ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 47

อาการบาดเจ็บของนางถงในที่สุดก็หายดี

ลู่อี้ขอให้ท่านหมอจูมาตรวจ เมื่อได้รับการยืนยันจากท่านหมอจูว่าอาการบาดเจ็บของนางถงไม่ร้ายแรงแล้ว แม่และลูกชายก็บอกว่าจะย้ายออกในคืนนั้น

วันรุ่งขึ้นลู่อี้เชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาซื้อกระท่อมเก่า ๆ ในหมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้างมานานด้วยเงินสด 50 อีแปะ จากนั้นก็ใช้เงินหลายสิบอีแปะในการจ้างแรงงานที่แข็งแรงในหมู่บ้านมาช่วยซ่อม

“เที่ยงแล้ว ทุกคนพักกินอะไรกันหน่อยเถอะ!”

มู่ซืออวี่พาเด็ก ๆ ไปเลี้ยงอาหารกลางวันด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ชาวบ้านรู้ว่ามู่ซืออวี่เปลี่ยนไปมาก แต่พวกเขาก็ยังประหลาดใจที่เห็นนางมีจิตใจอ่อนโยนให้อาหารเด็ก ๆ

“หอมจัง!”

มู่ต้าหนิวเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรงมากที่สุดในหมู่บ้าน เขาเป็นคนเรียบง่าย ซื่อสัตย์ และคนที่เขาชื่นชมมากที่สุดก็คือลู่อี้

เพียงลู่อี้ออกคำสั่ง แม้จะไม่มีค่าจ้าง มู่ต้าหนิวก็มีความสุขมาก

แน่นอนว่าลู่อี้ไม่ใช่คนชอบเอาเปรียบคนอื่น ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือจากชาวบ้าน เขาก็จะให้เงินเป็นค่าจ้าง

มู่ต้าหนิวมีแรงเยอะและกินเยอะมาก

ลู่อี้จึงกำชับมู่ซืออวี่ให้เลี้ยงเขาอย่างเต็มที่

“ยังมีเนื้อนะ!”

คนงานคนอื่น ๆ รวมตัวกัน พวกเขาเห็นว่าไม่เพียงแต่แป้งทอดที่ทำจากแป้งขาวเท่านั้น แต่ยังมีกลิ่นของเนื้อสัตว์ที่ดูไม่เหมือนเนื้อสัตว์ด้วย รสชาติหอมยิ่งกว่าเนื้อเสียอีก

“เหตุใดถึงไม่มีผักกวางตุ้งต้ม?” มีคนถามขึ้นมา

“มีต้นหอมต้มไหม?”

“นี่คืออะไร?”

มู่ซืออวี่หยิบใบผักสีเขียวประกบไส้กรอกทอดสีเหลืองกรอบ จากนั้นก็หยิบต้นหอมต้มดิบมา ตักซอสที่ตนเองทำขึ้นมาหนึ่งช้อน ห่อมันแล้วเอาเข้าปาก

“กินแบบนี้จะได้รับรสทั้งเนื้อทั้งผัก รสชาติไม่ซ้ำซาก ที่บ้านยังมีแป้งทอดอยู่ ถ้าไม่พอ ข้าจะเอามาให้อีก”

“นี่คืออาหารประเภทใดหรือ? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน” มีคนถามขึ้นมาอีก

“หอมมาก! ถ้าอย่างนั้นพี่สะใภ้ ข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

มู่ต้าหนิวตะกละมาก ไม่สนใจว่าจะเคยกินมันมาก่อนหรือไม่ เขาอยากจะกินแป้งทอดเต็มที

เขาเลียนแบบมู่ซืออวี่อย่างงุ่มง่าม แต่โชคดีที่ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการชิมอาหาร

“อืม… อร่อย ๆ อร่อยทีเดียว”

มู่ต้าหนิวกลืนมันอย่างหิวโหยก่อนจะคว้าผักใบที่สอง

“อย่าเพิ่งรีบ เรายังไม่ได้กินข้าวเลย!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนอื่น ๆ ก็ทนไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหยิบใบผักเขียว

“แป้งทอดก็ดีนะ มีไส้ข้างในด้วย พวกเจ้าลองชิมดู”

เสียงของมู่ซืออวี่ดังและสดชื่น นางไม่รู้สึกเสียดายเงินแต่อย่างใด ชายร่างใหญ่หลายคนจึงได้กินอาหารของนางเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ นอกจากนี้นางยังทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น

“ท่านพ่อก็กินด้วยกันสิ” ลู่จื่ออวิ๋นยื่นจานที่ห่อแล้วให้ลู่อี้

ลู่จื่ออวิ๋นตัวยังไม่ถึงเอวของเขาเพราะเขาตัวสูงเกินไป ชายหนุ่มจึงคุกเข่าลง อุ้มลู่จื่ออวิ๋นขึ้นมาพลางอ้าปากกัดอาหารที่ยื่นมาให้เขา

“อร่อยหรือเปล่า?” ลู่จื่ออวิ๋นมองดูลู่อี้อย่างคาดหวัง

ลู่อี้พึมพำ “ไม่เลวเลย”

“ข้าช่วยท่านแม่ทำแป้ง ท่านพี่ล้างใบผัก ส่วนน้าเล็กเด็ดต้นหอม” ดวงตาของลู่จื่ออวิ๋นเป็นประกายขณะพูด

เมื่อลู่อี้ได้ยินนางพูดว่า ‘ผู้ชายของตัวเอง’ เขาก็ตกตะลึง รู้สึกจั๊กจี้หัวใจอย่างบอกไม่ถูก

ในตอนนั้นที่เขาแต่งงานกับ ‘มู่ซืออวี่’ หลังจากแต่งงานกลับมาก็ทิ้งขว้างไม่สนใจ ปฏิบัติราวกับเป็นของประดับตกแต่งในบ้านที่สร้างความวุ่นวาย ในช่วงเวลานั้น ‘มู่ซืออวี่’ ก็พยายามปีนข้ามเตียงของเขาเช่นกัน แต่เขาหวาดกลัวจนต้องบอกตรง ๆ

ลู่อี้ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลย อุบัติเหตุครั้งนั้นอยู่เหนือการควบคุมของเขา เขาคิดว่าในชีวิตนี้จะไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงมามีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า… ผู้หญิงคนนี้มักจะทำให้เขาประหลาดใจอยู่เสมอ

“เจ้าละอายใจไหม?”

มู่ซือเจียวมองหน้าอีกซีกหนึ่งที่สมบูรณ์แบบของลู่อี้ด้วยความหลงใหล มีความไม่เต็มใจแฝงอยู่ในแววตาของนาง

แต่เมื่อลู่อี้หันใบหน้าอีกซีกหนึ่งมา นางก็สงบลง

“มู่ซืออวี่ สัตว์ประหลาดน่าเกลียดอย่างเจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะใช้อุบายล่อลวงเขา เจ้าคิดว่าเขาจะแต่งงานกับเจ้าหรือ? เขาสนใจเจ้ามาหลายปีแล้วหรือ? ‘ผู้ชายของตัวเอง’ อะไร น่าขันยิ่งนัก” มู่ซือเจียวพูดอย่างประชดประชัน

“ถ้าพูดถึงกลอุบายก็ต้องขอบใจเจ้าไม่ใช่หรือ? มู่ซือเจียว” มู่ซืออวี่ยิ้มมุมปาก มองมู่ซือเจียวอีกครั้ง “ยานั่น… ข้าไม่มีเงินซื้อมันหรอก”

สีหน้าของมู่ซือเจียวพลันเปลี่ยนไป

“เจ้า… เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร!”

มู่ซืออวี่เย้ยหยัน “ข้าไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ มู่ซือเจียว ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเจ้าดิ้นรนแบบนี้ไปเพื่ออะไร ถ้าข้าทำสิ่งที่ผิดขนาดนั้นก็ควรจะที่เจียมเนื้อเจียมตัว! หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าเปิดโปงสิ่งที่เจ้าทำ?”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร” สีหน้าของมู่ซือเจียวแข็งค้าง

นางจำจุดประสงค์ของการมาวันนี้ได้จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “มู่ซืออวี่ เจ้าทำให้แม่เจ้าเลิกกับพ่อเจ้า เจ้าบอกว่าจะดูแลแม่เจ้ากับน้องชาย แล้วตอนนี้ล่ะ? เจ้าขับไล่พวกเขาออกไปในเวลาเพียงไม่กี่วัน เจ้ามันปลอมเปลือก! อาสะใภ้รองกลายเป็นผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้ง สุขภาพของนางไม่ดี น้องหานก็ยังเด็กมาก ถ้าเจ้าไม่สนใจพวกเขา แล้วต่อไปพวกเขาจะทำอย่างไร?”

มู่ซือเจียวได้ยินว่าถงซื่อและมู่เจิ้งหานกำลังจะย้ายออกจากบ้านลู่ไปอยู่อีกแห่ง นางจึงมาที่นี่เพื่อจงใจก่อความวินาศ

นางต้องการให้ทุกคนในหมู่บ้านเห็นความจอมปลอมที่แท้จริงของมู่ซืออวี่

บอกว่าต้องการดูแลแม่และน้องชายตัวเองไม่ใช่หรือ? เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันก็ทนไม่ได้ รีบขับไล่สองคนนั้นออกไปเสียแล้ว

ใช่! เดิมทีครอบครัวของลู่อี้ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน น้องของลู่อี้จะยอมรับมู่ซืออวี่อย่างจริงใจได้อย่างไร? พวกเขาคงทะเลาะกันหลายครั้งแล้ว เพียงแค่ชาวบ้านไม่รู้มากกว่า