ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 185

หลี่หงซูเพิ่งมากลับมาจากจวนตระกูลฉิน จึงได้เห็นคนสนิทข้างกายบิดารีบร้อนออกไปพอดี

“เจ้ากำลังจะไปที่ใด?”

“คุณหนู ศาลาว่าการส่งข่าวมา บอกว่านายน้อยป่วยหนักมาก นายท่านสั่งให้ผู้น้อยไปดูเสียหน่อยขอรับ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ ใช้เงินให้มากหน่อย เวลาเช่นนี้ไม่ต้องประหยัดแล้ว”

ทันทีที่หลี่หงซูเข้าไปในลานบ้าน แม่นมข้างกายฮูหยินหลี่ก็รีบร้อนเข้ามาต้อนรับ สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เห็นได้ชัดว่ากำลังรอฟังข่าวดีจากนาง

“ข้าพบคุณหนูฉินแล้ว แต่สุขภาพของฮูหยินฉินไม่สู้ดี ไม่เหมาะที่จะต้องลม ข้าจึงไม่ได้พบ ข้ายังต้องออกไปอีกสักรอบ ข้าไม่ไปพบท่านแม่แล้ว”

“คุณหนูจะไปที่ใดหรือ?”

“ผูกเองก็ต้องไปแก้เอง” หลี่หงซูถอนหายใจเบา ๆ

ในเขตชนบท ชายหนุ่มเปลือยท่อนบนทั้งหลายกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง เหงื่อไหลจากใบหน้าซื่อ ๆ ลงไปบนท้องนา เหมาะกับวลีที่ว่า ‘หยาดเหงื่อหยดลงดิน’ อย่างยิ่ง

เจิ้งซูอวี้เปิดม่านออก มองดูทิวทัศน์ของชนบท ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้ออกมาสูดอากาศหายใจมากกว่าครึ่งปีแล้ว ยุ่งอยู่แต่กับเรื่องของกิจการตลอด ราวกับวัวแก่ ไม่มีเวลาได้ผ่อนคลายสักครั้ง”

“หากไม่มีอะไรแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าสามารถผ่อนคลายได้ ไม่จำเป็นต้องสู้กับพี่หญิงของเจ้าทุกวัน” หลี่หงซูกล่าว “ขอบคุณที่เจ้ามากับข้าวันนี้ ฮูหยินลู่เห็นเจ้าเป็นคนสูงส่ง เจ้ามาด้วยกันดีกว่าข้ามาคนเดียว”

“ขอบอกเจ้าไว้ก่อน เรื่องของพี่ใหญ่เจ้า ข้าล่ะรับไม่ได้จริง ๆ หากเป็นเพราะเรื่องนี้จริง ๆ นั่นก็เป็นเขาที่รนหาที่เอง ครั้งนี้ข้าแค่มากับเจ้า แต่จะไม่ช่วยเจ้าพูด”

ทางด้านลู่จื่ออวิ๋นนั้นนั่งอยู่ข้างหน้าเสี่ยวเฮย นางส่งเสียงจุ๊ ๆ ให้เสี่ยวเฮยเงียบ ๆ “เสี่ยวเฮยเด็กดี อย่ารบกวนการพักผ่อนของท่านแม่ล่ะ”

ถงซื่อเดินออกมาจากห้องครัว เมื่อเห็นลู่จื่ออวิ๋นนั่งอยู่จึงตะโกนเรียก “อวิ๋นเอ๋อร์! ที่บ้านไม่มีอาหาร เจ้าไปที่แปลงผัก ถอนกลับมาสักสองสามอย่างเถอะ”

“ได้เจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นคว้าตะกร้าผักแล้วเดินออกไป

ท่านหมอจูเพิ่งตรวจดูชีพจรของมู่ซืออวี่เสร็จก็เดินออกมาพลางกล่าวว่า “ไข้ลดแล้ว”

“ดีแล้ว” ถงซื่อกล่าว “ยาต้มเสร็จแล้ว ข้าจะเอาไปให้นางดื่ม”

“รอก่อนเถอะ เหงื่อเพิ่งออก เมื่อครู่หลับไปแล้ว” ท่านหมอจูหยุดนางไว้

เสียงกีบม้าดังมาจากข้างนอก มันดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ไม่นานนักก็มีคนมาเคาะประตู

“ลูกเขยกลับมาแล้วหรือ?”

ถงซื่อเดินไปเปิดประตูอย่างสงสัย นางเห็นสตรีสี่นางลงมาจากรถม้า สองคนแรกสวยงามสะโอดสะอง เห็นได้ชัดว่าดูสูงศักดิ์กว่า ส่วนอีกสองคนสวมอาภรณ์เฉกเช่นสาวใช้

“ที่นี่เป็นบ้านของเถ้าแก่เนี้ยมู่ใช่หรือไม่?” ชิวซวงถาม

ถงซื่อเคยไปที่เรือนกรุ่นฝันจึงรู้ว่าคนอื่น ๆ เรียกมู่ซืออวี่เช่นนี้ นางตอบอย่างรวดเร็วว่า “ใช่ พวกท่านมาหาลูกสาวของข้าหรือ? แต่ตอนนี้นางป่วย เมื่อครู่นอนหลับไปแล้ว”

เจิ้งซูอวี้หันไปมองหลี่หงซู

สีหน้าของหลี่หงซูพิลึกพิลั่นขึ้นมาทันตา

ป่วย…

เช่นนี้จะทำอย่างไร?

หากมู่ซืออวี่ไม่เป็นอะไรก็แล้วไปเถอะ แต่หากมีอะไรผิดพลาด เช่นนั้นจะไม่ยิ่งทำให้จู่ปู้ลู่โกรธแค้นกว่าเดิมหรือ? ไม่แปลกใจที่วันนี้มีคนมาหาเรื่องพี่ใหญ่ของนางจนถึงหน้าประตู นี่เรียกว่านายทัพโกรธเกศาชันเพื่อโฉมงาม*[1] ชัด ๆ!

“พวกเรารอให้นางตื่นก็ได้” เจิ้งซูอวี้กล่าว “คงต้องรบกวนแล้ว ข้าแซ่เจิ้ง ท่านนี้แซ่หลี่ พวกเราล้วนเป็นสหายของซืออวี่”

“เชิญเข้ามาเถิด”

ถงซื่อไม่เคยรับแขกสูงศักดิ์มาก่อน นางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ท่านหมอจูกระแอมเบา ๆ ถงซื่อมองไปทางท่านหมอจูก็เห็นเขากวักมือเรียกนาง

ถงซื่อรีบตามเขาเข้าไปในห้องข้างในแล้วเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ?”

“ที่บ้านมีชาหรือไม่?” ท่านหมอจูถาม

ชิงไต้นำกล่องใบหนึ่งออกมาพลางกล่าวว่า “เรามาเยี่ยมเยือน นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ โปรดรับไว้”

“ไม่ ๆ เรื่องนี้ข้าตัดสินใจไม่ได้ พวกท่านพูดกับซืออวี่เถอะ” ถงซื่อเอ่ยห้าม “พวกท่านค่อย ๆ ดื่มชา ข้ายังมีงานต้องทำ ต้องขอตัวแล้ว”

ท่านหมอจูสอนให้นางเอ่ยคำพูดเหล่านี้ กว่าจะเอ่ยออกไปก็ขัดเขินไม่น้อย แต่ท่านหมอจูกล่าวว่า ผู้ดีสกุลใหญ่โตเหล่านั้นชอบคำพูดเหล่านี้ เรียนรู้ไว้ไม่เสียหาย

“ท่านยาย ข้ากลับมาแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นกลับมาพร้อมตะกร้าผักในมือ ส่วนเอ้อร์หนิวตามมาข้างหลัง

เมื่อเห็นว่าที่บ้านมีแขก ลู่จื่ออวิ๋นก็เข้ามาถามอย่างสงสัย “คารวะท่านน้า ข้าเป็นลูกสาวบ้านนี้ชื่อลู่จื่ออวิ๋น พวกท่านมาเยี่ยมท่านแม่ของข้าหรือ?”

“อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าโตขึ้นอีกแล้ว” เจิ้งซูอวี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “โตขนาดแล้วหรือ ยิ่งโตยิ่งขาว แม่เจ้ารู้จักวิธีเลี้ยงเด็กดีจริง ๆ”

เอ้อร์หนิวเห็นลู่จื่ออวิ๋นถูกคนมากมายรายล้อมก็ไม่ได้รู้สึกกลัว อีกฝ่ายจิตใจดีงามราวกับผลไม้หวานลูกน้อย สายตาของนางจึงเต็มไปด้วยความอิจฉา

ในตอนนี้เองเสียงของมู่ซืออวี่พลันดังขึ้นมาจากข้างใน คนสองสามคนข้างนอกหยุดพูดคุยทันที ก่อนจะมองไปทางห้องนั้นโดยพร้อมเพรียงกัน

“ท่านแม่ ท่านตื่นแล้วหรือ!” ลู่จื่ออวิ๋นวิ่งเข้าไปข้างใน

ถงซื่อนำยาน้ำไปให้ แล้วเอ่ยกับมู่ซืออวี่ว่า “ดื่มยาก่อน”

มู่ซืออวี่เหงื่อชะโลมไปทั้งกาย ผมของนางเหนียวหนืด รู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก

หลังจากดื่มยาแล้ว นางกำลังจะไปอาบน้ำ แต่เห็นเจิ้งซูอวี้และหลี่หงซูเดินเข้ามาเสียก่อน

“หืม พวกท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

เจิ้งซูอวี้มองไปทางหลี่หงซู

หลี่หงซูยิ้มอย่างอ่อนล้า “หากไม่อยากทำบุญคงไม่เข้าวัด วันนี้มาเยือน ข้าไม่มีหน้าจะเอ่ยปากจริง ๆ”

“เถ้าแก่เนี้ยเพิ่งตื่น อาจจะต้องใช้เวลาจัดการตัวเอง พวกเราออกไปรอนางข้างนอกเถอะ” เจิ้งซูอวี้เอ่ยกับหลี่หงซู จากนั้นหันไปทางมู่ซืออวี่ “ท่านค่อย ๆ จัดการตัวเอง พวกข้าจะไปรอข้างนอก”

[1] นายทัพโกรธเกศาชันเพื่อโฉมงาม แปลว่า พยายามอย่างหนักเพื่อสาวงาม