ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 44

“แกจะต้องแต่งงานกับคุณจามาลให้เร็วที่สุดน่ะ” ประภาวดีพูดหลังจากเปิดประตูเข้ามา มณีอินลุกขึ้นนั่งและหันมามองทางมารดา

“ไม่มีทาง หนูไม่แต่งกับคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนั้นเด็ดขาด”

“แกรู้ได้ยังไงว่าเขาเกลียดแก”มารดาถาม

“ก็หนูได้ยินเขาคุยกับพ่อของเขา” หญิงสาวบอก

“แกอาจจะฟังไม่จบก็ได้” มารดาท้วงขึ้น

“ไม่มีทาง” หญิงสาวเถียง

“ตามใจแต่ถึงยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับเขาเพราะหลานฉันต้องมีพ่อ”

“แต่ว่าแม่คะ...”ไม่มีแต่ทั้งนั้น” ประภาวดีเดินมาลูบหัวลูกสาว

“อินฟังแม่นะลูกเขาบอกกับแม่เองว่าเขารักหนูและต้องการแต่งงานกับหนูจริงๆ”

“เขาโกหกคุณแม่นะคะอย่าไปเชื่อเขา” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองมารดา

“คนเรารู้วันเกิดของตนเองแต่ไม่รู้วันตาย ทำไมเราไม่ไขว้คว้าสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองล่ะลูก ทิฐิมันไม่เคยให้ผลดีกับใครแม่ผ่านชีวิตมามากแล้วทั้งสุขและทุกข์แม่ย่อมต้องการเห็นลูกหลานมีความสุขนะลูก” มณีอินร้องไห้กอดมารดาเอาไว้แน่น ประภาวดีกอดตอบลูกสาวด้วยความรัก

“คิดถึงลูกให้มากๆเด็กที่เกิดมาเขาไม่รู้เรื่องของพ่อแม่อย่าทำให้เขาต้องตกอยู่ในความทุกข์นะลูก”

“แต่เขาแค่ต้องการหนูเท่านั้น คำว่ารักไม่เคยพูดสักคำ” หญิงสาวยังไม่เลิกน้อยใจ

“แล้วหนูบอกกับเขาบ้างหรือเปล่าว่าคิดยังไงกับเขา” ผู้เป็นมารดาถาม มณีอินส่ายหน้า

“มันก็พอกันทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันแล้วคุยกันให้รู้เรื่องนะแม่จะลงไปรอด้านล่าง ว่าแต่อยากกินอะไรหรือเปล่าแม่จะทำให้เป็นพิเศษ” เธอหันมามองบุตรสาวและชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาในห้องนอน

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวบอกและมารดาก็เดินออกไปและจามาลก็เดินสวนเข้ามา

“คุณยอมแต่งงานกับผมแล้วหรืออิน” ชายหนุ่มถามและเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆหญิงสาว

“ขอฉันคิดดูก่อน”

“ไม่ต้องคิดแล้วนะคนดี ผมขอโทษที่ทำกับคุณรุนแรงแบบนั้น”

“รู้เหมือนกันหรือว่าทำรุนแรง” หญิงสาวย้อนเขาแต่ชายหนุ่มก็ยังเฉย

“คุณแพ้มากหรือเปล่า”เขาถามด้วยความเป็นห่วง

“นิดหน่อย” หญิงสาวตอบสั้นๆและลุกขึ้นแต่ก็เซไปเล็กน้อยชายหนุ่มตกใจและรีบเข้ามาพยุงตัวเธอไว้

“แบบนี้ไม่นิดแล้วนะครับไปหาหมอดีกว่านะครับ” ชายหนุ่มหน้าซีด

“อย่าลืมซิว่าพี่สาวกับพี่เขยของฉันเป็นหมอนะคะ เขาดูอาการให้แล้วมันเป็นเรื่องปกติของคนท้องพอเลือดจางหน้าก็เลยมืดเพราะเลือดไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอนั่งพักเดี๋ยวก็หาย” หญิงสาวอธิบายและอดยิ้มขำเขาไม่ได้เช่นกัน

“คุณขำอะไร”ชายหนุ่มถามด้วยความอยากรู้

“ก็ขำคุณนะซิดูซิหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย”

“ผมเป็นห่วงคุณและลูกนะครับรู้ไหมว่าคุณสองคนคือชีวิตและจิตใจของผมนะมณีอิน” หญิงสาวจ้องตาเขาอย่างค้นคว้า

“จริงหรือคะ” หญิงสาวถามเสียงอ่อนโยน

“จริงซิ ผมมีอีกเรื่องที่จะบอกกับคุณ” ชายหนุ่มนิ่งดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

“อะไรคะ” หญิงสาวเลิกคิ้ว