ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 105

“ก่อนอื่นจิบชากับทานของว่างสักหน่อย” หลี่หงซูต้อนรับมู่ซืออวี่

“ไม่จำเป็นหรอก บ้านข้าอยู่ไกลจากที่นี่ ยังต้องเผื่อเวลาเดินทางกลับอีกมาก ทำงานก่อนเถอะ”

มู่ซืออวี่เอ่ยพลางมองไปยังห้องนอนของหลี่หงซู

เป็นถึงคุณหนู ห้องก็ควรมีการประดับตกแต่ง แต่นี่กลับดูล้าสมัยเกินไป เป็นไปได้ว่านางไม่ใช่เจ้าของห้องคนแรก ห้องจึงเต็มไปด้วยความคร่ำครึทุกแห่งหนเช่นนี้

“คุณหนูหลี่ ท่านเชิญข้ามาประดับตกแต่งห้องใหม่แบบนี้ จำเป็นต้องหารือกับผู้อาวุโสที่บ้านหรือไม่?”

“ไม่ต้อง เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองได้”

สนทนากับคนฉลาดก็ง่ายเช่นนี้ เอ่ยเพียงคำเดียวก็เข้าใจความหมายได้ในทันที

“เช่นนั้นรบกวนช่วยหาไม้วัดมาให้ข้าสักอัน”

มู่ซืออวี่ขอยืมตัวสาวใช้สองคนมาช่วยวัดขนาดสถานที่

นางง่วนกับที่นี่เสียจนเท้าไม่ได้แตะพื้น ส่วนหลี่หงซูกำลังหลอกล่อลู่จื่ออวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยขนมชิ้นหนึ่ง

“แม่เจ้าไม่มีเวลากิน เจ้าก็ไม่ได้ยุ่งอะไร กินอะไรหน่อยเถอะ! วางใจได้เลย อาหารว่างของที่นี่อร่อยมาก ไม่มีพิษแน่นอน”

ลู่จื่ออวิ๋นขอบคุณอย่างสุภาพอ่อนน้อม “ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่หิว ไม่กินดีกว่า แม่ข้ากำลังยุ่ง ข้าจะกินอยู่ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร?”

“แม่นางน้อยคนนี้ช่างรู้ความจริง ๆ” สาวใช้ข้าง ๆ นางเอ่ยขึ้น “บ่าวคิดถึงน้องสาวคนเล็กที่บ้านขึ้นมาเลย เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเช่นนี้แหละเจ้าค่ะ มีของกินอะไรก็ให้บ่าวทานก่อนเสมอ”

เดิมทีหลี่หงซูเพียงแค่หาอะไรทำให้เวลาผ่านไป ผลคือยิ่งแกล้งลู่จื่ออวิ๋นเล่นเท่าไหร่ก็ยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น แม่นางน้อยคนนี้ยังอายุน้อย แต่คำพูดคำจากลับฉะฉาน ทุกประโยคล้วนสมเหตุสมผล

“เอาล่ะ คุณหนูหลี่ วัดเสร็จแล้ว” มู่ซืออวี่นำข้อมูลที่วัดได้เก็บใส่ไว้ในแขนเสื้อของตน “ข้าจะร่างแบบขึ้นมาตามขนาดห้องของท่าน ถึงเวลานั้นจะให้ท่านดูว่าพึงพอใจแบบใดมากกว่ากัน”

“วัดเสร็จแล้วหรือ? เช่นนั้นทานของว่างเสียหน่อย”

“ไม่จำเป็นแล้ว ข้ายังต้องรีบกลับบ้าน ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของคุณหนูหลี่”

“ข้าเข้าใจแล้ว ลูกสาวเจ้านี่ช่างเหมือนเจ้าจริง ๆ เอาเถอะ! ข้าจะไม่รั้งเจ้าไว้แล้ว”

สาวใช้ส่งแม่และลูกสาวไปหามู่ต้าหนิวที่รออยู่ จากนั้นพวกเขาก็บังคับเกวียนวัวออกไป

พวกเขาเพิ่งจากไป เงาร่างหนึ่งก็เข้ามาในเรือนของหลี่หงซู

“คุณหนู สาวใช้ขั้นรองในเรือนของคุณชายใหญ่ที่ชื่อซือเจียวเพิ่งเข้ามาอยู่ในจวนได้ไม่นาน นางกล่าวว่าแม่นางมู่มือเท้าไม่สะอาด เช่นนั้นพวกเรา…”

หลี่หงซูกล่าวตัดคำพูดของสาวใช้อย่างไม่ยินดียินร้าย “สาวใช้ในเรือนพี่ใหญ่มีดีกี่คนกัน ล้วนเป็นสุนัขจิ้งจอกกันทั้งนั้น วัน ๆ ทำเพียงเกาะแข้งเกาะขาเขาแล้วทำสิ่งที่น่ารังเกียจ ยิ่งนางพูดเช่นนี้ ข้ายิ่งให้ความสำคัญกับแม่นางมู่มากขึ้นเท่านั้น”

หลังจากมู่ซือเจียวกลับมาจากที่พำนักของหลี่หงซู นางก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม เงินที่มู่ซืออวี่จะได้ล้วนขึ้นอยู่กับคุณหนูหลี่ว่าจะยอมรับหรือไม่ หลังจากที่นาง ‘ฟ้อง’ ไปเช่นนั้น คุณหนูหลี่จะต้องไม่ให้โอกาสแน่นอน

ไม่รู้จริง ๆ ว่าหญิงสารเลวคนนั้นไปเอาความสามารถมาจากที่ใด ถึงกับสามารถทำให้คุณหนูหลี่พาไปจวน คุณหนูคนนี้เป็นคนที่เอาใจได้ยากที่สุดในจวนหลี่ มู่ซือเจียวอยู่ในจวนนั้นมาตั้งนาน เพิ่งได้พบหน้าคุณหนูผู้นี้วันนี้เป็นวันแรก

“ซือเจียว คุณชายใหญ่จะเอาน้ำ! วันนี้ถึงตาเจ้าต้องไปเตรียมแล้ว”

“เรียกหาน้ำกลางวันแสก ๆ เช่นนี้…” สาวใช้ข้าง ๆ คนหนึ่งพึมพำ แล้วเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดออกมา

“คุณชายโปรดปรานพี่ชุนหลาน ได้ยินว่าพี่ชิวหลานที่เฝ้าอยู่ข้างนอกถึงกับใบหน้าแดงก่ำราวกับดอกเหมยแดง เรื่องนั้นน่ะคุณชายยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว…”

“เจ้าเด็กไร้ยางอาย ไปได้ยินเรื่องเลอะเทอะเหล่านี้มาจากไหน?”

สาวใช้หลายคนหัวเราะอย่างครื้นเครง

พอมู่ซือเจียวนึกถึงคุณชายรูปงาม ดวงหน้าของนางก็แดงปลั่ง

นางกับมู่ซืออวี่จะแข่งขันกันไปเพื่ออะไร ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือนางต้องได้รับความโปรดปรานจากคุณชาย ได้ยินว่าอีกไม่นานคุณชายก็จะแต่งฮูหยินแล้ว หากไม่ได้รับความโปรดปรานตั้งแต่เนิ่น ๆ ภายหน้าเกรงว่าคงจะไม่มีโอกาสอีก

“ต้าหนิว เจ้ารู้จักภัตตาคารเจียงซื่อหรือไม่? พวกเราไปดูภัตตาคารเจียงซื่อเถอะ”