ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 42
มณีอินมีอาการแปลกๆ มาเกือบสองอาทิตย์แล้วเวียนศีรษะทุกเช้าและอาเจียน นิตยาแนะนำให้ไปหาหมอแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมไป
“ฉันว่าแกไปหาหมอดีกว่านะยัยอิน อาการแบบนี้มันแปลกๆอยู่นา” เพื่อนสาวบอกและมองมณีอินอย่างพิจารณา
“แปลกยังไงฉันไม่เห็นว่ามันจะแปลกเลย ฉันคงเครียดกับงานและก็กินข้าวไม่ตรงเวลาก็เลยเป็นโรคกระเพาะก็เท่านั้นเอง
“แต่ว่า...”
“แกไม่ต้องมาพูดมากเลยรีบๆ ทำงานดีกว่าเดี๋ยวก็ปิดต้นฉบับไม่ทันหรอกจะสิ้นเดือนแล้วนะย่ะ” หญิงสาวกระแซะสีข้างของเพื่อนสาวอย่างล้อเลียน
“รู้แล้ว” นิตยาบอกและค้อนใส่เพื่อนสาวอย่างนึกหมั่นไส้
“นี่สองสาวมากินผลไม้กันก่อนดีกว่า มีทั้งมะม่วง มะยมและก็มะดันดองอร่อยนะ” เพื่อนหญิงที่ออกไปข้างนอกเรียกนิตยาและมณีอินพร้อมกับยกถุงผลไม้โชว์ มณีอินกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากและลุกขึ้นอย่างที่ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำ นิตยามองเพื่อนสาวอย่างสงสัยตั้งแต่กลับมาจากอัลไบม่าเพื่อนของเธอก็ดูเงียบขรึมลงและชอบเก็บตัวแถมยังมีอาการเหมือนกับคนท้องด้วยหรือว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดมาจากผู้ชายที่ชื่อจามาลคนนั้น เธอจะต้องสืบเรื่องนี้ให้แน่ชัด
“ยัยอินแกไม่เปรี้ยวบางหรือ ฉันเข็ดฟันยังไม่หายเลยขนาดกินไปแค่ลูกเดียวนะเนี่ย” นิตยาบอกและหันไปมองเพื่อนสาวหน้าเหย่
“อร่อยออก”
“มากับฉันหน่อยซิยัยอิน” นิตยาดึงมือเพื่อนสาวออกมาจากกลุ่ม
“อะไรอีกล่ะนิดฉันยังไม่อิ่มเลยนะ” หญิงสาวพูดอย่างเสียดาย
“ฉันถามแกหน่อยดิ แกท้องหรือเปล่า” นิตยาถามตรงไปตรงมาและทำให้หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกใจ
“ทำไมแกคิดแบบนั้น” หญิงสาวถามเพื่อนรักของตนเอง
“ก็อาการต่างๆที่แกแสดงออกมามันฟ้องนะซิ ฉันว่าไปตรวจให้แน่ใจดีกว่า”
“ไม่ ฉันกลัว” หญิงสาวบอก
“คุณจามาลเขาเอ่อ...” นิตยาเงียบไม่พูดต่อ มณีอินเดินทอดน่องไปตามทางเดินลงไปที่ลานจอดรถ หยาดน้ำตาหยดลงมาที่ต้นแขน นิตยาพอจะเดาเหตุการณ์ได้จึงรีบเดินตามเพื่อนสาวลงมา
“แกไปตรวจให้แน่ใจนะเพื่อน”
“ไม่ และฉันไม่ต้องการได้ยินชื่อนี้อีกเข้าใจหรือเปล่า” หญิงสาวหันมาตะคอกใส่
“แล้วทำไมแกต้องเก็บมันไว้คนเดียวหรือว่าเห็นฉันไม่ใช่เพื่อนของแกอีกต่อไป” เพื่อนสาวพูดอย่างน้อยใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะเพื่อนเพียงแต่ฉันไม่ต้องการนึกถึงมันอีก” หญิงสาวเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงระเบียงด้านล่างน้ำตาเริ่มไหลแข่งกันลงมา
“โธ่..อินเธอเจ็บปวดขนาดนี้ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรอีก ฉันสงสารแกจังเลยเพื่อน ไม่เป็นไรเพื่อนฉันจะอยู่ข้างๆแกเสมอ ไปหาหมอนะเพื่อนจะได้รู้ว่าท้องจริงหรือเปล่า”
“ฉันกลัวๆความจริงที่จะเกิดขึ้นนะนิด” หญิงสาวจับมือเพื่อนสาวเอาไว้อย่างหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัว ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอยู่เคียงข้างแกเสมอ” หญิงสาวพยักหน้าและลุกขึ้นตามแรงดึงของเพื่อนสาว
สองสาวนั่งรอฟังผลจากหมอที่ห้องรอผลอย่างตื่นเต้นโดยเฉพาะมณีอินที่ทั้งกลัวและตื่นเต้นพอๆกัน
“ยัยนิด” หญิงสาวเรียกเพื่อนสาวเบาๆ นิตยากุมมือเพื่อนเอาไว้อย่างให้กำลังใจ หมอสาวเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
“หมอดีใจด้วยนะคะ คุณตั้งครรภ์ได้ 4 อาทิตย์แล้ว” มณีอินแทบหัวใจหยุดเต้นและนิ่งอึ้งไป นิตยาจึงต้องรีบกล่าวขอบคุณเมื่อเห็นหมอสาวมองหน้าเพื่อนรักอย่างสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง