ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 497

บทที่ 497 ทำให้ภรรยาต้องลำบาก

ปีที่แล้วตอนที่พวกเขาไปเยี่ยมครอบครัวโจวในช่วงปีใหม่ มีใครในครอบครัวตระกูลโจวมีทัศนคติที่ดีต่อเขาบ้าง?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางคุณน้าสี่ของหล่อน พวกเขาไม่แม้แต่จะชวนพวกตนให้อยู่กินอาหารด้วย คิดว่าเขาชอบนั่งอยู่บนตั่งเย็นหรือ? พวกเขายิ่งใหญ่อะไรนักหนา? ก็แค่เปิดร้านค้าไม่กี่ร้านเท่านั้นเอง? ทำราวกับว่าพวกเขายิ่งใหญ่เสียเต็มประดา

ตอนนี้ครอบครัวจ้าวได้เข้าซื้อกิจการโรงงานมาเป็นของพวกเขาได้ทั้งหมดแล้ว หลังจากรวมยอดทางบัญชีทั้งหมด รายได้ของปีนี้สูงถึง 80,000 หยวน

นี่เป็นเงินขนาดไหนกันล่ะ?

ครอบครัวตระกูลโจวจะสามารถมาเทียบกับโรงงานของครอบครัวจ้าวของเขาได้อย่างไร?

ทำไมเขาจะต้องไปที่นั่นและต้องทนนั่งอยู่บนตั่งเย็นของครอบครัวโจวด้วยเล่า?

สวี่เชิ่งเหม่ยจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาหมายถึงอะไร? หล่อนพูดว่า “อย่าได้ประเมินร้านค้าของคุณน้าฉันต่ำเกินไปนะคะ พวกมันทำกำไรได้มากเลยละค่ะ บางทีอาจจะได้น้อยกว่าโรงงานของพวกเราไม่มากเท่าไหร่หรอกค่ะ”

หล่อนเปิดร้านเสื้อผ้าจึงรู้เรื่องผลกำไร ซึ่งได้เยอะมากจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อร้านในทำเลที่หล่อนเป็นคนเลือกนั้นดีมาก ๆ มีคนเข้าออกร้านทุกวัน

“ไม่ต้องมาบอกฉันเรื่องนี้ ฉันไม่อยากไปที่นั่น ถ้าเธออยากจะไปก็พาน้องชายของเธอไปเอง” จ้าวจวินตอบอย่างไม่พอใจ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาน้องชายฉันแล้วพาเขามากินอาหารที่นี่ด้วยกัน นี่มันปีใหม่นะคะ จะไม่ให้น้องชายฉันมากินอาหารด้วยไม่ได้นะคะ” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หล่อนก็รู้สึกเศร้าใจ หล่อนอยากจะชวนน้องชายของตนมากินอาหารค่ำในวันส่งท้ายปีเก่าด้วย ต่อให้น้องชายของหล่อนทำตัวน่าผิดหวัง แต่เขาก็ยังเป็นน้องชายอยู่ดี ตั้งแต่ที่เขาเริ่มออกไปตั้งแผงขายของ เขาก็ก้าวหน้าขึ้นไปมาก

อย่างไรก็ดี ทั้งแม่สามีและพี่สะใภ้ของหล่อนต่างก็ไม่เห็นด้วยและบอกว่าแค่จัดแบ่งอาหารแล้วส่งไปให้ก็พอแล้ว ครอบครัวจ้าววางแผนไว้ว่าจะกินอาหารเย็นในวันปีใหม่ร่วมกันเฉพาะพวกเขาเท่านั้น

ทว่าสวี่เชิ่งเหม่ยก็ยังอยากให้น้องชายของตนมาที่นี่

“เธอก็ไปเองสิ” จ้าวจวินพูด

“ถ้าฉันทำได้ ฉันก็ไม่ให้คุณไปหรอกค่ะ” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด

หากจ้าวจวินเป็นคนพาน้องชายของหล่อนมาที่บ้าน ถึงแม้พวกเขาจะมีความคิดเห็นอะไร ครอบครัวจ้าวก็จะไม่พูด แต่หากเป็นหล่อน ครอบครัวจ้าวอาจจะไล่เขากลับไปทันทีเลยก็ได้

ถึงตอนนั้นเด็กคนนั้นก็คงจะต้องเสียหน้า

จ้าวจวินไม่อยากไปบ้านครอบครัวโจว เขาจึงทำได้แค่ต้องยอมไปหาสวี่เชิ่งเฉียง ตอนที่ไปถึงเขาก็ค้นพบว่าเด็กหนุ่มคนนี้ซ่อนผู้หญิงเอาไว้ในห้อง

เมื่อเห็นจางเหมยเหลียน เขาก็ตะลึงงันทันที นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขามีท่าทางที่ดีต่อสวี่เชิ่งเฉียง “เจ้าหนู นายแน่มาก”

สวี่เชิ่งเฉียงตอบด้วยความกระดากอาย “พี่เขย อย่าไปบอกพี่สาวผมนะครับ”

“ฉันรู้น่า ตอนนี้รีบไปกินข้าวที่บ้านกันก่อนเร็วเข้า” จ้าวจวินพูด

สวี่เชิ่งเฉียงหันไปหาจางเหมยเหลียน “รอผมอยู่ที่บ้านนะ แล้วผมจะแบ่งอาหารกลับมาให้”

จางเหมยเหลียนตอบเบา ๆ “ไปเถอะค่ะ ฉันจะรอคุณอยู่ที่บ้าน”

ในเวลาเดียวกัน หล่อนก็ไม่ลืมที่จะเหลือบมองจ้าวจวิน พอเห็นว่าจ้าวจวินกำลังมองมาทางหล่อนเช่นกัน หล่อนก็รีบก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

“นี่เป็นเพื่อนของพี่สาวนายไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายถึงพาหล่อนกลับมาที่ห้องเช่าของนายได้ล่ะ? มาตกอยู่ในมือของนายแล้วเหรอ?” จ้าวจวินถาม

“ครับ” สวี่เชิ่งเฉียงกล่าวอย่างรู้สึกภูมิใจ “ต้องใช้เวลาครึ่งเดือนเลยครับ”

เขาต้องใช้เวลาครึ่งเดือนในการพาจางเหมยเหลียนมาที่ห้องเช่าเพื่ออยู่ด้วยกัน

แน่นอนว่าจางเหมยเหลียนแทบจะไม่ค่อยได้มาที่พักของเขาในระหว่างวัน และจะมาที่นี่แค่ตอนกลางคืนเท่านั้น

จ้าวจวินคิดอยู่ในใจ ‘คนแบบนายได้หล่อนมาในเวลาครึ่งเดือน? มันเยี่ยมตรงไหน?’

แน่นอนว่าเมื่อจ้าวจวินพาสวี่เชิงเฉียงกลับมารับประทานอาหารเย็นด้วย ครอบครัวจ้าวก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้ว่าจะไม่พอใจในเรื่องนี้ก็ตาม

หลังจากที่กินเสร็จแล้ว สวี่เชิ่งเฉียงก็กลับมาพร้อมกับอาหารว่างยามดึกสำหรับจางเหมยเหลียน

ต้องบอกว่าอาหารของครอบครัวจ้าวนั้นช่างยอดเยี่ยม จางเหมยเหลียนพอใจกับมันมาก