ถ้าแบบนี้คุณเหนือจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอ”

“ตาเหนือไม่ยอมฟังอะไร ขืนพูดอะไรออกไปมีหวังโกรธฉันหนักกว่าเดิม สิ่งเดียวที่ทำได้คือทำทุกวิถีทางให้ลูกชายคนเดิมของฉันกลับมา”

“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้คุณเหนือกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้…”

นิวาฟังทั้งสองคนพูดกันด้วยความรู้สึกเห็นใจเธอเองก็ไม่ต่างอะไรจากทั้งสอง อยากให้พี่เหนือคนเดิมของเธอกลับคืนมาเหมือนกัน แต่ตอนนี้ความหวังของเธอมันหมดสิ้นไปแล้ว หัวใจไม่เหลือชิ้นดี อยากตัดใจให้มันจบๆ…

“ยังไงพ่อลูกก็ตัดกันไม่ขาดหรอกค่ะ เชื่อนินะคะ” นิวาเดินเข้าไปนั่งบนพื้นแล้วพูดให้กำลังใจผู้มีพระคุณ

“พ่อรอวันนั้นมาหลายปีแล้วหนูนิ…จนไม่รู้ว่ามันจะมีวันนั้นรึเปล่า”

“อย่าคิดมากเลยนะคะ พรุ่งนี้งานหมั้นก็มาถึงแล้วเรามาช่วยกันคิดดีกว่า ว่าจะรับมือกับคุณเหนือยังไง” นิวาฝืนฉีกยิ้มให้เกรียงไกรทั้งที่ข้างในมันแอบหน่วงๆเหมือนกันว่าพรุ่งนี้ต้องเจอกับอะไรบ้าง ซึ่งงานหมั้นของเธอจะถูกจัดขึ้นพอเป็นพิธีเพื่อให้ถึงหูยิหวาและกฤษฎาเท่านั้น ไม่มีเจตนาให้คนอื่นรู้มากเพราะนิวาขอเอาไว้…

“จริงสิ ฉันต้องปวดหัวอีกแน่เลยพรุ่งนี้ แล้วนี้มีเรื่องอะไรกันทำไมตาเหนือถึงหาเรื่องหนูแบบนั้น”

“เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะ นิออกไปข้างนอกกับเพื่อนมาทั้งวันคุณเหนือเลยคิดไปไกลว่านิแอบไปมีอะไรกับคนอื่น…”

“ปกติจะมีแต่คนที่เขารักกันไม่ใช่หรอ ถึงแสดงอาการหึงหวงออกมา”

“เปล่าหรอกค่ะ…คุณเหนือเขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นหรอกแค่เอาเรื่องพวกนี้มาหาเรื่องนิต่างหาก” นิวารีบปฏิเสธตามความคิดของตัวเอง มันไม่มีความคิดว่าทิศเหนือจะหวงตัวเองในสมองด้วยซ้ำที่เขาแสดงออกมาทั้งหมดนิดๆหน่อยๆก็เอามาเป็นประเด็นเพราะต้องการหาเรื่องเขี่ยเธอออกจากชีวิตเท่านั้นแหละ…

…

ยิหวานอนพลิกกายบนเตียงด้วยความว้าวุ่นใจ เธอคิดถึงผู้ชายคนที่ตัวเองรักจนนอนไม่หลับ ยิ่งโดนเขี่ยทิ้งแบบไร้เยื่อใยยิ่งอยากถามให้มันรู้เรื่อง หากแต่ไม่มีหนทางใดจะติดต่อทิศเหนือได้เพียงท่านั้นเอง…

ส่วนเรื่องห้องเธอยอมตามใจอิฐทุกอย่างเพื่อแลกกับที่อยู่จนกว่าจะคิดหาทางออกได้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตข้างหน้าต่อ ซึ่งถามว่าตอนนี้เธอมองเห็นเส้นทางนั้นยังเธอจะตอบตามตรงว่าไม่…

“เฮ้อ…” เธอถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย อยากออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้างแต่ติดตรงที่เงินไม่มีสักบาท พลันคำพูดของอิฐที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด…

‘ไม่ว่ะ…กูจะออกไปซีเค’

‘เออไว้ค่อยเจอกัน’

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าของอิฐออกมาสวมปลอมตัวเป็นผู้ชายทันที ขืนอยู่แต่ในห้องแบบนี้มีหวังขึ้นอืดกันพอดีออกไปข้างนอกในแบบผู้ชายคงไม่มีใครจำได้ คิดเพียงลำพังยิหวาก็หยิบหมวกแก็ปขึ้นมาสวมเพื่อเก็บผมก่อนจะมุ่งหน้าเดินตามท้องถนนมาที่ผับซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี้นักเดินมาก็ถึงแต่อาจจะใช้เวลาหน่อย…

พอมาถึงจุดมุ่งหมายยิหวาก็เดินหาร่างของอิฐไปทั่วผับจนมาพบเข้ากับร่างคุ้นตาที่นั่งกระดกเหล้าอยู่เพียงลำพังที่เคาน์เตอร์บาร์ ยิหวาจึงเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างกายกันแล้วคว้าหมับเข้าที่แก้วของอิฐในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะยกดื่ม…

อึก! อึก! อึก!

แกร๊ก! เสียงแก้วใบหรูกระทบกับพื้นดึงสายตาเรียบนิ่งเจือความเศร้าให้หันกลับมามองคนข้างกาย อิฐเลิกคิ้วสงสัยว่าเธอมาที่นี้ได้ยังไง

“มาทำไม” เขาเอ่ยถามแล้วรินเหล้าแรงๆใส่แก้วพร้อมกับยกมันขึ้นกรอกปากเอือกใหญ่ ใบหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา

“ฉันเบื่ออ่ะ ได้ยินนายคุยโทรศัพท์ก็เลยแอบตามออกมา”