ทาสรัก นิยาย บท 25

EP24

-นิวา-

นับตั้งแต่งานหมั้นจบลงเป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่คุณเหนือยังไม่กลับมาบ้าน ฉันเลยมีโอกาสจัดห้องเก็บของให้กลายเป็นห้องนอนด้วยการนำของเก่าพวกนั้นไปขายให้หมด แล้วทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม

ส่วนพวกเครื่องนอนและสิ่งจำเป็นต่างก็แอบกลับไปเอาที่บ้านเล็ก อีกทั้งพวกข้าวของที่ลูกพีชเคยซื้อให้ ตอนนี้ห้องของฉันก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อยไร้ที่ติ ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็นับว่าดีที่ไม่มีใครคอยหาเรื่องถึงจะแอบนึกสงสัยก็เถอะว่าเขาไปอยู่ไหน…

ครืด~

ครืด~

ในขณะที่ฉันกำลังยืนชมผลงานของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจเสียงมือถือก็สั่นเครือ พอปรายตามองก็ปรากฏว่าเป็นรายชื่อของคุณอิฐ จะว่าไปเขาก็ยอมทำตามความต้องการฉันทุกอย่างเลย ทั้งเรื่องที่บอกว่าให้ห่างกันก่อน ส่วนในวันหมั้นเขาก็ไม่ได้มาจริงๆ เห็นแค่พ่อของเขา…

ตี้ด…

“คะ…คุณอิฐ”

(ไง…สบายดีรึเปล่า)

“นิสบายดีค่ะ”

(ฉันคุยกับเธอปกติได้แล้วใช่มั้ย?)

“ได้สิคะ…คุณเหนือเขาคงลืมไปแล้วแหละ” ฉันพยักหน้าตอบ ก็อย่างที่บอกเขาแค่คอยหาเรื่อง พอมีเรื่องอื่นมาแทนก็ลืมเรื่องของคุณอิฐไป แล้วอีกอย่างคุณอิฐเขาคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอก แค่เรารู้จักกันผ่านผู้ใหญ่ เป็นแค่พี่น้องที่ดีต่อกัน มันก็เป็นการผูกมิตรกันระหว่างสองครอบครัวด้วยซ้ำ…

(แล้วนี้จะเริ่มเข้าเรียนวันไหน)

“พรุ่งนี้ค่ะ เอาเอกสารไปยื่นทีฝ่ายกิจการก็เริ่มเรียนได้เลย”

(จะไปเรียนพรุ่งนี้แล้วชุดมีรึยัง)

“จริงด้วย…นิยังไม่ได้ซื้อเลย” ฉันพึมพำออกมากับตัวเอง คุณไกรเคยจะจัดการเรื่องนี้ให้ แต่ฉันคิดว่าเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ไม่อยากรบกวนคุณเขาเลยเลือกที่จะหาซื้อเอง พอใกล้วันก็ดันลืมซะงั้น…

(ฉันว่างนะ…ใช้บริการได้)

“เอ่อ…”

อยากจะตอบตกลงแต่มันก็มีรางสังหรณ์ไม่ดี ฉันเลยเหลือบมองเวลาที่หน้าจอมือถือตอนนี้มันสามทุ่มแล้ว จะไปซื้อพรุ่งนี้ก็ไม่ทัน แล้วออกไปเวลานี้จะเหมาะสมรึเปล่า หรือฉันต้องรอไปเรียนวันอื่นแบบนั้นคงไม่ดีแน่อยากไปเรียนจะแย่แล้ว ไหนๆ ก็มีโอกาสแล้วไปซื้อกับคุณอิฐนี้แหละ ไปซื้อคนเดียวอาจจะซื้อมาผิดมาถูกเพราะคุณอิฐเขาเรียนที่นั้นเหมือนกัน…

(ตกลงไปไม่ไป?)

“ไปค่ะ…”

(เดี๋ยวฉันไปรับ)

“โอเคค่ะ…งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ”

(อืม)

ฉันกดตัดสายแล้วเดินไปหย่อนมันลงที่กระเป๋าสะพายใบโปรด ไอ้ที่บอกว่ามีรางสังหรณ์ไม่ดีสงสัยคงคิดมากไป แล้วถ้าคุณเหนือกลับมาเจอฉันจะทำยังไง เขาต้องหาเรื่องฉันอีกแน่เลย คิดได้แบบนั้นสองขามันก็ก้าวเดินออกจากห้องแล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสอง หยุดที่หน้าห้องของคุณเหนือ…

พอแง้มประตูเข้าไปกลับไม่เจอใครเลยสักคน ห้องมืดสนิท ไม่มีวี่แววของสิ่งชีวิต แบบนี้ค่อยโล่งอกมาหน่อย พอมั่นใจฉันจึงเดินลงมาชั้นล่างนั่งรอที่โซฟา ทวาสายตากลับไปหยุดที่รถยนต์คันหรูที่จอดอยู่หน้าบ้าน ข้างๆ กันคือร่างของใครบางคน อย่าบอกนะว่าคุณอิฐมาแล้ว ไวกว่าความคิดร่างกายฉันก็เดินตรงดิ่งไปหน้าบ้านทันที…

“ทำไมมาเร็วขนาดนี้ละคะ?” ฉันเอ่ยถามคนที่กำลังยืนสูบบุหรี่พิงรถ มือล้วงถุงกางเกงด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนที่สายตาเรียบนิ่งจะหันมามองฉัน มือหนารีบมวลบุหรี่ออกจากปากค้างไว้แล้วพูดขึ้น

“ก็รอมาตั้งนานแล้ว”

“คุณอิฐหมายถึง ขับรอมารอนิก่อนจะโทรมาแล้วหรอคะ”

“อืม…อาทิตย์นี้มันไม่เห็นจะกลับบ้านเลยนะ” คำถามของเขาทำให้ฉันแอบแปลกใจ อย่าบอกนะว่าตลอดหลังงานหมั้นคุณอิฐตีเนียนขับผ่านหน้าบ้านทุกวันรวมถึงวันนี้ด้วย เพื่ออะไรกันนะ?

“ช่างเถอะค่ะ…นิอยู่คนเดียวสบายใจกว่า”

“หวังว่าเธอจะคิดแบบนั้นจริงๆ” เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบดขยี้จนเละ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ ฉันจึงเดินตามเข้าไปติดๆ แล้วคาดเบลล์จนเสร็จเรียบร้อย…

“ทำไมหรอคะ คิดว่านิอยากอยู่กับคุณเหนือมากกว่าหรอ”

“แล้วมันใช่ไหมล่ะ”

“ไม่เอาดีกว่า เราอย่าคุยเรื่องนี้กันเลยนะ”

“…” คุณอิฐนิ่งเงียบในทันใด ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมา ฉันจึงรูดซิปปากเสียสนิท ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ถึงจะเคยขึ้นรถของคุณอิฐมาก่อนแต่ทำไมมันรู้สึกมีอาการประหม่าอย่างกับไม่เคยขึ้นกันนะ คงเป็นเพราะว่าฉันไม่ค่อยได้ขึ้นรถผู้ชายคนไหนเลยสินะ คงมีคุณอิฐเป็นคนแรกที่ฉันเคยนั่งรถไปด้วยกันสองต่อสอง

เพราะผู้ชายคนอื่นที่เข้ามาจีบไม่โดนหยอดน้ำข้าวต้มก็หายออกไปจากชีวิตแบบไร้ร่องรอย คิดแล้วฉันก็แอบกลัวยังไม่หาย กลัวคุณเหนือจะเป็นบ้าพาลคุณอิฐเข้าให้ ซึ่งสำหรับคนข้างกายฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นที่สุด เพราะทั้งสองครอบครัวมีสัมพันธ์ต่อกัน…

“จ้องหน้าแบบนี้…ตกหลุมรักฉันรึไง”

“คะ? …เปล่าสักหน่อย นิแค่มองเฉยๆ” ฉันรีบปฏิเสธทันควันแล้วหันหน้ากลับมาเหมือนเดิม ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจ้องหน้าคุณอิฐนานขนาดไหน รู้แค่ว่าคิดเรื่องของเขาสายตาเลยหันไปมองอย่างลืมตัว

“อนุญาตให้มากกว่ามองได้นะ”

“…” ฉักยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อ แล้วยิ้มแห้งๆ ออกมา น่าอายชะมัดไปจ้องหน้าผู้ชายแล้วโดนจับได้…

-END-

ห้างสรรพสินค้า…

ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ อิฐจึงเอี้ยวตัวไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้คนข้างกาย ทวาใบหน้ากลับอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ…

ปลายจมูกเชิดรั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ผสมกับกลิ่นกายชายหอมเซ็กซี่ พลันใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ สายตาตื่นตระหนกไล่มองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าตั้งแต่ดวงตาคู่สวย ลงมาถึงจมูกคมสัน ริมฝีปากหยักได้รูป แล้วหยุดอยู่ตรงนั้นลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก

มือบางยกขึ้นทาบอกแกร่งเบาๆ อย่างลืมตัวเป็นเชิงอยากผลีกออกแต่ความหล่อตรงหน้าก็ทำให้เธอลืมการกระทำของตัวเองว่าจะทำอะไรเสียสนิทเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่นิวาได้สำรวจใบหน้าของอิฐอย่างชัดเจน…

“เสียงไร?” อิฐเงยหน้าขึ้นถามทำให้ปลายจมูกชนกัน นิวาจึงเบิกตากว้างกว่าเดิม ริมฝีปากจิ้มลิ้มอ้าเล็กน้อยด้วยความตกใจ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าเธออย่างห้ามไม่ได้…