ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 289

ร้านเกี๊ยวของโจวชิงไป๋เปิดมาได้ 2 เดือนก่อนที่จะอยู่ตัว

กำไรในทุกเดือนล้วนมากกว่าเดือนก่อนหน้าเล็กน้อย

เดือนแรกได้กำไรทั้งหมดราว 70 หยวน เดือนที่สองได้เกือบ 80 หยวน ซึ่งโจวชิงไป๋ก็รักษากฎของเขาไว้เสมอ

เขาเหลือเงิน 10 หยวนไว้เป็นค่าต้นทุนและให้ภรรยาเก็บส่วนที่เหลือไว้

ตอนนี้เข้าสู่เดือนที่สามแล้ว โจวชิงไป๋จะออกไปซื้อผักและเนื้อตอนตีห้าครึ่งในทุกเช้าและมุ่งหน้าไปที่ร้านแต่เช้าตรู่ เป็นเช่นนี้ทุกวัน

เมื่ออากาศอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนก็จะต้องตื่นเช้าขึ้น และแน่นอนว่าร้านของเขาจะต้องเปิดเร็วขึ้น

เดิมทีหลินชิงเหอต้องการให้เขาซื้อผักผลไม้ทั้งหมดล่วงหน้าก่อนหนึ่งวัน แต่โจวชิงไป๋อยากให้วัตถุดิบของเขาสดใหม่ที่สุด หลินชิงเหอจึงต้องยอมตามใจเขา

บอกตามตรงว่าทุกคนที่ร้านเห็นนิสัยเช่นนี้ของโจวชิงไป๋ เขาจึงมีลูกค้าประจำอยู่หลายคน

เกี๊ยวของเขามีแป้งหนาและมีไส้อัดแน่นทั้งลูก ยิ่งกว่านั้นยังสดใหม่อย่างยิ่ง ทุกคนจึงรู้สึกพอใจมากที่ได้กิน

เมื่อใดที่ใครก็ตามอยากกินเกี๊ยว พวกเขาก็มักจะมาแวะที่ร้านนี้

ในสองเดือนที่ผ่านมา โจวชิงไป๋ก็ได้ลูกค้าขาประจำเป็นจำนวนมากจากการจัดการร้านแบบฉบับของเขา

โจวชิงไป๋เติมเครื่องเคียงให้อีก 2 อย่าง อย่างหนึ่งเป็นแตงกวาและอีกอย่างหนึ่งเป็นมะเขือเทศ

ไม่ว่าจะเป็นแตงกวาหรือมะเขือเทศก็กินสดได้ทั้งนั้น และโจวชิงไป๋ก็คิดกำไรน้อยมากกับของสองอย่างนี้ ไม่ต่างจากราคาขายที่ตลาดมากนัก

ถึงอย่างนั้นก็มีหลายคนร้องขอ พวกเขาได้กินกันคนละหนึ่งหลังสวาปามเกี๊ยวไปแล้ว หรือไม่ตอนที่จะออกจากร้านไปก็ซื้อมะเขือเทศเป็นของทานเล่นขณะชำระเงิน

หลินชิงเหอถึงกับชื่นชมทักษะธุรกิจของโจวชิงไป๋อยู่ในใจ เรื่องนี้เธอไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย

และคืนนั้นเองโจวชิงไป๋ก็ได้เอ่ยขึ้นมาขณะจัดทำบัญชีรายรับว่า “ภรรยาครับ ผมอยากหาใครสักคนมาช่วยล้างจานจริง ๆ”

หลินชิงเหอชะงักไป จากนั้นก็พยักหน้า “งั้นก็ได้เวลาจ้างใครสักคนแล้วล่ะค่ะ”

ตอนนี้ธุรกิจที่ร้านกำลังไปได้สวย ในสถานการณ์ช่วงนี้เขาได้กำไรเกือบ 5 หยวนต่อวัน นับว่าธุรกิจกำลังเติบโตดีขึ้นเรื่อย ๆ

ลูกชายแสนซนทั้งสามคงจะไปช่วยงานที่ร้านได้หมด แต่พวกเขาคงไปที่นั่นได้ไม่บ่อยนัก

“หาคนที่แก่กว่านะคะ” หลินชิงเหอบอก

“คุณป้าหม่าทำได้ไหม?” โจวชิงไป๋มีคนอยู่ในใจของเขาแล้ว

หลินชิงเหอไม่ได้นึกถึงคุณป้าหม่า เธอถึงกับชะงักและเอ่ยกลับ “คุณป้าหม่าจะไม่แก่เกินไปเหรอคะ?”

คุณป้าหม่ามีอายุเกิน 50 ปีแล้ว

“แต่ป้ายังแข็งแรงมากนะ” โจวชิงไป๋ให้เหตุผล

นางสามารถเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสามได้โดยไม่เหนื่อยหอบ เป็นคนจริงใจและรักความสะอาด อีกทั้งยังมีความสัมพันธ์อันดีกับครอบครัวของเขาด้วย

โจวชิงไป๋ครุ่นคิด นางจะรับงานนี้ไหมนะ?

“งั้นพรุ่งนี้ฉันไปถามให้เอาไหมคะ?” หลินชิงเหอเอ่ย

เวลานี้ต้องเข้านอนแล้ว หลินชิงเหอจึงตัดสินใจว่าจะไปถามคุณป้าหม่าในวันรุ่งขึ้น บอกตามตรงคือถ้าคุณป้าหม่าเต็มใจจะช่วยล้างจานที่ร้านจริงมันคงจะดีมาก

อีกอย่างจากเหตุการณ์นั้น นางคงจะเป็นหูเป็นตาให้ได้ถูกไหม? คงจะดีกว่าหากไม่ปล่อยให้คนไร้ยางอายพวกนั้นมาคุกคามชิงไป๋ของเธอ

“ก็ได้ครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้า

“คิดค่าจ้างเท่าไหร่ดีคะ?” หลินชิงเหอถาม

โจวชิงไป๋จึงบอกว่าเขากะจะให้เงินเดือน 20 หยวนรวมอาหารหนึ่งมื้อ เริ่มงานตอนแปดโมงเช้าและพักกลางวันตอนบ่ายสองจนกระทั่งถึงสี่โมงเย็น จากนั้นก็ทำงานต่อจากสี่โมงเย็นจนถึงหนึ่งทุ่ม

เวลาทำงานดูยาวก็จริง แต่ก็ค่อนข้างว่างอยู่เพราะนางทำแค่เช็ดโต๊ะและล้างจานชามเท่านั้น

เวลาส่วนใหญ่จึงเป็นการพักผ่อน เพราะกิจการทางร้านนับว่าดีแต่ไม่ได้ดีถึงขนาดต้องต่อแถวรอซื้อ

หลินชิงเหอพยักหน้าและเอ่ยขึ้น “งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปหาและคุยเรื่องนี้กับคุณป้าหม่านะคะ”