ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 583

บทที่ 583 เจ้ารองผู้หล่อเหลา

ยายเฒ่าเจียงถือตะกร้ากลับไปแล้ว คุณแม่กัวจึงออกมาจากบ้าน เมื่อมองเห็นลูกสาวตัวเองยืนอยู่คนเดียวก็อดพูดขึ้นไม่ได้ “เมื่อกี้เขาออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ แสดงว่าต้องออกไปเดินเที่ยวรอบ ๆ แน่ แล้วทำไมลูกถึงไม่ไปกับเขาด้วย?”

กัวเมี่ยวจวินเม้มปาก “เขาไม่ได้เชิญหนูนี่คะ”

คุณแม่กัวพูด “นี่มันยุคไหนแล้ว? ลูกเอาแต่ยืนซื่ออยู่อย่างนี้ เขาไม่เชิญลูกไป ลูกก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนเขาไปเดินเที่ยวแค่นี้ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

หล่อนคิดว่าลูกสาวซื่อตรงเกินไปแล้ว จึงพูดต่อ “เขาเพิ่งจะมา ยังไม่ชินกับเส้นทางที่นี่ นี่ก็คือโอกาสของลูก ทำไมลูกถึงไม่รู้จักคว้ามันเอาไว้?”

“แม่ ทำไมแม่พูดอย่างนี้ล่ะคะ? เมื่อก่อนแม่บอกหนูว่าเขาจะชอบหนูแท้ ๆ ถ้าหนูออกตัวแรงแบบนี้จะไม่เสียราคาแย่เหรอคะ?” กัวเมี่ยวจวินพูด

คุณแม่กัวมองค้อนหล่อนแล้วพูด “ช่างมันเถอะ ลูกก็รู้ว่าตระกูลโจวอยู่ที่ไหน อีกทั้งแม่ยังดูออกว่าสองสามีภรรยานั่นจะต้องมีลูกเกินมาแน่ ถึงได้มาฝากครรภ์ที่นี่ยังไงล่ะ ต่อไปพวกเขาจะต้องกลับปักกิ่งแน่ ลูกไม่อยากไปปักกิ่งเหรอไง?”

ตอนนี้ท้องของหลินชิงเหอนับวันยิ่งใหญ่ขึ้น ๆ ใครจะไม่รู้บ้าง? แต่พวกเขาไม่ได้เป็นคนที่นี่แจ้งความไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงไม่มีใครสนใจ โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาสนิทกับตระกูลเจียงด้วยแล้ว การเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้มีแต่จะทำให้เสียแรงโดยเปล่าประโยชน์

เพียงแต่จะว่าไปแล้วมันก็ตรงกับความคิดของคุณแม่กัวพอดี ให้ลูกสาวเกี่ยวดองกับตระกูลโจวเสีย แล้วบ้านหลังนี้ก็จะต้องตกเป็นของพวกหล่อน!

“ลูกจะต้องพยายามให้มากกว่านี้เข้าใจไหม? อีกอย่างลูกจะรับมือยังไง? หนุ่มคนนั้นทั้งหน้าตาดี ครอบครัวก็มีเงิน แถมบ้านยังอยู่ปักกิ่งด้วย ลูกอย่าคิดที่จะรับมือแบบคนอื่น ๆ สิ ไม่อย่างนั้นเกิดเขากลับปักกิ่งไปแล้ว แม่จะดูสิว่าลูกจะร้องไห้ไหม!” คุณแม่กัวพูดอย่างอารมณ์เสีย

พอกัวเมี่ยวจวินได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกร้อนรนขึ้นเล็กน้อย “แม่คะ เราไปนั่งเล่นบ้านยายเฒ่าเจียง แล้วก็สอบถามจากหล่อนดีไหมคะ?”

“ตอนนี้ยังไปถามไม่ได้หรอก รอลูกกับเขาคบหากันก่อน ถึงตอนนั้นค่อยพูดก็ยังไม่สาย ไปตอนนี้จะถามเรื่องอะไรได้?” คุณแม่กัวพูด

บ้านตระกูลเจียงจะทำให้เรื่องยิ่งแย่ลง เรื่องบ้านเมื่อก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนั้น หล่อนไม่คิดว่าจะปรองดองกับตระกูลโจวมาก่อน ทั้งยังคิดว่าจะเอาหลานสาวที่อยู่ไกลออกไปมาก่อกวนดีไหม?

ด้วยความคิดนี้ของคุณแม่กัว หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋ หรือแม้กระทั่งบ้านตระกูลเจียงก็ไม่รู้ว่าสรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ยายเฒ่าเจียงพบกับหล่อนมาแล้วสองสามรอบ และเห็นกัวเมี่ยวจวินแต่งเนื้อแต่งตัวออกมาอวดโฉม พอเจอหลินชิงเหอนางก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

หลินชิงเหอก็พูดขึ้นมาเช่นกัน “หรือว่าช่วงนี้บ้านกัวจะรวยขึ้นมากันคะ หน้าตาถึงได้สดใสมีชีวิตชีวาไม่เหมือนเดิม”

ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด เมื่อวันก่อนยายเฒ่ากัวยังมองบนใส่เธอกับชิงไป๋อยู่เลย มาวันนี้กลับมีท่าทีอ่อนโยนลงเสียอย่างนั้น

เมื่อวานตอนเดินผ่านกัน นางถึงกับถามว่าเธออยากกินมะเขือเทศไหม?

หลินชิงเหอรู้สึกหวาดหวั่น แม้เธอจะชอบกินมะเทศเทศเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ แต่ตลอดมามักจะกินของที่เด็ดมาจากบ้านตระกูลเจียงเท่านั้น ของของบ้านนี้เธอไม่มีทางกินแน่นอน

แต่เรื่องราวต่าง ๆ มันทำให้คนรู้สึกคาดไม่ถึงจริง ๆ นั้นแหละ

คิดแล้วหลินชิงเหอก็ไม่เข้าใจจนไม่อยากจะคิดอีกแล้ว ก่อนเอ่ยขึ้นมาว่า “เมื่อเช้าชิงไป๋ซื้อปลาทะเลกลับมาไม่น้อย คุณป้ารอเอากลับไปสักสองสามตัวด้วยนะคะ”

“เธอเก็บไว้กินเถอะ เช้านี้ฉันซื้อมาแล้วตัวหนึ่ง พวกฉันสองคนกินกันแค่นี้ก็พอแล้ว” ยายเฒ่าเจียงพูด

หลินชิงเหอมองนางทำงานฝีมือแล้วพูด “คุณป้าคะ งานฝีมือแบบนี้ได้เงินไหมคะ?”

ที่ยายเฒ่าเจียงกำลังทำอยู่คือทอหมวก แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นการทอเช่นกัน นางใช้การสอดเข้ารูทีละรู อีกทั้งยังทำด้วยความเร็วที่เร็วมาก

แถมยายเฒ่าเจียงที่อายุ 50 ปีแล้วยังสามารถทอหมวกใบหนึ่งเสร็จภายใน 1 วันได้

ยายเฒ่าเจียงหัวเราะแล้วพูด “ฉันอยู่ว่าง ๆ น่ะก็เลยไปเอากลับมาทำที่บ้าน ไม่ถือว่ามีรายได้มากมายอะไร หนึ่งเดือนได้สิบกว่าหยวนเอง แต่ก็พอกับค่าใช้จ่ายแล้วล่ะ”

แน่นอนว่าลูกชายของนางก็ได้ให้เงินไว้ให้สองสามีภรรยาใช้เช่นกัน แต่ว่าในแต่ละเดือนพวกเขาใช้เงินกันน้อยมาก หลังบ้านของตัวเองก็มีแปลงผักอยู่แล้ว มีแค่บางครั้งที่จะไปซื้อไข่ซื้อปลามากินบ้าง

แต่ที่สำคัญคือพวกเขาอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ต้องหาอะไรทำ พอมีอะไรให้ทำแล้วก็รู้สึกดี ต่อให้ไม่ได้เงินเลยก็ตาม