ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 546

บทที่ 546 สะใภ้ของหลานชายคนโต

โจวเฉวี่ยนกับโจวกุยหลายพากันขู่เข็ญให้พี่ชายใหญ่ของพวกเขาพูดเรื่องเมื่อเย็นวันนี้ว่าได้ก้าวหน้าอะไรใหม่ ๆ บ้างไหม แต่ต่อให้มัดพวกเขาสองคนเอาไว้ด้วยกัน ก็ยังสู้พี่ใหญ่คนเดียวไม่ได้ แม้แต่คำถามเดียวก็ไม่ได้รับคำตอบเลยแม้แต่นิดเดียว

ส่วนหลินชิงเหอออกมารินน้ำร้อน หลังจากนั้นก็เข้ามาล้างหน้าให้กับโจวชิงไป๋

“ภรรยา พวกเราหาโรงงานเอาไว้หน่อยก็ดีนะ” โจวชิงไป๋พูดพลางลืมตาขึ้นขณะที่ภรรยากำลังดูแลอยู่

“ยังอยากได้โรงงานหรือคะ? ไม่ถูกเลยนะคะ” หลินชิงเหอนิ่งไปสักพัก และพูดพร้อมยิ้มออกมา

“หลายแสนหยวนยังซื้อมาได้เลย” โจวชิงไป๋พูด

“ขี้คุยไม่น้อยเลยนะคะคุณเนี่ย”หลินชิงเหอหัวเราะและตำหนิอย่างขบขัน

โจวชิงไป๋ยิ้ม รอจนกระทั่งภรรยาของเขาเอาน้ำไปเททิ้งกลับมาแล้ว เขาถึงโอบกอดภรรยาตัวเองและนอนหลับไป

หลินชิงเหอไม่ได้พูดมากกว่านั้น ตอนนี้หากซื้อเยอะหน่อยเธอก็ไม่ถือสา ยิ่งซื้อมากก็ยิ่งดี

ในวันส่งท้ายปีเก่า สองสามีภรรยาก็ได้นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

ส่วนลูก ๆ ของพวกเขาก็ได้กลับเข้าห้องและหลับไปในเวลาอันสั้นเช่นกัน

เช้าวันต่อมาช่างสมกับเป็นวันแรกของปีใหม่ และเป็นการต้อนรับการปฏิรูปทางด้านเศรษฐกิจของปี 1985

สถานการณ์ใหม่ของปีใหม่ พวกเขานั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน และดูทีวีรอแขกที่จะมาอวยพรปีใหม่

เพื่อนบ้านอย่างหม่าเฉิงหมินพาหวงเสี่ยวหลิ่วกับหม่าเสี่ยวตั้นมาที่บ้านพวกเขา ซึ่งหลินชิงเหอก็ไปพาคุณป้าหม่าที่นี่ด้วยกันเสียเลย

เธอมอบขนมถั่วตัดให้กับคุณป้าหม่าหนึ่งกำมือแล้วพูดขึ้น “คุณป้ามีอะไรก็สามารถมาที่นี่ได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”

“ต่อให้เธอไม่ให้มา ป้าก็จะมาอยู่ดีนั่นแหละจ้ะ” คุณป้าหม่ายิ้มพูดขึ้น เมื่อกี้นางกำลังล้างหม้ออยู่เชียว

“ปีนี้ร้านของชิงไป๋กิจการไม่เลวเลยนะคะ ปีหน้าฉันว่าเดี๋ยวให้เสี่ยวหลิ่วทำเค้กส่งไปให้ดีไหมคะ” หลินชิงเหอยิ้มแล้วพูดกับหวงเสี่ยวหลิ่ว

หวงเสี่ยวหลิ่วแม้จะมีอายุไม่น้อยแล้ว แต่หล่อนยังคงมีท่าทีเขินอาย “ได้ค่ะ ปีหน้าฉันจะทำเพิ่มอีกถาด”

“ราคาก็ต้องขึ้นด้วยเหมือนกัน ถึงตอนนั้นราคาก็จะกำหนดสูงขึ้นเท่าไหร่ ไว้เปิดร้านก่อนค่อยตั้งราคานะ” หลินชิงเหอพูดพลางยิ้ม

เพราะว่ามีงานให้ทำจนแทบไม่ว่าง หวงเสี่ยวหลิ่วจึงดูร่าเริงมากขึ้นไม่น้อย แม้หล่อนจะยังคงพูดน้อย แต่ไม่ได้อมทุกข์ตลอดเวลาอีกแล้ว

หวงเสี่ยวหลิ่วยิ้มแล้วพยักหน้ารับ

“ปีนี้อยากจะกลับไปบ้างไหมจ๊ะ? ถ้าอยากไปละก็ ฉันจะให้เฉิงหมินของเธอได้ลาพักสองสามวัน” หลินชิงเหอพูดกับหม่าเฉิงหมิน

หวงเสี่ยวหลิ่วดวงตาเป็นประกาย ส่วนหม่าเฉิงหมินนั้นจริง ๆ แล้วไม่อยากกลับ ปัจจัยที่หมู่บ้านมีจำกัดเกินไปจนไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ แต่เมื่อมองดูภรรยาของเขาที่ดูอยากกลับอย่างชัดเจนแล้ว เขาจึงพยักหน้า กลับไปปีหนึ่งสักครั้งก็ได้เหมือนกัน “งั้นผมขอลาเพิ่ม 3 วันนะครับ”

“ได้จ้ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะอาจารย์หลิน” หวงเสี่ยวหลิ่วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณอะไรกันจ๊ะ มีเฉิงหมินคอยดูให้ฉันก็สบายไปเยอะเลย จริงสิ ปีนี้เงินเดือนทุกคนจะเพิ่มขึ้นด้วยนะ” หลินชิงเหอยิ้มพูด

“นั่นก็ไม่น้อยแล้วนะจ๊ะ” คุณป้าหม่าถามอย่างสงสัย

“ปีนี้ราคาของอะไรก็ตามก็จะปรับขึ้นอีกไม่น้อย เงินเดือนอย่างไรก็ต้องขึ้น อย่างไรฉันก็ไม่อยากปฏิบัติกับพวกเธอย่างไม่ยุติธรรม ฉันจะให้ทุกคนเพิ่มเป็น 70 หยวนนะ” หลินชิงเหอพูด

“เยอะขนาดนี้เชียวเหรอจ๊ะ?” คุณป้าหม่าพูด “ถ้าเป็นแบบนี้ คงมีงานต้องรับผิดชอบไม่น้อยแน่เลย” ต่อให้ราคาข้าวของเพิ่มขึ้น แต่เงิน 70 หยวนก็ถือว่าเป็นจำนวนที่มากเกินไปจริง ๆ

“ฉันตัดสินใจมาแบบนี้แล้วค่ะ” หลินชิงเหอยิ้ม และหันไปพูดกับหม่าเฉิงหมิน “เฉิงหมินคุณเป็นผู้จัดการ จะได้เยอะกว่าพวกเขา 10 หยวน เงินเดือนของคุณก็คือ 80 หยวน ต่อไปคงต้องลำบากคุณแล้วล่ะค่ะ”

“สมควรจะเป็นอย่างนั้นแล้วครับ” หม่าเฉิงหมินพูดอย่างหนักแน่น

“พ่อ เงินเดือนพ่อขึ้นแล้ว ซื้อลูกบอลให้ผมลูกหนึ่งด้วยนะครับ” หม่าเสี่ยวตั้นพูด

“แม่จะซื้อให้เองจ้ะ” หวงเสี่ยวหลิ่วพูดอย่างหยิ่มกระหย่อง หล่อนเองก็หาเงินได้เช่นกัน