ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 516

บทที่ 516 เฝ้าคลอด

หลังจากขัดขี้ไคลกับโจวเสี่ยวเหมยจนสะอาด โจวเสี่ยวเหมยก็กลับไปเล่าให้ซูต้าหลินฟัง

แน่นอนว่าสองสามีภรรยาพูดคุยเรื่องนี้กันในที่ลับ

โจวเสี่ยวเหมยไม่กล้าเล่าให้พ่อกับแม่ของหล่อนฟังเหมือนกัน หากเล่าไปแล้วเกิดพวกท่านโมโหจนเป็นอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร?

ซูต้าหลินฟังจนจบแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นเช่นกัน

“ถ้าเกิดพวกเขามาหาคุณ คุณห้ามทำอะไรด้วยตัวเองเด็ดขาดเลยนะ ต้องอย่าลืมมาบอกกับฉันนะคะรู้ไหม” โจวเสี่ยวเหมยพูด

“ไม่…พวกเขาไม่มา…หา…หาผมหรอก” ซูต้าหลินส่ายหน้า

โจวเสี่ยวเหมยส่งเสียงฮึตอบกลับ “กล้าดูถูกคุณงั้นเหรอ? ฉันจะคอยดูว่าสองพี่น้องนั่นจะไปได้ไกลสักแค่ไหนเชียว!”

ยิ่งคิดหล่อนก็ยิ่งมีโทสะ สวี่เชิ่งเหม่ยกับสวี่เชิ่งเฉียงสองพี่น้องดูถูกต้าหลินของหล่อนว่าพูดติดอ่าง ต้าหลินของหล่อนเป็นคนดีมากเลยนะ!

ซูต้าหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณ..คุณแค่…ไม่…ไม่ทิ้งผม…ก็…ก็พอ”

“ทำไมฉันต้องทิ้งคุณคะ ผู้ชายของฉันหายากมากนะ” โจวเสี่ยวเหมยค้อนเขาปะหลับปะเหลือก

ซูต้าหลินยิ้ม เขารู้สึกซาบซึ้งใจต่อภรรยาของตนเหมือนกัน หลายปีมานี้หล่อนไม่เคยทิ้งเขาที่เป็นคนติดอ่างเลย ไม่เพียงไม่ทอดทิ้งเขา ยังปกป้องเขาอีกด้วย

แถมให้ลูกชายสองคนและลูกสาวอีกสองคนกับเขาอีก ซูต้าหลินทั้งรู้สึกรักและซาบซึ้งใจภรรยาของตัวเองอย่างยิ่ง

“ทูน…ทูนหัว…คน…คนดี” ซูต้าหลินยิ้มขณะที่มองภรรยาตน

โจวเสี่ยวเหมยหน้าแดง “ฉันไม่ได้ดีอย่างที่คุณพูดขนาดนี้สักหน่อย ตัวฉันเองทำอะไรไม่เป็นหรอก แค่ชอบเดินตามพี่สะใภ้สี่เท่านั้นแหละค่ะ”

แต่การที่หล่อนเดินตามรอยพี่สะใภ้สี่ก็ไม่ใช่การตัดสินใจผิดจริง ๆ

ซูต้าหลินยิ้ม

เพียงพริบตาก็เข้าสู่เดือนกรกฎาคม อีกไม่นานนักปิดเทอมฤดูร้อนก็จะมาถึง ซึ่งในวันที่สองของช่วงปิดเทอมฤดูร้อน โจวกุยหลายได้พาผู้เฒ่าหวังและท่านพ่อโจวขึ้นรถไฟไปเที่ยวด้วยกัน

ถึงตอนนี้จะเป็นเพียงปี 1984 แต่มันก็มีสถานที่มากมายที่สามารถไปเที่ยวได้แล้ว หลินชิงเหอเคยเห็นพื้นที่ที่ลูกชายจะไปเที่ยวอยู่ เป็นสถานที่ที่ท่านพ่อโจวและผู้เฒ่าหวังสามารถเดินทางไปไหว ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สนใจเขามากนัก

เพียงให้เขาพกเงินไปให้เพียงพอเท่านั้น ออกไปข้างนอกต้องมีค่ากินค่าเที่ยว ไม่สามารถพกเงินไปจำนวนน้อย ๆ ได้

หลินชิงเหอเองก็ได้ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วเช่นกัน ซึ่งเธอวางแผนเอาไว้แล้วว่าจะไปต้าเหลียน หากที่นั่นมีอาหารทะเล เธอก็จะสั่งจองอาหารทะเลแห้งจากที่นั่นเหมือนกัน ส่วนทางตอนใต้ย่อมต้องมีการสั่งจองเอาไว้เป็นธรรมดา แต่ก็ไม่อาจสั่งจองกับแหล่งผลิตไว้นานเกินไปได้ ไม่อย่างนั้นจะถูกโกง

“ม้าต้องฝากบ้านให้ลูกดูแลแล้วนะจ๊ะ” หลินชิงเหอพูดกับเจ้ารอง

โจวเฉวี่ยนพูดอย่างอ่อนแรง “งั้นพวกแม่ก็รีบกลับมานะครับ ผมอยากจะหยุดบ้างเหมือนกัน”

“นิสัย” หลินชิงเหอมองเขาแล้วยิ้ม ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเจ้ารองที่เป็นกุนซือหัวสุนัข*จะสามารถทำการค้าได้ คิดไม่ถึงว่าจะโตมาแล้วสุภาพเรียบร้อยแบบนี้

*ใช้เรียกคนที่คอยให้ท้ายหรือออกความคิดเห็นเลวร้ายกับคนอื่น

หลังจากนั้นเธอก็ไม่บ่นว่าเจ้ารองแล้ว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ออกเดินทางในวันถัดมา และตรงไปที่ต้าเหลียนเลย

2-3 วันต่อมาท่านแม่โจวก็มาหา นางถือไก่ที่เชือดเสร็จแล้วมาด้วยและเอ่ยขึ้น “พ่อกับแม่เธอไปนานแค่ไหนแล้วล่ะ ปู่กับปู่หวังก็ไปเที่ยวเล่นกันหมด เธออยู่คนเดียวงานหนักไหม?”

“พอไหวครับ” โจวเฉวี่ยนตอบพลางห่อเกี๊ยวไปด้วย

คุณป้าหม่าที่อยู่ใกล้ ๆ ก็เอ่ยขึ้น “เจ้าเด็กเสี่ยวเฉวี่ยนคนนี้คล่องแคล่วมากเลยจ้ะ ไม่ต้องให้ใครเป็นห่วงเลย คุณพี่วางใจเถอะนะจ๊ะ งานทางนี้ฉันก็ล้างจานไว้ให้หมดแล้ว เดี๋ยวก็จะไปช่วยเขาห่อเกี๊ยวแล้ว”

“งั้นต้องรบกวนเธอแล้ว” ท่านแม่โจวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม