ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 46

มู่ซืออวี่ทายาให้มู่เจิ้งหานในห้อง เจ้าตัวกำลังสูดลมหายใจเข้าไม่หยุด

“โอ๊ย!”

“ก็ต้องเจ็บน่ะสิ” มู่ซืออวี่ตำหนิเขาในขณะที่นวด “เจ้าไม่รู้หรือไงว่าควรถอยออกมา เจ้าก็โตแล้ว คิดว่าควรเข้าไปงัดกับมันสักตั้งงั้นหรือ”

“งัดสักตั้งคืออะไร?” มู่เจิ้งหานสงสัย

“ก็คือการต่อสู้ตัวต่อตัว ใครให้เจ้าเปลี่ยนเรื่องมิทราบ?” มู่ซืออวี่ทำเสียงไม่พอใจ

“ครั้งหน้าข้าจะหนีไปให้ไกลแน่นอน” มู่เจิ้งหานยอมรับความผิดพลาดของเขาอย่างตรงไปตรงมา “แต่พี่เขยเก่งมาก!”

พี่เขยอย่างนี้พี่เขยอย่างนั้น! นางขอหยุดคำพูดชื่นชมลู่อี้ไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน

มู่ซืออวี่ฟังไปพลางทายาไปพลาง เมื่อน้องชายโม้เสร็จก็ตอบกลับ “พูดถูก เขาเก่งมาก ไม่มีชายคนไหนในหมู่บ้านที่ทรงพลังเหมือนเขาแล้ว”

“หน้าไม่อาย” ลู่เซวียนบ่นพึมพำ “ขี้ประจบเสียจริง”

ลู่อี้ลูบแก้ม หมุนตัวแล้วเดินไปที่เตียงไม้ ตั้งใจจะย้ายมันเข้าไปในห้อง

“ช้าก่อนท่านพี่ เตียงนี่พับได้”

ลู่เซวียนฉลาด ดูแค่ครั้งเดียวก็จำได้ว่ามันใช้อย่างไร เขาจึงทำให้ลู่อี้ดูหนึ่งรอบ

สายตาของลู่อี้ดูประหลาดใจ

ในตอนแรกเมื่อเห็นมู่ซืออวี่จัดเตียงก็เงยหน้าขึ้นมองนางสองสามครั้ง ตอนนี้พบว่าเตียงนี้โดดเด่นและงดงามยิ่งกว่าที่คาดไว้ เรียกว่าต้องมองนางใหม่เลยทีเดียว

มู่ซืออวี่ยื่นยาให้มู่เจิ้งหานแล้วออกมา เมื่อเห็นพี่น้องตระกูลลู่ยืนอยู่หน้าเตียงจึงเดินไปพูดว่า “พวกข้าจะใช้เตียงนี่ก่อน เตียงถัดไปข้าจะให้พวกเจ้าใช้”

ตอนนี้ถงซื่อ มู่ซืออวี่ และลู่จื่ออวิ๋นนอนด้วยกัน ถงซื่อและลู่จื่ออวิ๋นรูปร่างผอมบางก็จริง แต่ถงซื่อก็มีอาการบาดเจ็บ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มู่ซืออวี่รูปร่างอ้วนกินพื้นที่ ทั้งสามคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แออัดจนไม่กล้าแม้แต่จะพลิกตัว

เตียงนี้นางจึงสร้างให้พวกผู้หญิงก่อน ส่วนของลู่อี้และลู่เซวียนค่อยทำวันหลัง

“ไม่ต้องรีบร้อน” ลู่อี้เป็นคนพูดน้อยมาโดยตลอดจึงพูดแค่ว่า “เตียงนี้น่าจะขายได้เงิน”

ถ้าเอาไปขายก็น่าจะมีคนซื้อ อาจมีคนชื่นชมฝีมือของนางก็ได้

“ข้ารู้ แต่ข้าใช้เวลานานมาก ไม่คุ้มค่าแรงด้วย” มู่ซืออวี่พูด “ข้าว่าจะทำกล่องเล็ก ๆ ทดลองขายดูก่อน”

“กล่องเล็ก ๆ ที่เจ้าทำในวันนั้นน่ะรึ?” ลู่อี้นึกถึงกล่องกลที่สวยงามกล่องนั้น

ตอนแรกเขาจะใช้โอกาสนี้ไปที่ห้องสุขาเพื่อปิดกล่องกลไกที่มอบให้ฟางโจวอวี่แล้วเปลี่ยนกลไก คนอย่างฟางโจวอวี่ไม่สมควรจะเปิดมันไปตลอดชีวิต

แต่กลไกที่ซับซ้อนเช่นนี้ไม่เหมาะกับคนทั่วไป จะมีกี่คนในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ที่จะสนใจ?

“ไม่ใช่หรอก ถึงตอนนั้นข้าค่อยให้พวกเจ้าดู ตอนนี้เก็บไว้เป็นความลับก่อน”

ลู่อี้พับเตียงแล้วย้ายเข้าไปในห้อง

เขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้เป็นเวลานาน วันนี้พบว่ามันถูกเก็บกวาดเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว

เพราะต้องจัดเตียงใหม่ ถงซื่อจึงไม่สามารถอยู่ในห้องได้อีกต่อไป มู่ซืออวี่ช่วยพยุงนางเดินออกมาอย่างช้า ๆ

ถงซื่อไม่ได้ออกมาสูดอากาศเป็นเวลาหลายวัน นางจึงตัวหนาวสั่นเพราะต้องลมตอนกลางคืน

แต่ถึงกระนั้นหลังจากการพักฟื้น ใบหน้าของนางก็ดูมีเนื้อหนังมากขึ้น “ท่านแม่นั่งลงก่อน เดี๋ยวข้าไปช่วย”

“ได้สิ”

เวลานี้ลู่อี้กำลังรื้อเตียง

เดิมทีเป็นกระดานไม้ธรรมดา แต่เนื่องจากใช้งานมานานจึงอ่อนตัวลง ตอนนี้เขาสามารถถอดแยกชิ้นส่วนได้รวดเร็ว

เตียงหลังเก่าฝุ่นเยอะเกินไป

“แค่ก ๆ!”

ลู่อี้เห็นมู่ซืออวี่ไอจึงพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน”

“ข้าจะช่วยเจ้า”

“ไม่ต้อง”

มู่ซืออวี่ไม่ฟังลู่อี้ นางเข้าไปช่วยย้ายเศษไม้ออก

ร่างกายนี้ขาดการออกกำลังกายจริง ๆ เพราะมันอ่อนล้าหลังจากย้ายเศษไม้เพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น