ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 47

อาการบาดเจ็บของนางถงในที่สุดก็หายดี

ลู่อี้ขอให้ท่านหมอจูมาตรวจ เมื่อได้รับการยืนยันจากท่านหมอจูว่าอาการบาดเจ็บของนางถงไม่ร้ายแรงแล้ว แม่และลูกชายก็บอกว่าจะย้ายออกในคืนนั้น

วันรุ่งขึ้นลู่อี้เชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาซื้อกระท่อมเก่า ๆ ในหมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้างมานานด้วยเงินสด 50 อีแปะ จากนั้นก็ใช้เงินหลายสิบอีแปะในการจ้างแรงงานที่แข็งแรงในหมู่บ้านมาช่วยซ่อม

“เที่ยงแล้ว ทุกคนพักกินอะไรกันหน่อยเถอะ!”

มู่ซืออวี่พาเด็ก ๆ ไปเลี้ยงอาหารกลางวันด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ชาวบ้านรู้ว่ามู่ซืออวี่เปลี่ยนไปมาก แต่พวกเขาก็ยังประหลาดใจที่เห็นนางมีจิตใจอ่อนโยนให้อาหารเด็ก ๆ

“หอมจัง!”

มู่ต้าหนิวเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรงมากที่สุดในหมู่บ้าน เขาเป็นคนเรียบง่าย ซื่อสัตย์ และคนที่เขาชื่นชมมากที่สุดก็คือลู่อี้

เพียงลู่อี้ออกคำสั่ง แม้จะไม่มีค่าจ้าง มู่ต้าหนิวก็มีความสุขมาก

แน่นอนว่าลู่อี้ไม่ใช่คนชอบเอาเปรียบคนอื่น ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือจากชาวบ้าน เขาก็จะให้เงินเป็นค่าจ้าง

มู่ต้าหนิวมีแรงเยอะและกินเยอะมาก

ลู่อี้จึงกำชับมู่ซืออวี่ให้เลี้ยงเขาอย่างเต็มที่

“ยังมีเนื้อนะ!”

คนงานคนอื่น ๆ รวมตัวกัน พวกเขาเห็นว่าไม่เพียงแต่แป้งทอดที่ทำจากแป้งขาวเท่านั้น แต่ยังมีกลิ่นของเนื้อสัตว์ที่ดูไม่เหมือนเนื้อสัตว์ด้วย รสชาติหอมยิ่งกว่าเนื้อเสียอีก

“เหตุใดถึงไม่มีผักกวางตุ้งต้ม?” มีคนถามขึ้นมา

“มีต้นหอมต้มไหม?”

“นี่คืออะไร?”

มู่ซืออวี่หยิบใบผักสีเขียวประกบไส้กรอกทอดสีเหลืองกรอบ จากนั้นก็หยิบต้นหอมต้มดิบมา ตักซอสที่ตนเองทำขึ้นมาหนึ่งช้อน ห่อมันแล้วเอาเข้าปาก

“กินแบบนี้จะได้รับรสทั้งเนื้อทั้งผัก รสชาติไม่ซ้ำซาก ที่บ้านยังมีแป้งทอดอยู่ ถ้าไม่พอ ข้าจะเอามาให้อีก”

“นี่คืออาหารประเภทใดหรือ? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน” มีคนถามขึ้นมาอีก

“หอมมาก! ถ้าอย่างนั้นพี่สะใภ้ ข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

มู่ต้าหนิวตะกละมาก ไม่สนใจว่าจะเคยกินมันมาก่อนหรือไม่ เขาอยากจะกินแป้งทอดเต็มที

เขาเลียนแบบมู่ซืออวี่อย่างงุ่มง่าม แต่โชคดีที่ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการชิมอาหาร

“อืม… อร่อย ๆ อร่อยทีเดียว”

มู่ต้าหนิวกลืนมันอย่างหิวโหยก่อนจะคว้าผักใบที่สอง

“อย่าเพิ่งรีบ เรายังไม่ได้กินข้าวเลย!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนอื่น ๆ ก็ทนไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหยิบใบผักเขียว

“แป้งทอดก็ดีนะ มีไส้ข้างในด้วย พวกเจ้าลองชิมดู”

เสียงของมู่ซืออวี่ดังและสดชื่น นางไม่รู้สึกเสียดายเงินแต่อย่างใด ชายร่างใหญ่หลายคนจึงได้กินอาหารของนางเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ นอกจากนี้นางยังทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น

“ท่านพ่อก็กินด้วยกันสิ” ลู่จื่ออวิ๋นยื่นจานที่ห่อแล้วให้ลู่อี้

ลู่จื่ออวิ๋นตัวยังไม่ถึงเอวของเขาเพราะเขาตัวสูงเกินไป ชายหนุ่มจึงคุกเข่าลง อุ้มลู่จื่ออวิ๋นขึ้นมาพลางอ้าปากกัดอาหารที่ยื่นมาให้เขา

“อร่อยหรือเปล่า?” ลู่จื่ออวิ๋นมองดูลู่อี้อย่างคาดหวัง

ลู่อี้พึมพำ “ไม่เลวเลย”

“ข้าช่วยท่านแม่ทำแป้ง ท่านพี่ล้างใบผัก ส่วนน้าเล็กเด็ดต้นหอม” ดวงตาของลู่จื่ออวิ๋นเป็นประกายขณะพูด