ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 113

ลู่อี้มองแขนที่กอดเขาไว้อีกครั้ง ก่อนจะมองศีรษะที่ซุกอยู่กับหัวไหล่เขา เจ้าแมลงขี้เซาหลับไปอีกครั้งแล้ว

เขาพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะเมินเฉยต่อการมีอยู่ของนาง แต่แขนเรียวงามประหนึ่งหนักถึงพันชั่งทำให้เขาชาไปทั่วทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อน

มู่ซืออวี่ครางงึมงำออกมาหนึ่งเสียง กอดแน่นยิ่งกว่าเดิม

ลู่อี้สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามทำให้สมองตัวเองว่างเปล่า ไม่คิดถึงสิ่งใด ให้คิดว่าตนเองเป็นเพียงหินหนึ่งก้อนเท่านั้น และตอนนี้ก้อนหินก้อนนี้ก็ต้องพักผ่อนแล้ว

ทว่ามือคู่นั้นกลับสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเขา

ลู่อี้ถึงกับตะลึง “…!”

เขาดึงมือของนางออกมา ค่อย ๆ ดึงออกมาอย่างระมัดระวัง เกรงว่าจะไปปลุกนางให้ตื่น

แต่มันกลับไม่ได้ผล มือคู่นั้นล้วงเข้าไปอีกครั้ง

หลังจากเป็นอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ ลู่อี้จึงยอมแพ้ ปล่อยให้มือข้างนั้นวุ่นกับเสื้อผ้าของเขา

คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ลงเอยด้วยการนอนไม่หลับ

เสียงไก่ในหมู่บ้านขันดังขึ้น นาฬิกาจากธรรมชาติปลุกหญิงสาวที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นมา

มู่ซืออวี่อ้าปากหาว ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ทันใดนั้นนางก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

อะไรกัน ทั้งอุ่น นุ่ม สัมผัสแล้วยังรู้สึกสบาย

เมื่อมองลงไปจึงเห็นร่างกายของชายผู้หนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นมา นางก็สบตาแดงก่ำของชายผู้นั้น

“ข้าขอโทษ…” มู่ซืออวี่ตื่นขึ้นมา ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว “ข้าหลับไป ไม่ได้ตั้งใจนะ”

ลู่อี้ผู้ที่ไม่ได้นอนหลับทั้งคืนรู้สึกเพียงปวดหัวราวกับหัวจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงระโหยโรยแรง “ไม่เป็นไร ข้าจะไปอาบน้ำ”

“ยังเช้าอยู่เลย…” มู่ซืออวี่เงียบเสียงลง

ตอนนี้นางเสียใจมากที่สายตาของตัวเองดีเกินไป จึงได้เห็นสิ่งที่ควรเห็นและสิ่งที่ไม่ควรเห็น

นางทำอะไรกับเขากันแน่?

ขณะที่ทำอาหาร มู่ซืออวี่ก็คิดถึงปฏิกิริยาตอบสนองของลู่อี้เมื่อครู่นี้ หน้านางยังคงแดงก่ำราวกับผลลูกท้อ

ท่านอนของนางแย่ขนาดนั้นเลยหรือ?

เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้นางนอนหันหลังให้เขา วันนี้ตื่นขึ้นมากลับเป็นเช่นนี้….

มือของนางคงไม่ได้ซุกอยู่ในเสื้อเขาตลอดทั้งคืนใช่หรือไม่? เหตุใดเขาจึงไม่ดึงออกมา?

นางคง… คงไม่ได้จับสิ่งที่ไม่ควรจับเข้าหรอกนะ? ว่ากันว่าบุรุษในตอนเช้าก็ต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงดู ‘ไม่สงบ’ จะต้องเป็นไปตามกลไกร่างกายเป็นแน่ ไม่ใช่เพราะนางยั่วยวน

ใช่ จะต้องไม่ใช่เพราะนางยั่วยวนเป็นแน่

นางมองไปยังห้องอาบน้ำนั้น มองแล้วมองอีก

ดูเหมือนวันนี้จะช้ากว่าปกติ

“เฮ้อ คิดอะไรของเจ้าน่ะ?”

มู่ซืออวี่ตบแก้มตัวเอง

ในนิยายต้นฉบับ ลู่อี้เป็นตัวร้าย เป็นศัตรูกับพระเอกและนางเอก อยากจะล้มล้างทั้งราชวงศ์ อย่างไรก็ตาม นักเขียนใช้พู่กันกับหมึกแต่งแต้มเพียงแค่อดีตของเขา ช่วงระยะปีแรกเขาเป็นคนเช่นไรก็ไม่ได้กล่าวถึงในนิยายเล่มนั้น

แต่สิ่งที่แน่นอนคือเขาไม่มีภรรยา อีกทั้งลูกชายและลูกสาวทั้งคู่ก็เป็นตัวร้าย ราวกับยกขบวนตัวร้ายมาทั้งตระกูล

มู่ซืออวี่กำลังคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะถูกหญิงสาวหลอกตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นตัวร้ายตัวนี้จึงไม่ชอบสตรี

ตอนนี้ดูเหมือนไม่ว่าเขาจะชอบสตรีหรือไม่ อย่างไรเสียร่างกายของเขาก็ไม่มีปัญหาอะไร

ลู่อี้อาบน้ำเย็นในตอนเช้า รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาไม่น้อย

“น้ำเดือดแล้ว”

เขาเอ่ยกับหญิงสาวที่ยังนิ่งงันผู้นั้น

มู่ซืออวี่จึงได้สติ “อ๊ะ! ข้าขอโทษ ข้าจะทำบะหมี่เดี๋ยวนี้”