ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 110
บทที่ 110 อยากกินเค้ก
โดย
EnjoyBook
บทที่ 110 อยากกินเค้ก
โจวชิงไป๋พักผ่อนอยู่ในห้องข้าง ๆ ขณะที่หลินชิงเหออยู่ในห้องของเด็ก ๆ
หากเธอเข้าไปในห้องนั้น เขาก็คงไม่ได้พักและคงจะมายุ่งกับเธอ เธอเลยตัดสินใจไม่เข้าไปเพื่อเป็นการรบกวนเขา
“คำถามนี้ทำดีมาก แต่ยังมีวิธีแก้โจทย์อีกวิธีนะ” หลินชิงเหอให้โจทย์และตรวจผลงานของเจ้าใหญ่อีกรอบ
“เดี๋ยวผมคิดก่อนครับ” เจ้าใหญ่รับสมุดกลับและเริ่มครุ่นคิดถึงวิธีแก้โจทย์วิธีที่สอง
เธอต้องบอกว่าเด็กคนนี้ช่างฉลาด ใคร่รู้ และกระตือรือร้น ไม่กลัวที่จะแสดงออกตรง ๆ แม้แต่น้อย แต่รู้จักระวังในตอนที่ควรจะระวัง
หลังครุ่นคิดมันครู่หนึ่ง เขาก็คิดได้ และลงมือแก้โจทย์ให้แม่ของเขาดู
หลินชิงเหอพอใจไม่น้อย “ตอนนี้เขียนเรียงความโดยมีพระอาทิตย์เป็นหัวข้อเรื่องซิ”
“พระอาทิตย์เหรอครับ?” เจ้าใหญ่นิ่งไป จากนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “ความยาวทั้งหมดกี่คำเหรอครับ?”
“อย่างน้อย 300 คำ แต่ลูกจะเขียนให้มากที่สุดเท่าที่จะเขียนได้ก็ได้ ถ้าลูกเขียนมาก แม่ก็จะมีรางวัลให้นะ” หลินชิงเหอมอบคำท้าขณะเลิกคิ้วขึ้น
“รางวัลคืออะไรเหรอครับ?” เจ้าใหญ่ถาม
“ลูกเสนอมาก็ได้ว่าอยากกินอะไรแล้วแม่จะพยายามทำให้กินแบบดีที่สุด” หลินชิงเหอบอก
“ผมอยากกินเค้กพุทราจีน!” เจ้าใหญ่บอก
“ไม่มีปัญหา” หลินชิงเหอตอบเขาตามตรง “ขึ้นอยู่กับว่าสิ่งที่ลูกเขียนมามันทำให้แม่พอใจหรือเปล่านะ”
“ผมเองก็ไม่มีปัญหาเรื่องนี้เหมือนกันครับ!” เจ้าใหญ่พยักหน้า
แค่บทความเดียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเขียนสักหน่อย และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเขียนด้วย
“เมื่อไหร่ที่ลูกเขียนเสร็จให้แม่ตรวจดูแล้วแม่คิดว่าผ่าน แม่ก็จะทำให้ลูกนะ”
เจ้าใหญ่จึงตั้งใจว่าจะเขียนให้เสร็จในวันนี้
ในตอนเย็นเขาไม่ได้ออกไปเล่นและอยู่กับบ้านเพื่อทำการบ้าน ต้านีกับสาว ๆ เข้ามาถามการบ้านของเขา แต่แม้ว่าเจ้าใหญ่จะอยากเขียนงานของตัวเอง แต่เขาก็มีน้ำใจต่อพี่สาวน้องสาวและคอยตอบคำถามของพวกเธอ เขามักจะอธิบายเนื้อหาวิชาเรียนให้พวกเธอก็ต่อเมื่อไม่ได้ออกไปเล่นนอกบ้าน
ขณะที่สอนสาว ๆ พวกนี้ เขาก็เขียนเรียงความของตัวเองไปด้วย
“เจ้าใหญ่ นายเขียนอะไรน่ะ? เขียนเยอะมากเลย” เอ้อร์นีถามเขา
“เรียงความน่ะ” เจ้าใหญ่ตอบ
“เรียงความเหรอ? มันคืออะไรน่ะ” บรรดาเด็กหญิงต่างไม่เข้าใจ
“นี่ไงเรียงความ” เจ้าใหญ่ชี้ให้ดูสิ่งที่เขาเขียน
ต้านีกับสาว ๆ ไม่เคยจำศัพท์มากมายมาก่อนจึงไม่ค่อยเข้าใจนัก เจ้าใหญ่จึงไม่แปลกใจและเขียนเรียงความของเขาต่อไป
“เจ้าใหญ่ นายเขียนเรียงความนี้ไปทำไมน่ะ? คุณครูประจำชั้นให้มาเขียนเหรอ?” ต้านีถาม
“ไม่ใช่หรอก แม่ฉันให้มาเขียนน่ะ ถ้าฉันเขียนได้ดี แม่สัญญาว่าจะทำเค้กพุทราจีนให้กิน” เจ้าใหญ่ตอบ
“เจ้าสามกับฉันก็อยากกินเหมือนกัน” เจ้ารองแทรกเข้ามาในทันที
“ผมอยากกินด้วย” เจ้าสามพยักหน้า
“งั้นนายก็ต้องขอบคุณฉันล่ะ ถ้าฉันเขียนไม่ได้ แม่ก็จะไม่ทำ แล้วนายก็จะไม่ได้กิน” เจ้าใหญ่บอก
“ต่อให้พี่เขียนเสร็จแล้วแม่ก็ไม่ทำหรอก พี่ไม่ได้กินหรอก” เจ้ารองตอบ
“นายคิดว่าแม่เป็นเหมือนนายหรือไง แม่น่ะรักษาสัญญาอยู่แล้ว!” เจ้าใหญ่แย้ง
“คุยอะไรกันน่ะ? รีบเขียนเร็ว” หลินชิงเหอกลับเข้ามาในบ้านพร้อมกับตะกร้าใบหนึ่ง เธอออกไปเก็บผักป่า พอกลับมาถึงบ้านก็ได้ยินสองพี่น้องทุ่มเถียงกันชนิดที่เกือบจะแลกหมัดกันแล้ว
“อาสะใภ้สี่” สาว ๆ เอ่ยทักทายเธอหลังเห็นว่าเธอกลับมาแล้ว
“อืม” หลินชิงเหอส่งเสียงรับรู้และสั่งเจ้ารองกับเจ้าสาม “สองคนนี้น่ะมาช่วยแม่ล้างผักป่าพวกนี้หน่อย คืนนี้เราจะได้กินกัน”
“อาสะใภ้สี่คะ เดี๋ยวหนูช่วยล้างค่ะ” ต้านีเอ่ยเสียงใส
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พวกเธอต้องทำการบ้านนะ” หลินชิงเหอยืนกราน “ผักป่าแค่ไม่กี่กำเอง สองคนนั้นรู้จักวิธีล้างอยู่แล้วล่ะ”
เจ้ารองพยักหน้า “น้องชายผมกับผมทำได้ครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...