ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 68

ผู้จัดการร้านลองชิมอาหารสองสามอย่างแล้วชี้ไปที่ ‘ยำเต้าหู้แห้ง’ และ ‘ผัดเต้าหู้แห้งรวมมิตร’

“ข้าชอบสองอย่างนี้ที่สุด”

จากนั้นก็ชี้ไปที่ ‘เต้าหู้แห้งห้าเครื่องเทศ’ และ ‘ผัดเผ็ดเต้าหู้แห้ง’

“ส่วนสองจานนี้เป็นเครื่องเคียงได้ดีเลย”

มู่ซืออวี่แนะนำเพิ่มเติมด้วยรอยยิ้ม “ยำเต้าหู้แห้ง ผัดเผ็ดเต้าหู้แห้ง และเต้าหู้แห้งห้าเครื่องเทศสามารถทำเป็นของว่างให้กับลูกค้าที่จ่ายมากกว่าห้าสิบอีแปะ ท่านสามารถเพิ่มอาหารจานอื่นในรายการอาหารให้เป็นอาหารจานพิเศษได้”

“เป็นความคิดที่ดี” ผู้จัดการร้านตาเป็นประกาย “ครั้งต่อไปหากคนขายเนื้อตุ๋นมา ข้าจะซื้อเนื้อตุ๋นของนางมาทำรายการอาหารพิเศษ”

“เนื้อตุ๋น?” หัวใจของมู่ซืออวี่เต้นไม่เป็นจังหวะ

เนื้อตุ๋นของนางหรือ?

ไม่น่าจะมีผู้ใดขายเนื้อตุ๋นอีก

สวรรค์ช่างเป็นใจเสียจริง นางต้องการที่จะคุยเรื่องเนื้อตุ๋นด้วยพอดี

“เฮ้อ! เมื่อวานคนในร้านของเราซื้อเนื้อตุ๋นมาส่วนหนึ่ง กลิ่นหอมมากเลยล่ะ ข้ารอที่จะได้กินแทบไม่ไหว น่าเสียดายตอนที่เราไปหา คนขายก็ออกไปแล้ว”

ผู้จัดการร้านพูดอย่างเสียดาย สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ในขณะที่ลู่ฉาวอวี่มองมู่ซืออวี่ที่อยู่ข้างเขา ดูเหมือนว่าจะหนีไม่พ้นกิจการนี้แล้ว

“คนที่ท่านตามหาก็คือข้าเอง” มู่ซืออวี่ยิ้มบาง ๆ “เมื่อวานนี้ข้าขายเนื้อตุ๋นที่ตลาดในเมือง ชิ้นละหนึ่งอีแปะ”

“อะไรนะ เจ้าเองหรอกหรือ!” ผู้จัดการร้านตกใจ “ดีสิ! ข้ากำลังกลุ้มอยู่พอดีว่าจะหาจากที่ไหน เจ้ายังมีเนื้อตุ๋นอยู่หรือไม่?”

“ไม่มี” มู่ซืออวี่ผายมือ “ตลาดนัดมีแค่สามวัน ข้าเลยขายได้ไม่มาก ข้าว่าจะทำในอีกไม่กี่วัน ถ้าท่านต้องการ เราก็คุยกันได้”

“เช่นนั้นไปคุยกันที่อื่นเถิด!” ผู้จัดการร้านเอ่ยปากเชิญชวน

หนึ่งก้านธูปต่อมา มู่ซืออวี่และลู่ฉาวอวี่ก็ออกมาจากห้องหนังสือของผู้จัดการร้าน

เต้าหู้แห้งทั้งหมดในตะกร้าถูกขายและแลกเป็นเงิน 300 อีแปะ นอกจากนี้ยังมีหนังสือสัญญาการร่วมมือในระยะยาว ที่ระบุว่ามู่ซืออวี่จะขายเต้าหู้แห้งและเนื้อตุ๋นให้ ’ภัตตาคารเจียงซื่อ’ เท่านั้น เต้าหู้แห้งหนึ่งจินขายในราคา 50 อีแปะ ตีนไก่ตุ๋น เครื่องในตุ๋น ไส้ใหญ่ตุ๋น และอื่น ๆ หนึ่งจินราคา 30 อีแปะ หากเป็นหมูตุ๋นจะขายหนึ่งจิน 50 อีแปะ ราคาของเนื้อสัตว์แพงเพราะเป็นไปไม่ได้ที่จะราคาเดียวกับตีนไก่และเครื่องในหมู

“ข้าได้เงินมาแล้ว ถึงเวลาที่จะใช้เงินแล้ว” มู่ซืออวี่มองลู่ฉาวอวี่ที่อยู่ข้าง ๆ “ข้าจะไปซื้อเสื้อผ้าอีกสองชุดให้พวกเจ้า”

“ไม่ต้อง ท่านซื้อของท่านเองเถอะ” ลู่ฉาวอวี่กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

มู่ซืออวี่บีบแก้มของลู่ฉาวอวี่ “เป็นห่วงข้าก็เป็นห่วงสิ ไฉนถึงชอบกวนประสาทนัก? เหตุใดถึงต้องแสร้งทำเป็นเข้มทั้งที่อายุยังน้อยด้วย!”

ลู่ฉาวอวี่ปัดมือนางออกพลางจ้องมองนางอย่างไม่พอใจ “อย่ามาแตะต้องข้า”

“เจ้าเด็กเสือกระดาษ*[1]” มู่ซืออวี่กล่าวติเตียน “ข้าเป็นผู้ใหญ่ ข้าเป็นใหญ่สุดนะ ไปเถอะ ไปซื้อเสื้อผ้ากัน”

มีร้านตัดเสื้ออยู่ด้านหน้า หลังจากสองแม่ลูกออกมาจากร้านตัดเสื้อ ในตะกร้าก็มีเสื้อผ้าอีกสองสามตัวเพิ่มมาด้วย

ลู่ฉาวอวี่มองมู่ซืออวี่ด้วยสายตาแปลก ๆ “ถ้าท่านใช้เงินเช่นนี้ แม้แต่ภูเขาทองคำก็คงไม่พอจ่ายหรอก”