ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 493

บทที่ 493 ภารกิจสำคัญในการผลิตลูก

โจวข่ายซึ่งถูกกล่าวว่าเป็นคนไม่มีโชคนั้นไม่มีเวลาที่จะกลับบ้าน

แต่เวิงกั๋วเหลียงได้ชวนเขาให้มาร่วมฉลองปีใหม่ด้วยกัน

อย่าได้ตัดสินความเป็นแม่บ้านแม่เรือนจากการทำงานของเวิงเหม่ยเจี่ย หล่อนไม่ใช่คนที่ทำอาหารเก่งเลย ต้องไม่ลืมว่าหล่อนเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัว จึงไม่มีความจำเป็นต้องให้หล่อนทำอาหาร แค่มีผลการเรียนที่ดีก็เพียงพอแล้ว

ดังนั้นทักษะการทำอาหารของหล่อนจึงอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น อย่างไรก็ดี ฝีมือการทำอาหารของโจวข่ายนั้นอยู่ในระดับที่ใช้ได้เลยทีเดียว เขาแสดงฝีมือห่อเกี๊ยวไข่ให้กิน ไม่ว่าจะเป็นเวิงกั๋วเหลียงหรือเวิงเหม่ยเจี่ยต่างก็พอใจกับอาหารมาก

“เมื่อปีที่แล้วในเวลานี้พวกเราไปเยี่ยมคุณอาหลินในวันส่งท้ายปีเก่ากัน เสียดายที่ปีนี้พวกเราไปที่นั่นไม่ได้” เวิงเหม่ยเจี่ยกล่าวขึ้น

ทางโรงพยาบาลเพิ่มเตียงผ่าตัดขึ้นอีก 2-3 เตียง หล่อนจึงต้องอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าหล่อนสามารถขอกลับได้เช่นกัน แต่หล่อนให้โอกาสนั้นกับเพื่อนร่วมงานที่แต่งงานไปแล้ว

“ปีหน้าก็ขอลาพักร้อนกลับไปได้แล้วล่ะ” โจวข่ายบอก

เขาก็อยากจะกลับไปเช่นกัน แต่ไม่สามารถขอลาหยุดได้ ดังนั้นจึงปล่อยวางและอยู่ฉลองปีใหม่ที่นี่

“อีกอย่าง พี่ใหญ่ก็กำลังจะขอย้ายไปรับตำแหน่งเจ้าหน้าที่พลเรือนแล้วนี่ใช่ไหม?” โจวข่ายถามเวิงกั๋วเหลียง

เขาก็เรียกเวิงกั๋วต้งว่าพี่ใหญ่ด้วยเช่นกัน

“อย่างเร็วเขาจะย้ายไปปีหน้า อย่างช้าก็จะเป็นปีถัดไปน่ะ” เวิงกั๋วเหลียงพยักหน้า

ผู้ที่ไม่สามารถได้รับการเลื่อนขั้นเมื่ออายุครบกำหนดแล้วจะต้องออกจากตำแหน่ง อย่างไรก็ตามพวกเขามีตำแหน่งที่ไม่ต่ำนัก จึงถูกย้ายไปรับตำแหน่งทางพลเรือนแทน จากนั้นก็จะมีโอกาสก้าวเข้าสู่เส้นทางทางการเมือง ซึ่งเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนตัวของพวกเขาเอง

“ย้ายไปตำแหน่งพลเรือนก็ดีนะ ไม่อย่างนั้นพี่ใหญ่ของนายคงจะกลายเป็นคนโสดสูงวัยในไม่ช้า อยู่ที่นี่หาคู่ไม่ได้หรอก” โจวข่ายพูด

“หาคู่ไม่ได้อะไรกัน? เป็นเพราะเขาไม่ได้ต้องการจะหาต่างหาก ไม่ใช่ว่าไม่มีใครมาแนะนำผู้หญิงให้กับเขาสักหน่อย” เวิงกั๋วเหลียงตอบ ตัวเขาเพิ่งมีแฟนไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่หล่อนกลับบ้านช่วงปีใหม่จึงไม่ได้อยู่ฉลองปีใหม่ด้วย

ความจริงแล้วที่นี่มีหลายคนที่คบหากันเป็นแฟน ยกตัวอย่างเช่นพยาบาลหลาย ๆ คนของที่นี่ล้วนเป็นผู้หญิง โดยเฉพาะคนที่เพิ่งเรียนจบมาใหม่ อย่างเช่นน้องสาวของเขาก็เป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมสำหรับเหล่าทหาร

พวกหล่อนเนื้อหอมมาก แม้แต่คนที่หน้าตาธรรมดา ๆ ก็ยังมีทหารหลาย ๆ นายตามจีบพวกหล่อน

ไม่ต้องเอ่ยถึงน้องสาวของเขาซึ่งได้รับจดหมายรักทุกวัน เหล่าคุณป้าและคุณลุงต่างเต็มใจจะแนะนำหาคู่ให้กับหล่อน

“เหม่ยเจี่ย ถ้าจะมีแฟน เธอต้องบอกพี่รองนะ พี่รองจะไปตรวจสอบให้เธอเองเข้าใจไหม? คนบางคนหน้าเป็นมนุษย์แต่หัวใจเป็นปีศาจ พวกเขาอาจจะดูดี แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่คนดีหรอกนะ” เวิงกั๋วเหลียงเตือน

มีตัวอำเภออยู่ห่างจากที่นี่ไปประมาณ 1 ชั่วโมง ที่นั่นมีหญิงสาวบางคนทำธุรกิจประเภทนั้นอยู่

บางคนไปที่นั่นในช่วงวันหยุดของพวกเขา เวิงกั๋วเหลียงยังไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน แต่ก็มีคนบางคนมาชวนเขาให้ไปด้วยกัน

โจวข่ายเห็นด้วยกับเรื่องนี้จึงกล่าวเสริม “พี่รองของเธอพูดถูก อย่าออกไปเที่ยวกับใครง่าย ๆ นะ ก่อนที่เธอจะคบกับใคร ต้องให้พวกเราเห็นชอบก่อน”

ไม่ต้องพูดถึงเวิงกั๋วเหลียง โจวข่ายเองก็ได้รับการชักชวนประเภทนั้นด้วยเช่นกัน ทหารบางนายก็ดีมากและไว้ใจได้จริง ๆ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไหนก็มีทั้งคนดีและคนเลวปะปนกันอยู่เสมอ

คำพูดที่กล่าวออกมาฟังดูดี แต่เวิงกั๋วเหลียงกลับไม่อยากจะหันไปมองคนพูดเลย เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นเก่าของตนยังคงไม่รู้สึกตัว เขาก็กลอกตามองบนใส่

“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ?” โจวข่ายถามอย่างรู้สึกสับสน

“ไม่มีค่ะ” เวิงเหม่ยเจี่ยกล่าวอย่างใจเย็น

หล่อนรู้เรื่องที่เขามีความฉลาดทางอารมณ์ต่ำมานานแล้ว ตามที่คุณอาหลินเคยบอกไว้ว่าเขาไม่ได้รับมรดกทางด้านอีคิวมาจากเธอเลย ไม่ว่าจะเป็นขนาดรูปร่างหรือเรื่องอีคิวนี้ เขาได้รับตกทอดมาจากคุณพ่อของเขา

“พรุ่งนี้ฉันตั้งใจว่าจะเข้าไปในเมืองซื้อพวกแอปเปิลกับส้มกลับมากินซะหน่อย กินเนื้อมากเกินไปจะทำให้เป็นร้อนในได้” โจวข่ายพูด “พวกนายอยากได้บ้างไหม? ถ้าอยากได้ฉันจะซื้อกลับมาเผื่อ”

“เอามาเผื่อด้วยละกัน” เวิงกั๋วเหลียงตอบ

โจวข่ายอยู่ที่นี่ต่ออีกพักใหญ่ก่อนจะขอตัวกลับก่อน จากนั้นเวิงกั๋วเหลียงจึงลูบหน้าผากของตนพลางเอ่ยขึ้น “แม่ยกย่องเจ้าหนุ่มนี่เสียสูงเท่าฟ้าว่าไม่มีใครเทียบเขาได้ แต่เธอก็เห็นว่าเขายังไม่ได้เปิดใจเลย”