ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 70

มู่ซืออวี่ปาดเหงื่อ จ้องมองอาหารทุกชามที่นางทำด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ทว่าจู่ ๆ ก็เกิดการโต้เถียงขึ้นจากลานกว้าง เห็นได้ชัดว่ามีบางสิ่งผิดปกติ

“ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นตรงนั้นแน่” หลี่ซื่อกล่าว “พวกเจ้าลองเดาดูเถิดว่าผู้ใดมา?”

“ผู้ใดกัน?”

“ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสาวมาที่นี่เพื่อแย่งชิงตัวเจ้าสาวไป เขาอ้างว่าเจ้าสาวเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว จะแต่งงานกับชายอื่นไม่ได้”

“ตาเถร! เกิดเรื่องพรรค์นั้นขึ้นได้อย่างไร?”

“จางโม่หลานเป็นดั่งดอกไม้แห่งหมู่บ้านตระกูลจาง ข้าคิดอยู่แล้วว่าสตรีที่งดงามและเพียบพร้อมเช่นนั้นไม่มีทางชอบพอต้าจู้ แต่กลับกลายเป็นว่านางเข้าไปพัวพันกับ…”

“แค่ก!”

มู่ซืออวี่กระแอมไอ ขัดจังหวะการซุบซิบนินทาของกลุ่มสตรีพอดี

สตรีเหล่านั้นจ้องมองมู่ซืออวี่อย่างเย็นชา เรื่องอื้อฉาวระหว่างนางและลู่อี้ที่เกิดขึ้นตลอดระยะที่ผ่านมากลายเป็นเรื่องขบขันในเวลาว่างของพวกนาง เมื่อได้ยินเสียงกระแอม สตรีเหล่านั้นก็ยุติการพูดคุยพลางขยิบตาให้กันด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

ถงซื่อจ้องมองเบื้องหน้าด้วยความกังวล “เกิดสิ่งใดขึ้น? ไม่ดีแน่ เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

“อย่าเพิ่งทำอะไรเลย” มู่ซืออวี่ปลดผ้ากันเปื้อนออก “ฉาวอวี่กับอวิ๋นเอ๋อร์อยู่ที่ใด? วันนี้มีคนมากเกินไป ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาไปเบียดเสียดผู้ใดจนบาดเจ็บ ข้าจะไปตามหาพวกเขา”

ทุกคนในหมู่บ้านต่างจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นในลานด้วยความตื่นเต้น

ชายที่นามว่าเหมิงต้าจวินดูดีไม่น้อย เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็มีราคาแพง เขาตะโกนโวยวายเสียงดังราวกับต้องการให้ผู้อื่นรู้ว่าเขาและจางโม่หลานเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รักใคร่จางโม่หลานจริง ๆ แต่หมายจะทำลายชื่อเสียงของนางเสียมากกว่า

มู่ซืออวี่เหลือบมองสถานการณ์เพียงเล็กน้อยก่อนจะมองหาลู่จื่ออวิ๋นและลู่ฉาวอวี่ จากนั้นไม่นานนางก็ได้พบลู่จื่ออวิ๋นยืนอยู่ท่ามกลางหมู่เด็กหญิง เมื่อเห็นว่าพวกนางดูเข้ากันได้ดี มู่ซืออวี่ก็รู้สึกโล่งใจ

ฉาวอวี่เล่า?

“เจ้าเห็นลู่ฉาวอวี่หรือไม่?”

“เขาออกไปพร้อมกับสหายของเขาแล้ว” เด็กชายผู้หนึ่งตอบกลับ

“เขาออกไปทำอะไรเวลานี้นะ?” มู่ซืออวี่พึมพำกับตนเอง

เรื่องตลกขบขันที่ผู้คนเคยสนทนากันพลันหายไป จางเซินผู้เป็นพี่ชายของจางโม่หลานชกหน้าเหมิงต้าจวินทันที

“วันนี้ข้าจะอัดเจ้าให้ตาย”

เหมิงต้าจวินพ่ายแพ้ให้กับจางเซิน ถูกกระแทกลงกับพื้นด้วยหมัดเดียว

“กรี๊ด! เลือดไหลแล้ว!” เสียงตะโกนดังขึ้น

เหมิงต้าจวินแตะจมูกของตนพลางด่าทอด้วยความโกรธ “จางเซิน! อย่าโอหังนัก หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท่านป้าและลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!”

“เหอะ! เช่นนั้นก็เข้ามาเถิด! ข้าสัญญาว่าจะไม่ทุบตีเจ้าจนตาย ข้าจะไม่ทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูล วันนี้เป็นวันสำคัญของน้องสาวข้า ต่อให้เจ้าไม่ยินดีก็ไม่ควรมาเพื่อทำลายชื่อเสียงน้องสาวข้า ครอบครัวของเราปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีมาโดยตลอด! เจ้าอยากให้น้องสาวของข้าตรอมใจตายหรือ?” จางเซินกัดฟันด้วยความโกรธ “มาทำให้กระจ่างเสียวันนี้ น้องสาวของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า แม่เจ้าเคยจะมาสู่ขอนาง แต่ครอบครัวเราก็ไม่เห็นด้วย ฉะนั้นเจ้าจะมาเรียกร้องเพื่อสิ่งใด?”

“เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” เหมิงซื่อกล่าวด้วยแววตาแดงก่ำ

นางเป็นคนสัตย์ซื่อเสมอ ไม่เอ่ยวาจาหยาบคาย สิ่งเดียวที่นางทำได้คือเพียงร้องไห้เท่านั้น

จางโม่หลานยืนนิ่งด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่เอ่ยสิ่งใด

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่จ้องมองมา จางโม่หลานก็รู้ทันทีว่าพวกเขากำลังคิดสิ่งใดโดยที่ไม่ต้องคาดเดา