ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 468

บทที่ 468 รถบรรทุกคันใหญ่

ร้านขายอาหารแห้งได้รับการตกแต่งเสร็จสมบูรณ์แล้ว เหลือเพียงสินค้าอาหารทะเลแห้งเท่านั้นที่ยังไม่ได้จัดส่งมาถึง

มันใช้เวลา 5 วันหลังตกแต่งร้านเสร็จ เป็นเวลาที่หลินชิงเหอออกเดินทางไปพร้อมกับโจวชิงไป๋โดยนำรถบรรทุกของครอบครัวออกมาใช้

สินค้าเต็มคันรถถูกขนไปที่ร้านอาหารแห้งโดยฝีมือของโจวชิงไป๋

หลินชิงเหอมากับเขาเพื่อมาช่วยจัดเรียงสินค้า ครั้งนี้มีสินค้าไม่มากนัก มีแค่กระเพาะปลา ปลิงทะเล เป๋าฮื้อ ปลาหมึกตากแห้ง และปลาเค็มตากแห้ง ซึ่งแต่ละอย่างถูกสั่งมาในปริมาณมาก

หลังขนสินค้าลงจากรถหมดแล้ว ในตอนนี้ร้านค้าที่เคยว่างเปล่าก็ดูเหมือนจะมีของเต็มร้าน

หลินชิงเหอตั้งราคาสินค้าไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างมีราคาบันทึกไว้เรียบร้อย โดยที่ตั้งผลกำไรไว้ครึ่งหนึ่งของราคาขาย

ยิ่งกว่านั้นมันยังมีของอยู่น้อยชนิด จึงเป็นเรื่องง่ายที่เธอจะบอกให้พวกเขาเริ่มขาย

แต่เนื่องจากสินค้าต่าง ๆ ไม่ได้มีราคาถูกและคนทั้งคู่ก็ต้องใช้เวลาศึกษาธุรกิจอยู่เกือบครึ่งเดือน หลินชิงเหอจึงยังเรียกตัวให้หู่จือมาช่วยทางนี้อยู่

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ขับรถกลับไปที่ร้านเกี๊ยว

โจวกุยหลายกับโจวเฉวี่ยนที่ง่วนอยู่ในร้านเกี๊ยวก็สะดุดตากับรถบรรทุกเข้าพอดี

“ป๊า ม้า นี่รถบรรทุกของเราเหรอครับ?” ในตอนนี้โจวเฉวี่ยนผู้มีท่าทางสงบนิ่งเป็นนิจยังอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเล็กน้อย

ต้องบอกไว้ก่อนว่าพวกเขาหมายตารถของหวังหยวนมานานแล้ว

แต่รถรุ่นนั้นแพงเกินไป คิดเป็นเงินหลักหมื่นหยวน ต้องรวบรวมเงินเก็บในบ้านเป็นหมื่น ๆ หยวนในการซื้อมันมา พวกเขาจึงไม่มีความหวังใด ๆ กับรถรุ่นนั้น

แต่ไม่คิดเลยว่าพ่อแม่ของพวกเขาจะซื้อรถบรรทุกกลับมา

“ม้าอุตส่าห์ไปขอให้ใครสักคนจากโรงงานทางใต้ขับส่งสินค้าล็อตนี้มาให้ ต้องโทรไปเร่งอยู่ 2-3 ครั้งแน่ะถึงจะมาส่งได้ในตอนนี้” หลินชิงเหอคุยโวโดยไม่มีการเตี๊ยมใด ๆ

เห็นชัดว่าบรรดาลูกชายไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้เลย

“ม้า รถบรรทุกคันนี้เท่าไหร่เหรอครับ?” โจวกุยหลายถามขณะปีนขึ้นไปบนที่นั่งคนขับ

“แพงวอดวายเลยล่ะ จ่ายไปด้วยเงินเก็บทั้งหมดในบ้านเลย” หลินชิงเหอโบกมือ

“แต่ก็ยังคุ้มอยู่ดีนะครับ ป๊า สอนผมหน่อย ถ้าวันหน้าต้องขนของมาอีก ผมจะได้ขับไปซื้อ!” โจวกุยหลายเอ่ยในทันที

“ไม่หรอก ลูกยังเด็กเกินไป” โจวชิงไป๋ปฏิเสธเสียงเรียบ

“ถูกแล้ว ลูกอายุเท่าไหร่เอง? ถึงริจะหัดขับรถน่ะ? รอจนกว่าจะอายุ 18 ก่อนเถอะ” หลินชิงเหอเอ่ยเสริมเช่นกัน

“ม้า ผมเรียนได้นะครับ” โจวเฉวี่ยนบอก

“ใช่สิ ผมเรียนไม่ได้ แต่พี่รองเรียนได้ เขาอายุ 17 และตัวสูงขนาดนี้แล้ว!” โจวกุยหลายรู้ว่าเขาคงไม่มีโอกาสจะได้ขับรถเมื่อฟังจากน้ำเสียงไม่แยแสของผู้เป็นพ่อ เขาจึงทำได้เพียงสู้เรื่องนี้ให้พี่ชายรองของเขา

ถ้าพี่รองของเขาขับได้คล่องเมื่อไร อนาคตคงจะออกไปไหนมาไหนได้ง่ายขึ้น

พวกเขาคงไปแช่บ่อน้ำพุร้อนได้อีกครั้ง แต่เนื่องจากรถคันนั้นเป็นของหวังหยวนว่าที่พี่เขย พวกเขาจึงไม่สามารถไปบ่อน้ำพุร้อนได้ทุกครั้ง แต่ถ้าพวกเขามีรถเป็นของตัวเอง พวกเขาอยากไปตอนไหนก็ไปได้ถูกไหมล่ะ?

“เอาล่ะ ให้ลูกเรียนแล้วกันนะเจ้ารอง” หลินชิงเหอพยักหน้า

ทันทีที่ภรรยาของเขาเอ่ยปาก โจวชิงไป๋ก็ไม่มีความเห็นอื่นอีกและเอ่ยขึ้น “หาที่เรียนด้วยตัวเองแล้วกัน หลังได้ใบขับขี่มาแล้วลูกค่อยมาขับรถคันนี้”

โจวเฉวี่ยนตกลงในทันที

โจวชิงไป๋เดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อทำงานต่อ หลินชิงเหอจึงบอกลูกชายทั้งสอง “ขึ้นรถกัน ม้าจะขับพาไปเที่ยว”

“ม้าขับเป็นเหรอครับ?” โจวเฉวี่ยนเอ่ยอย่างงุนงง

“แม่แก่ ๆ ของลูกได้ใบขับขี่มาจากทางใต้น่ะ ดังนั้นลูก ๆ ทั้งสองอย่าดูถูกแม่แก่ ๆ คนนี้แล้วกัน” หลินชิงเหอเลิกคิ้ว

เมื่อเห็นว่าแม่ของพวกเขาขับรถเป็น ทั้งคู่ก็อึ้งไป