ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 75

“แม่ฉาวอวี่!”

เหยาซื่อตะโกนเรียกจากด้านนอก

มู่ซืออวี่กินแป้งทอดไปสองชิ้น เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะเติมเต็มความหิวโหย นางปัดมือให้สะอาดแล้วเดินออกไปต้อนรับแขก

“ป้าเหยา”

มู่ซืออวี่จ้องมองเหยาซื่อด้วยความสงสัย

เหยาซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “วันนี้เจ้าคงเหน็ดเหนื่อยมาก นี่เป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ แทนคำขอบคุณจากครอบครัวเรา รับไปเถิด!”

อาทิตย์อัสดง แสงสีทองสาดส่องดูงดงาม เหรียญทองแดงที่เหยาซื่อนำมาก็สะท้อนแสงสว่างไสวไปด้วย

“ข้าขอไม่รับไว้ เราก็คนกันเอง การช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยไม่ได้ลำบากอะไรนัก จะให้ข้าเก็บเงินของท่านไว้ได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่ปฏิเสธ

เหยาซื่อคว้ามืออีกฝ่ายไว้ไม่ยอมปล่อย “หากปฏิเสธ ข้าคงละอายเกินกว่าจะขอความช่วยเหลือจากเจ้าอีก นี่ไม่ใช่เงินมากมายอะไร ในเมื่อข้าเชิญพ่อครัวระดับปรมาจารย์มาทำอาหารก็ย่อมต้องจ่ายสิ!”

“แต่นั่นไม่เหมือนกัน” มู่ซืออวี่ยังคงปฏิเสธ

“รับไปเถิด ถ้าเจ้าไม่ยอมรับ ข้าจะโกรธมากนะ” เหยาซื่อกล่าว “เรื่องวันนี้น่าอายจริง ๆ”

“ป้าเหยา ท่านหมายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าสาวในวันนี้หรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “ข้าขอพูดความรู้สึกจากใจ เจ้าสาวพูดถูก นางคือผู้ที่เจ็บปวดที่สุดในเรื่องนี้ ท่านอย่าคล้อยตามคนอื่นแล้วดูถูกนางเลย”

“ข้าพยายามสุดกำลังเพื่อให้งานแต่งงานดำเนินไปอย่างดี แต่กลับต้องเสียหน้าเพราะการกระทำของนาง” เหยาซื่อขมวดคิ้ว

“จะอับอายขายหน้าหรือไม่ก็อยู่ที่ความคิดของท่าน ผู้อื่นไม่อาจมีผล เจ้าสาวคือดอกไม้แห่งหมู่บ้านตระกูลจาง แน่นอนว่ามีชายหนุ่มมากมายหมายปองนาง ทว่านางกลับไม่เลือกตกลงปลงใจกับชายใดเลย แต่เลือกที่จะแต่งงานเข้ามาในครอบครัวของท่าน การกระทำของเจ้าสาวแสดงให้เห็นแล้วว่าพี่ต้าจู้มีค่ากว่าผู้ใด ข้าเชื่อมั่นว่าเจ้าสาวรู้จักคิด สามารถเป็นภรรยาที่ดีให้กับพี่ต้าจู้ได้ ผู้อื่นเอ่ยวาจาไร้สาระมากมายเพราะปรารถนาในตัวนาง ท่านจะปล่อยหญิงที่จะเป็นภรรยาที่น่าชื่นชมไปอย่างนั้นหรือ?”

“ฮ่าฮ่า เจ้าช่างกล่าววาจาที่ไม่น่าให้อภัยเสียจริง”

ความกังวลที่เคยเผยอยู่บนใบหน้าของเหยาซื่อหายไปบ้างแล้ว

มู่ซืออวี่เห็นว่าเหยาซื่อไม่ใช่แม่สามีที่โหดเหี้ยมหรือดุร้ายจึงช่วยเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้จำเป็นต้องรักษาไว้ให้ดี ชีวิตสมรสจะได้ไม่ถูกทำลาย

“ในเมื่อเจ้าเอ่ยวาจาชื่นชมลูกสะใภ้ข้าได้ดีเช่นนี้ ก็จงเอาเงินนี้ไปเป็นค่าตอบแทนเถิด รับเอาไปเสีย”

เหยาซื่อยัดเงินจำนวน 20 อีแปะใส่มือมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรับเงินนั้นไว้แล้วเฝ้ามองเหยาซื่อเดินจากไป

ในวันที่สอง มู่ซืออวี่เรียกถงซื่อมาเพื่อช่วยทำน้ำเต้าหู้

มู่ซืออวี่วางแผนที่จะทำน้ำเต้าหู้ด้วยตนเอง เพราะจะได้นำเอาฟองเต้าหู้ที่เหลือมาเก็บไว้เพื่อทำอาหาร

สำหรับการปรุงเนื้อตุ๋นนั้น นางซื้อวัตถุดิบทั้งหมดมาเรียบร้อยแล้ว และจะลงมือตุ๋นในวันนี้

“มู่ซืออวี่ผู้นี้ นางมีความสามารถมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? กลิ่นนั่นคือกลิ่นแป้งทอดไส้ผักป่าไม่ใช่หรือ?”

“ไปเถิด! ครอบครัวนี้กินแบบนี้ พวกเขาจะไม่มีวันใช้หนี้หมดแน่ โชคร้ายของลู่อี้แล้วล่ะที่ได้แต่งงานกับหญิงเช่นนี้”

“แต่แม้จะเคยหลงผิด นางก็เป็นอัจฉริยะไร้ที่เปรียบ ฝีมือของนางไม่อาจมีผู้ใดเทียบได้ นางกินไปตั้งมากมายในงานแต่งแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงยังกลับมากินที่บ้านราวกับผีหิวโหย?”

ผู้คนมากมายที่เดินผ่านหน้าบ้านนางต่างพร่ำบ่น ก่อนจะจากไปด้วยความริษยา

“ท่านแม่ พรุ่งนี้ข้าขอเข้าไปส่งของในเมืองด้วยได้หรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นจ้องมองมู่ซืออวี่อย่างมีความหวัง

มู่ซืออวี่ที่กำลังง่วนกับงานในมือกล่าวว่า “ได้สิ! อยู่ที่นี่ตลอดทั้งวันคงเบื่อสิท่า ได้ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ก็ดี”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นกอดแขนมู่ฉาวอวี่

“อย่าเพิ่งก่อกวน ข้ากำลังยุ่ง หากไม่ระวังน้ำมันอาจกระเด็นใส่เจ้าได้”