ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 632

บทที่ 632 กำไรร้านค้า

ตอนนี้ไห่หนานไม่ได้มีแหล่งท่องเที่ยวดี ๆ อะไรมากนัก ต่อให้เป็นอีก 3 ปีหลังจากนี้ก็ตาม ซึ่งที่จริงแล้วการท่องเที่ยวของที่นี่ไม่ได้เติบโตมากนัก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนักท่องเที่ยวแบบหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋เลย ยากมากที่จะพบเห็น

ท่าเรือที่พวกเขาเพิ่งลงมาแม้ว่าจะมีคนไม่น้อย แต่ที่จริงแล้วคนนอกพื้นที่กลับมีไม่มาก

ดังนั้นหลินหยวนจึงพาพวกเขามาที่ศูนย์กลางจุดชมวิวของไห่หนาน

อาคารพาณิชย์ถูกสร้างขึ้นแล้ว แต่ปีนี้ไห่หนานเพิ่งจะแยกออกมาจากมณฑลกวางตุ้ง กลายมาเป็นพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษ การพัฒนายังไม่ได้เข้าสู่ช่วงที่รวดเร็วที่สุด

โดยภาพรวมแล้วถือว่ายังค่อนข้างยากจนอยู่

แต่บ้าน 1,000 กว่าหยวนต่อ 1 ตารางเมตรนี้ คนที่สามารถซื้อได้จริง ๆ มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นหรอก

หลังจากเช่ารถยนต์คันหนึ่ง พวกเขาก็ขับไปได้หลายสถานที่ สุดท้ายมาอยู่ที่จุดศูนย์กลางของเมือง หลินชิงเหอเกือบอดใจไม่ไหวและลงมือซื้อบ้านพักเอาไว้สักหลัง แต่สุดท้ายก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้

พวกเขาออกมาเที่ยวไป 2-3 วัน ซึ่งหลินหยวนไม่ต้องออกค่าใช้จ่ายตลอดการเดินทางเองเลยสักนิดเดียว ถือว่าเหมือนมาเที่ยวเป็นเพื่อนพวกเขา

รอจนเที่ยวเสร็จหลินชิงเหอก็ส่งเงิน 100 หยวนให้เขา และพูดขึ้น “ยังไงฉันก็ควรต้องให้เธอจ๊ะ ไม่ต้องปฏิเสธฉันหรอกนะ พรุ่งนี้พวกเราก็น่าจะกลับไปแล้ว ฉันจะทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ ถ้าที่นี่มีการเคลื่อนไหวอะไรใหญ่ ๆ เธอก็โทรมาหาฉันตามเบอร์นี้นะ”

“ไม่มีปัญหาครับ!” หลินหยวนพูดอย่างกระตือรือร้น

2-3 วันมานี้ที่เขาได้ท่องเที่ยวด้วยกัน มันก็ทำให้เขาได้เปิดหูเปิดตาไม่น้อย เพราะอย่านึกว่าเขาเป็นคนที่โตในพื้นที่แล้วจะรู้เรื่องทั้งหมด ยังมีอีกหลายสถานที่ที่เขาเพียงแค่เคยได้ยินแต่ไม่เคยไปมาก่อนอีกมาก ครั้งนี้ถือว่าเขาได้ประโยชน์ไปด้วยเช่นกัน

อีกทั้งเขาก็ไม่ต้องเงินออกค่ารถค่าข้าวเองด้วย แถมยังได้มาอีก 100 หยวน วันหยุด 7 วันนี้ของเขาถือว่าได้กำไรกลับมาแล้ว

หลินชิงเหอหยิบนามบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ หลินหยวนก็พูดอย่างตกใจ “นี่มันเบอร์จากปักกิ่งนี่ครับ? พี่ชายกับพี่สะใภ้เป็นคนปักกิ่งเหรอ?”

“จ๊ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

เรื่องอื่นเธอไม่พูดให้มากความแล้ว ตัวตนของสองสามีภรรยาคู่นี้ในใจของหลินหยวนค่อย ๆ เลื่อนระดับขึ้น ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงใจกว้างขนาดนี้ ที่แท้พวกเขาเป็นคนจากเมืองหลวงนี่เอง!

“ไม่มีปัญหา เรื่องนี้ผมจะรับไว้เอง หากที่นี่มีนโยบายอะไรใหม่ ๆ ผมจะโทรศัพท์บอกพี่ชายกับพี่สะใภ้เอง” หลินหยวนพูด

เขาคิดว่าถ้ามีโอกาสเหมาะสมล่ะก็ สองท่านนี้จะต้องเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเขาอย่างแน่นอน และจากยอดขายของเขาก็จะทำให้เงินเดือนขึ้น ยิ่งขายไปเยอะยอดคอมมิชชันเขาก็จะยิ่งเยอะตามไปด้วย

2-3 วันมานี้ หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ได้พาลูกสาวมาเปิดหูเปิดตาที่ไห่หนาน ซึ่งโดยภาพรวมไม่ได้มีสถานที่สวยงามอะไรนัก แต่อาคารพาณิชย์ที่นี่เป็นเอกลักษณ์มาก

เพราะว่าที่ปักกิ่งในตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มสร้างอาคารพาณิชย์สำหรับประชาชนแบบนี้เลย

ที่จริงนั้นอาคารพาณิชย์แบบนี้มีมานานแล้ว เพียงทั้งหมดถูกจัดสรรให้คนภายในองค์กรเหล่านั้น ยังไม่มีที่นำออกมาขายให้คนภายนอก ส่วนบ้านพักสวัสดิการพวกนั้นก็จนปัญญาที่จะซื้อขายเช่นกัน

แต่นอกจากอาคารพาณิชย์แล้ว อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรดี ๆ ให้พูดถึงนัก ยังไม่ถึงช่วงที่เจริญจริง ๆ นั่นเลย

แม้ว่าจะไม่ได้รับดอกผลอะไร แต่หลังจากได้ไปดูมาแล้ว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็มีแผนอยู่ในใจ ที่นี่จะต้องมีเหตุการณ์พลิกผันให้ทำกำไรได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มันยังมาไม่ถึง

ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ ก่อนอื่นกลับไปซื้อที่ดินตรงนั้นให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

สองสามีภรรยาไม่ได้อยู่นาน เช้าวันถัดมาพวกเขาก็พามี่มี่มากินข้าวให้อิ่มก่อน แล้วก็กลับบ้านกันแล้ว

แน่นอนว่าหลินชิงเหอก็ได้สินค้าท้องถิ่นกลับมาขายเก็งกำไรไม่น้อย อย่างเช่นลูกอมมะพร้าว พุดดิ้งนมมะพร้าว ผงมะพร้าวพร้อมดื่มเหล่านี้

เมื่อนั่งเรือกลับมายังมณฑลกวางตุ้ง พวกเขาก็ไม่ได้รีบร้อนนั่งรถไฟกลับไปในทันที แต่เดินเล่นในสถานที่ต่าง ๆ ในมณฑลกวางตุ้งเป็นจำนวนไม่น้อยรอบหนึ่ง

ไม่แปลใจเลยว่าทำไมมณฑลกวางตุ้งถึงขึ้นชื่อเรื่องของกิน แม้ว่าจะเป็นยุคสมัยนี้แต่อาหารรสเลิศก็ยังมีไม่ขาด โดยเฉพาะซุปตุ๋นต่าง ๆ หลินชิงเหอคิดว่าตัวเองน่าจะลองเรียนรู้สักนิดดูหน่อย

เดิมทีพวกเขาเพียงแค่จะอยู่ไม่กี่วัน แต่ก็ถูกของอร่อยรั้งตัวเอาไว้ อย่างเช่นน้ำชายามเช้า น้ำชายามบ่าย น้ำชายามค่ำ[1] เหล่านี้อร่อยมากจริง ๆ

พวกเขาอยู่นานกว่าครึ่งเดือน

เพราะว่าอยู่นานแล้ว สาวน้อยมี่มี่จึงสามารถพูดภาษากวางตุ้งของเมืองกวางโจวได้โดยเรียนรู้จากคนอื่น ซึ่งเดิมทีเด็กเล็กก็มีพัฒนาการทางด้านภาษาดีอยู่แล้ว