ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 591

บทที่ 591 ลูกสาวเหมือนแม่

“งั้นก็อย่าให้คุณแม่รู้สิคะ ยุคสมัยของพวกเราเขาก็อยู่ไฟหลังคลอดแบบนี้ทั้งนั้น นี่ถึงจะถูกหลักอนามัยนะคะ” หลินชิงเหอพูดอย่างไม่ใส่ใจ

การอยู่ไฟหลังคลอดที่ทำให้คนเกลียดมากก็คือการที่ต้องไปอยู่แต่ในห้องที่ปิดทุกอย่าง แล้วก็ไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ถ้าเธอเป็นคนยุคนี้โดยกำเนิดก็คงจะสามารถอดทนได้ แต่เธอรู้การอยู่ไฟหลังคลอดของยุคปัจจุบันแล้ว ย่อมไม่มีทางทนไหว

แน่นอนว่าเพราะการพัฒนาของสมัยนี้เทียบไม่ได้กับยุคปัจจุบัน เธอก็คงไม่กล้าทำแบบยุคปัจจุบันเช่นกัน แต่ยังต้องพยายามปกป้องสุขภาพของตัวเองหลังการคลอดให้ถูกต้องด้วย

มองเห็นโจวซื่อนีอุ้มสาวน้อยมี่มี่ออกมาแล้ว หลินชิงเหอจึงไม่พูดอะไรเรื่องนี้อีก พูดขึ้น “ตื่นอีกแล้วเหรอจ๊ะ?”

“ตอนนี้น่าจะหิวแล้วน่ะค่ะ” โจวซื่อนีพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินชิงเหอพยักหน้า และรวบห่อผมขึ้นก่อนจะอุ้มเด็กน้อยเข้าห้องไปให้นม โจวซื่อนีรู้สึกว่าอาสะใภ้สี่ดูพิถีพิถันมากจริง ๆ ถ้าเป็นชนบทในที่สาธารณะก็สามารถให้นมตรงนั้นได้เลย

ทุกครั้งที่อาสะใภ้สี่ให้นม เธอจะกลับเข้าไปในห้อง แต่โจวซื่อนีก็คิดว่าแบบนี้ดูเหมือนจะดีมากกว่าหน่อย ต่อไปหล่อนจะเลียนแบบการให้นมลูกอย่างอาสะใภ้สี่บ้าง

โจวซื่อนีพลันหน้าแดงขึ้นมาอย่างกะทันหัน นี่หล่อนคิดอะไรเนี่ย สามีก็ยังไม่มีคิดไปไกลขนาดนั้นทำไม?

“ชิงไป๋ ต้มน้ำร้อนเอาเข้ามาให้หน่อยค่ะ” หลินชิงเหอพูด

โจวชิงไป๋จึงไปรินน้ำร้อนมา หลินชิงเหอให้นมเด็กน้อยเสร็จอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ส่งคืนให้ผู้เป็นพ่อ

“มองอะไรคะ” หลินชิงเหอเห็นสายตาผู้เป็นพ่อที่ปรายมองจุดหนึ่งของลูกสาว ก็ถามอย่างไม่พอใจ

นัยน์ตาโจวชิงไป๋ฉายแววยิ้มขำ และตบเบา ๆ ให้ลูกสาวเรอออกมา

ตอนนี้เป็นเดือนพฤษจิกายน ถ้าตามปฏิทินจันทรคติก็เข้าสู่เดือนที่สิบแล้ว อากาศจึงเย็นลงมา

ถ้าที่ปักกิ่งเย็นเร็วหน่อย อีกไม่นานก็น่าจะมีหิมะตกแล้ว เซี่ยงไฮ้ก็น่าจะมีหิมะตกเช่นกัน แต่ว่าไม่ได้เร็วขนาดนั้น

หลินชิงเหอจึงคิดว่าหรือนี่พวกเธอควรจะกลับไปได้แล้ว?

“กลับไปก็ไม่อะไรให้ทำหรอก ตอนนี้หล่อนยังเล็กอยู่เหมือนกัน อยู่อีกสักพักก็ได้” โจวชิงไป๋พูด

ตอนนี้ลูกสาวของเขาเพิ่งจะคลอดออกมาเอง โจวชิงไป๋ทำใจไม่ลงหรอกที่จะให้ลูกนั่งรถกลับปักกิ่งไปตอนนี้ รอให้โตกว่านี้แล้วค่อยว่ากันดีกว่า

หลินชิงเหอไม่ได้ว่าอะไรเช่นกัน เนื่องจากกลับปักกิ่งกับอยู่ที่นี่ไม่ได้แตกต่างกันมากมายอะไร มีเงินอยู่ที่ไหนก็สบาย ไม่มีเงินอยู่ที่ไหนก็ลำบาก

ตอนนี้เงินของพวกเขาไม่ได้ขาดแคลน อยู่อย่างนี้ไปก็ไม่มีปัญหาอะไร

พอออกจากอยู่ไฟหลังคลอดแล้ว หลินชิงเหอก็ชวนโจวซื่อนีไปซื้อเสื้อผ้า เดิมทีเธอจะไม่ให้โจวชิงไป๋ไปด้วย แต่โจวชิงไป๋ยืนกรานว่าจะพาลูกสาวออกมาด้วย โดยเขาจะเป็นคนอุ้มเธอเอง เพื่อที่ลูกของเขาจะได้ไม่หิวมีนมกิน

หลินชิงเหอซื้อเสื้อขนเป็ด 1 ตัว และก็ซื้อให้โจวซื่อนีด้วย 1 ตัวเช่นกัน ตัวหนึ่งราคา 100 กว่าหยวน เรียกว่าไม่แพงแล้ว แต่ก็คุ้มค่ากับของที่ได้ เธอขายเสื้อขนเป็ดที่นั่นก็ขายไม่ถูกเช่นกัน แต่คุณภาพดีทุกตัว

อย่างอื่นก็เช่นชุดชั้นใน รองเท้าต่าง ๆ แน่นอนว่าเธอซื้อชุดนอนให้โจวชิงไป๋ด้วย 2 ชุด

และลูกสาวของเธอก็ร้องหิวนมขึ้นมากลางห้างสรรพสินค้าจริง ๆ หลินชิงเหอล่ะยอมรับเลย

ตอนแรกทำไมเธอไม่นึกถึงนมผงสำหรับเด็กกันนะ?

ดังนั้นพวกเธอทุกคนจึงพากันกลับบ้าน

เซวียเหม่ยลี่พาเจียงเกิงและเจียงอวี๋มาหา แต่พวกเขาไม่อยู่บ้าน จึงมารอที่บ้านของยายเฒ่าเจียง

พอได้ยินเสียงรถพวกเขาจึงเดินมาหา

“มากันกี่โมงคะเนี่ย?” หลินชิงเหอลงมาจากที่นั่งคนขับแล้วถามยิ้ม ๆ

โจวชิงไป๋อุ้มลูก ส่วนเธอเป็นคนขับรถกลับมา โจวซื่อนีทักทายแล้วก็ถือของเดินไปเปิดประตู

“ด้านนอกหนาวครับ เข้ามาพูดข้างในดีกว่า” โจวชิงไป๋พูด

“พ่อบุญธรรมครับ มี่มี่หลับอยู่เหรอครับ?” เจียงเกิงตามเข้ามาข้างในแล้วถามขึ้น

“เพิ่งหลับน่ะ” โจวชิงไป๋พยักหน้าพูด