ทาสรัก นิยาย บท 24

EP23

ทิศเหนือเว้นระยะคำพูดเอาไว้แล้วกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของญาติผู้ใหญ่ที่ต่างตกใจกับคำพูดของเขา คำว่า ‘เอา’ เมื่อกี้ใครๆก็ต่างคิดดีไม่ได้ ยิ่งมีรอยดูดอยู่ที่ลำคอใหญ่มันยิ่งน่าคิดไปทางที่ไม่ดี “…เอาโปรเจ็คไปส่งอาจารย์หน่ะครับ คงไม่ว่าอะไรกันหรอกใช่ไหม”

นิวาที่มีสีหน้าถอดสีแอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอเกรงว่าชายหนุ่มจะทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้ามากกว่านี้ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองรอยดูดด้วยความรู้สึกแอบน้อยใจ เธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่ได้เอาโปรเจ็คไปส่งอาจารย์อะไรทั้งนั้น เขาเพียงติดเรื่องบนเตียงกับผู้หญิงคนอื่น…

“ไหนๆก็มาทันขั้นตอนสำคัญแล้ว ทำพิธีกันต่อเถอะ…”

“ครับ…คุณป้า” หญิงชราคนหนึ่งผู้ที่เป็นผู้ใหญ่คนสนิทของเกรียงไกรพูดขึ้น เกรียงไกรจึงพยักหน้าขานรับแล้วหันไปมองที่นิวา ซึ่งตอนนี้ใบหน้าของเธอบ่งบอกว่าไม่มีความสุขอะไรแม้แต่น้อย…

“ถ้างั้นคงหมดหน้าที่ของผมแล้ว คงไม่จำเป็นต้องอยู่” ทิศเหนือพูดแทรกขึ้นมาแล้วลุกผลุนผลันขึ้นเต็มความสูง เกรียงไกรจึงรีบไปคว้าแขนลูกชายเอาไว้ พร้อมกับกระซิบบอกให้ได้ยินกันสองคน…

“แกควรอยู่กินเลี้ยงก่อน…ให้เกียรติผู้ใหญ่หน่อยก็ดี”

“ก็ไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรก…จะอยู่ต่อทำห่าไร” ใบหน้าหล่อเหลาบ่งบอกถึงอาการไม่สบอารมณ์ ก่อนจะสะบัดมือเกรียงไกรออกอย่างแรงจนร่างของเขาแทบล้ม ทำเอาทุกคนต่างตื่นตระหนก บางคนก็อุทานออกมา แพรพรรณที่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงเข้าไปพูดกับพวกญาติผู้ใหญ่ ส่วนดนัยก็เข้าไปพยุงผู้เป็นนาย พยายามทำให้สถานการณ์มันคลี่คลายลง…

…

หลังจากหาข้อแก้ตัวเสร็จทุกคนก็ต่างพากันทยอยกลับบ้าน ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงคนในครอบครัว ซึ่งเกรียงไกรเองก็ได้แต่เอนตัวพิงกับผนักโซฟาด้วยอาการกลุ้มใจโดยมีแพรพรรณคอยนั่งให้กำลังใจอยู่…

“ดูเหมือนว่ายิ่งพยายามเท่าไหร่ยิ่งศูนย์เปล่านะคะ…ตาเหนือเขาไม่ยอมอ่อนข้อให้คุณเลย”

“ผมว่าทางที่ดีคุณไกรปล่อยคุณเหนือให้เป็นแบบนี้ต่อเถอะครับ…ก่อนที่อะไรมันจะแย่กว่าเดิม”

ดนัยพูดออกมาตามความคิด พอเห็นคนเป็นนายกลุ้มใจขนาดนี้เขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ อีกทั้งตอนนี้เรื่องงานก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆทำให้เขาต้องเหนื่อยกว่าเดิมเป็นเท่าตัว…

“ใครจะอยากเห็นลูกตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ ฉันไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ต่อให้ยอมโดนเกลียดแบบนี้ไปนานเท่าไหร่ก็ตาม” เกรียงไกรผละมืออออกจากหน้า ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเขาก็ยืนยันคำเดิมว่าจะไม่หยุดที่จะทำให้ลูกชายคนเดิมกลับมา แม้เด็กคนนั้นจะตายไปจากทิศเหนือไปแล้วหลายปี…

“แพรรู้นะคะว่าคุณรักตาเหนือมาก บางทีอะไรที่มันคงไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม ก็อย่าไปฝืนเลยค่ะ สักวันตาเหนือเขาคงสัมผัสได้ด้วยใจว่าคุณรักแกขนาดไหน”

“ผมรอวันนั้นมาหลายปีแล้วแพร…มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ยิ่งโตก็เหมือนว่าผมจะห่างเหินกับลูกมาก แล้วตาเหนือก็ดึงนิวาเข้ามาเกี่ยวหาว่าผมรักนิมากกว่าตัวเองผมยิ่งหนักใจ”

เกรียงไกรระบายออกมา เขามองนิวาเหมือนผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็กคนหนึ่งมากๆต่างจากทิศเหนือที่เขารักและผูกพันในสายเลือด…

“คุณไกรไม่ต้องคิดมากเรื่องนินะคะ ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการก็พอ คุณเหนือเขาเกลียดนิอยู่แล้วไม่เกี่ยวอะไรกับคุณไกรเลย…”

นิวาพูดให้เกรียงไกรสบายใจ แท้จริงแล้วทิศเหนือเกลียดเธอมาตั้งแต่เรื่องวันนั้นและคงมีอีกหลายสาเหตุที่เธอยังไม่รู้ เลยดึงเรื่องต่างๆมาข้องเกี่ยวด้วยอย่างไร้เหตุผลทำให้ทิศเหนือผิดใจกับผู้เป็นพ่อมากกว่าเดิม…

“แล้วจะไหวหรอนิวา…ตาเหนือนับวันยิ่งร้ายกาจ”

“นิเลือกเอง…ยังไงก็ต้องทนให้ไหวค่ะ จนกว่างานหมั้นของคุณยิหวาจะมาถึง” อีกอย่างเธอไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้ว สิ่งที่ต้องทนทุกข์ทรมานในวันนี้มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก แพรพรรณมองนิวาด้วยสายตานึกเป็นห่วงเธออยากรู้เงื่อนไขของทั้งสอง แต่เกรียงไกรก็บอกแค่ว่าเป็นข้อตกลงของทั้งคู่นิวาไม่พร้อมที่จะให้ใครรู้…

“ถ้าอย่างงั้นวันนี้หนูนิค้างที่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยกลับเข้าบ้าน”

“ได้ค่ะ”

“ไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนชุดเถอะ ไว้ค่อยมาทานข้าวเย็นด้วยกัน”

“นิขอตัวก่อนนะคะ” นิวายกมือไหว้ลาผู้มีพระคุณทั้งสองแล้วปลีกตัวเดินออกมาจากบริเวณนั้น เธอเดินมาที่เรือนเล็กซึ่งเป็นห้องส่วนตัวแล้วจัดการกับตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเสื้อไหมพรมตัวเล็กที่เธอตั้งใจทักเพื่อรอวันที่ทารกน้อยคลอดออกมาดูต่างหนาด้วยหัวใจที่โหยหา…

นิวาหย่อนตัวนั่งลงที่ปลายเตียงมือสวยค่อยๆลูบตามเนื้อผ้านิ่มเบาๆ เธอคิดย้อนกลับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น แม้ในงานหมั้นของเธอและเขา ทิศเหนือยังไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นดวงตาหมองเศร้าหลุบมองเสื้อตัวเล็กในมือแล้วยกขึ้นมาซบอกซึมซับความอบอุ่นราวกับว่าคือตัวแทนของทารกน้อย…

“ช่วยให้แม่เข้มแข็งกว่านี้ด้วยนะ…”

…

คอนโดอิฐ…

ความรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายทำให้ร่างหนาที่เปลือยท่อนบนโชว์แผงอกกำยำรู้สึกตัวจากห้วงนิทรา สายตาคมกริบกวาดมองรอบๆห้องจนไปสะดุดกับร่างของยิหวาที่เดินใบหน้าเจือความเศร้าออกมาจากห้องครัว ตามพวงแก้มเนียนใสมีคราบน้ำตาติดอยู่ ทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งแล้วตวัดขาลงจากเตียงเดินไปคว้าชุดคลุมมาพาดบ่า…

“แค่อกหักไม่ตายหรอก”

“นายเหมือนกันแหละ…”

“แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องให้ขี้มูกโป่งเหมือนเธอ”

อิฐตอบกลับเสียงเรียบนิ่ง แล้วตวัดสายตามองยิหวาที่เศร้ามากกว่าเมื่อคืนเสียอีก หรือมีเรื่องอะไรมาให้คิดอีกความเสียใจจึงเพิ่มเป็นคูณสอง ชายหนุ่มเพียงแต่คิดในใจแล้วปิดตู้เสื้อผ้าเอาไว้เสียงดัง…

“นายไม่รู้อะไรนิ…เมื่อคะ”

“เมื่อคืนอะไร?”

ยิหวาหยุดชะงักเธอยกมือเช็ดคราบน้ำตาให้แห้งแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับอิฐ “นายอ้วกใส่ฉันยังไงเล่า เหม็นก็เหม็น ลำบากฉันต้องมาเช็ดอ้วกให้นายอีก”

“แล้วไง…มาอยู่ห้องฉันก็หัดทำตัวมีประโยชน์หน่อย” อิฐตอบปัดๆ มือหนาคลำต้นคอตัวเองด้วยความรู้สึกปวดเมื่อย ไหนจะตามร่างกายอีก ปกติดื่มหนักๆไม่เห็นเป็นถึงขนาดนี้ “แล้วนี้เอาเสื้อผ้าไปส่งร้านซักรีดด้วย…”

ปลายท้าวเตะตระกร้าไปที่ยิหวา สายตายังคงมองสำรวจร่างกายตัวเอง มันมีอะไรผิดปกติงั้นหรอ ทำไมร่างกายถึงได้เมื่อยขนาดนี้